Selasa, 29 April 2008

Pertemuan Istimewa I



“Monggo, ini Mas tiket Pesawatnya pulang pergi...”

“Dan ini uang sakunya Mas, sugeng tindak. Semoga selamat sampai tujuan” kata Mbak sari bagian keuangan yang biasa mengurusi perjalanan dinas di perusahaan tempat aku bekerja; sambil mengulurkan 2 buah amplop putih berlabelkan nama perusahaan.

“Oh.. inggih. Terimakasih Mbak” jawabku sambil menerimanya.

“Kira-kira nanti di surabaya berapa hari Mas?” tanyanya kemudian.

“Yah, sesuai dengan penugasan saja Mbak. Malas aku sebenarnya pergi-pergi.” Sautku sambil tersenyum.

“Mau nitip apa Mbak dari surabaya” aku balik bertanya, sekedar basa-basi.

“Nitip apa yoo… terserah sampeyan saja Mas.”

“Oh yo mas, aku ke ruanganku dulu yoo.. masih banyak kerjaan yang belum selesai. Hati-hati saja mas besok kalau berangkat, ingat pesawatnya jam 7 pagi dari adi sucipto, sampeyan kudu isuk-isuk berangkatnya.” Jawab mbak sari sambil berjalan keluar ruanganku.

Aku hanya menggangguk dan melempar senyuman kepadanya.

Ini adalah perjalanan yang sangat berat sekali rasanya bagiku. Bagaimana tidak, setelah kutinggalkan surabaya 10 tahun yang lalu; dengan memendam perasaan yang sangat perih, pedih dan menyiksa jiwaku kala itu kini aku harus kembali mengunjunginya. Dan ini harus aku jalani sebab ini adalah tugas kewajibanku sebagai seorang profesional, padahal aku sudah bersumpah tak akan menginjakkan kaki dimana luka itu pernah menggores dahulu. Yah! apa boleh buat aku mesti menjilat ludahku sendiri, tak tahu apa nanti yang terjadi.


Aku termenung menatap jendela ruang kerjaku, angin yang berhembus pelan dari jendela membawa anganku menerawang jauh ke masa sepuluh tahun yang lalu. Siska… ya siska… bayangan itu kini kembali bergelayutan di kelopak mataku. Paras wajahnya yang ayu, senyumnya, gelak tawanya, dan sikapnya yang manja… masih tergambar dengan jelas dalam benakku. Terbayang masa-masa dimana kami sering berjalan berdua menyusuri jalan-jalan di kota surabaya…. Bersenda gurau di pantai kenjeran sambil menikmati sang surya yang pulang ke peraduannya.


“Balik-balik wes sore…!” Lamunanku buyar saat karminto teman kantorku mengetuk pintu ruangan.

“Yo bentar lagi Pak dhe.” Jawabku sambil melihat ke arahnya yang telah berlalu sambil melambaikan tangannya kearahku.


Aku lihat jam dinding yang tergantung di atas televisi 20 inc di meja depan tempat aku duduk sekarang, sudah menunjukkan jam empat lewat limabelas menit. Memang sudah saatnya pulang, meski hari masih terlihat terang karena matahari masih memancarkan cahaya di sebelah barat sana, bertengger diatas pepohonan yang sebagian daunnya sudah jatuh meranggas diterpa angin musim panas bulan agustus.


“hah ya sudahlah mau apalagi” gumamku. Kuberesi bahan-bahan yang mesti aku bawa ke surabaya esok pagi. Aku periksa kembali file-file dilaptopku agar jangan sampai ada yang terlewatkan. Setelah aku yakin semuanya sudah ada, aku shutdown komputer dan laptopku, kutunggu beberapa saat untuk memastikan power-nya off, sambil merapikan berkas-berkas dimeja yang berserakan. setelah benar-benar off aku gulung power suply laptopku dan kemudian aku simpan kedalam tas beserta laptopnya dan bergegas pulang ke rumah.

Sepanjang perjalanan dari kantor ke rumah, kembali lamunanku bergerak ke kota surabaya. Kembali bayang-bayang siska menghantuiku pikiranku. Mataku berkaca-kaca mengingat kejadian malam itu. Malam dimana prahara yang sangat menyayat hati dan mencampakkan harga diriku sebagai seorang yang rendah dari kaum yang termarjinalkan di tengah eklusifnya kehidupan kaum elit surabaya. Malam yang takkan pernah aku lupakan sepanjang sisa hidupku di dunia ini. Ah seandainya saja waktu itu aku dengarkan nasehat ibuku, mungkin aku tidak akan mengalami sakit yang teramat pedih itu.

Kunyalakan radio di mobilku, biasanya sore-sore begini radio rakosa fm menyiarkan lagu-lagu kenangan. Lumayan buat membuang kegalauan pikiranku, sehingga aku bisa sedikit rileks. Lampu lalulintas di perempatan cemara tujuh sudah menyala hijau, aku hapus butiran-butiran air mata yang mulai menitik dengan telapak tanganku. Aku injak pedal gas pelan-pelan menyusuri jalan kaliurang, dengan perasaan yang setengah-setengah dan berharap hari esok tidak segera datang.(bersambung)

Rabu, 02 April 2008

Terate Putih

Ing sela-selaning ombak banyu kolam
Alon lan prasaja
Tanpa ana rasa kepeksa
Alon waton kelakon uripe.

Sangune ora ana liya
Kejaba Lempung ireng lemeking kolam
Saka maewu-ewu regetan
Kang gegilani lan njijiki
Kang menep bebarengan Lumpur-lumpur kanistan.

Gagang-gagang terate tetep trubus,
Kuncupe tetep mekar!
Nambahi asrining alam donya
Nebarake rasa tresna-asih kang tulus.
Terate Putih, kalem lan prasaja.


Ki Ageng Pamanjaran

Kidung Pepisahan

Aku meneng ing swasana ening iki
Tak sawang rupa ayumu
Kang sumunar kesapu angin wengi
Sawise suwe tansah bebarengan
Ing wengi kang endah iki

Wis tekan ing tapel wates
Aku lan sliramu kudu pepisahan
Golek maknane urip sejati
Nalikane asmara lagi ngrembuyung
Nalika uripku krasa luwih urip
Yo ing titi wanci iki kudu dipunggel
Tembang-tembang asmara ing jero dada
Kembang-kembang katresnan kang wus trubus
Senajan rasaning ati kaya rinujit-nujit
Aja ditangisi cah ayu
Kabeh kuwi amung lelakoning urip
Kang kudu dipecaki dening titah.

Ki Ageng Pamanjaran

'MULIH'

Duh Gusti, kaula nyuwun ngapunten
Kaula pengin wangsul dumatheng Panjenengan
Mawi jangkah jiwa ingkang tenang
Tanpa awrate dosa wonten ing pundak.

Duh Gusti, dipun sucikne jiwa niki
Mawi piwulang ingkang sejatos
Kangge nggayuh ridho Panjenengan.
Kula sakderma manungsa ingkang dipun Sabda
Mawi sifatipun setan lan malaikat.

Duh Gusti, menika sampun takdir
Menungsa kedah tumandang
Padhos ridho Panjenengan.

Paringana kekiyatan batin niki
Supados tansah ngraosaken Wujud Panjenengan
Wonten ing sela-selanipun Jiwa
Ingkang tansah ngulandara.


Ki Ageng Pamanjaran.

TOBAT

Gusti, puji kula siang ndalu
Kula padhosi woten walikipun mega putih
Kula tangisi ing ndalu ingkap asrep.


Gusti, parita menika kagem Panjenengan
Kaula teteske waspa kanthi pengarep-arep
Kaula sembah Panjenengan mawi sukma sejati.

Gusti, kula cidra nalika kuciwa
Nalikanipun raosing manah
Kodrat menika mboten Adil.

Gusti, Ingkang Maha Wicaksana
Kaula pasrah dumatheng Panjenengan
Kaula ugemi ka-Agung-anipun
Kaula padhosi ridho Panjenengan
Wonten ing gesang punika
Mawi kathahing raos kangen dumatheng Ngarsanipun.

Ki Ageng Pamanjaran.

{Wong-wong kang nglakoni tumindak jahat, lan sakbanjure tobat lan beriman, sejatine Gustimu kuwi Maha Pengampun lan Maha Welasasih sakwise tobat kang dibarengi keimanan(7:153)}

LANGGAR CILIK

"cerpen ini pernah diikutkan dalam sebuah lomba mengarang bahasa jawa yang digelar oleh sanggar Triwida - Tulungagung. He he dapat piagam penghargaan lho. ;)"

Adzan maghrib keprungu seru soko speaker langgar cilik ing sabrang dalan ngarep omahku. Aku kang wis ngenteni ana buk ing dalan undak-undakan mlebu omah, alon-alon mudun trus mangkat menyang langgar saperlu melu jama’ah sholat maghrib.

Tutug langgar aku terus jujug ing padasan kanggo wudu, banjur mlebu ing langgar. Katon isih sepi durung akeh uwong, mung ana Kang Paiman, Lik Karjo, karo Pak Kaji Zamroni. Aku banjur mapan lungguh sila jejer Lik Karjo, nuli melu pujian. Wis dadi adat saben dinane yen sholat ning langgar kuwi mesti Pak Dul Khamid sing dadi imame. Aku dhewe ora ngerti mula bukane kepiye kok Pak Dul Khamid iso dadi imam ing langgar kene. Apa merga wis turun temurun soko wong tuwane lan embah-embahe sing biyen uga imam ing langgar iki, apa merga langgare kang manggon ing pekarangan omahe, aku yo ora ngerti. Sing genah pokoke angger sholat kudu Pak Dul Khamid sing dadi imame.

Pak Dul Khamid iki yen tak gagas ki yo ora patio top yen kudu dadi imam, apa maneh dadi Kyai. Wong yen ngimami ki jan koyo dioyak sepur ekspres Argo Bromo kae. Sujud durung tutug olehku donga wis tahiat, tahiat durung rampung olehe donga wis sujud maneh. Wis to pokoke nganti kejungkel-jungkel kae lho. Apa maneh yen dong sholat tarawih ing wulan pasa kae, jan sholate luwih super ekspres maneh, super cepat. Durung maneh yen maca surat Al-fatekah, jan cuepete ora karu-karuan nganti keselek-selek anggone maca. Trus saben sholat mesti sing diwaca ya surat-surat kuwi wae, kena diapalke. Yen Maghrib mesti rakaat kapisan Khul hu, rakaat kapindo Khulya Ayuhalkafirun; mengko sholat Isyak rakaat sepisanan mesti Idhaja terus rakaat ping pindone surat Alkhoriah kae. Lha yen shubuh luwih ekspres maneh sholate. Wis mung rong rakaat, rakaat sepisan macane surat Al-kautsar, rakaat ping pindone maca Wal-asri innal insana…. Opo yo ora ekspres tenan, ora nganti rong menit wis rampung.

Durung maneh tekane ning langgar mesti paling keri dhewe, sholat ora kena di wiwiti yen Pak Dul Khamid durung teka. Kadang pujian nganti meh setengah jam, Pak Dul Khamid lagi teka. Malah tau sholat Maghrib lagi kelakon nganti meh Adzan Isyak, opo yo ora kojur yen ngene iki carane. Mula yo ora maido yen langgar ngarep omahku kuwi sepi. Uwong-uwong padha wegah sholat jamaah ing langgar, termasuk Bapakku dhewe. Jarene luwih khusuk yen sholat ning ngomah wae.

Kaya sing uwis-uwis; saiki iki aku karo Kang Paiman, Lik Karjo, Lan Pak Kaji Zamroni uga ngenteni ‘rawuhe Kanjeng Kyai Dul Khamid’. Gandheng dienteni wis limalas menit durung teka-teka, lan sajake yo jamaahe ora bakal nambah maneh. Pak Kaji Zamroni aba marang Kang Paiman supaya ndhang di Komati wae. Ning Kang Paiman malah mateni Amplifiere, banjur ngomong “Pak Kaji mangke yen Pak Dul Khamid muring-muring pripun?”

Wis to ora apa-apa, aku sing tanggung. Tur yo wis suwe awake dhewe olehe ngenteni kok!” jawabe Pak Kaji Zamroni.

“Wah wong nembe seprapat jam le Pak” Lik Karjo melu urun rembug. Sajake Lik Karjo uga wedi yen nganti Pak Dul Khamid muring-muring merga hake ngimami di colong uwong.

Wis ora-ora! Ora apa-apa, aku sing tanggung.” Pak Kaji Zamroni negeske karepe.

“Nggih pun manut yen ngoten……. Ning saestu le Pak Kaji, jenengan ingkang tanggung mangke” Kang Paiman pasrah.

Pak Kaji Zamroni mantuk manteb banget. Kang Paiman terus ngurupke Amplifiere maneh, banjur komat. Aku, Lik Karjo, Pak Kaji Zamroni, banjur padha ngadeg. Pak Kaji Zamroni maju ing pangonan kang biasane kanggo ngimami, dene aku karo Lik Karjo ngadeg jejer persis ning burine Pak Kaji. “Allahu Akbar” Pak Kaji Zamroni miwiti mimpin sholat maghrib wengi kuwi. Wacane kepenak dirungoke, alon-alon ora ngebut kaya yen di-imami dening Pak Dul Khamid. Sholate dadi luwih maton lan krasa khusuk banget.

Jan cocik mar cocik cocik banget! sholat kaya ngene iki. Pantes tenan yen Pak Zamroni diangkat dadi imam ning langgar iki, ngono batinku. Wong-wong sak kampung mesti sarujuk yen sakumpama ing rapat karangtaruna minggu ngarep tak usulke supaya dianake reformasi langgar kampung. Supaya ana regenerasi imam langgar, ben luwih demokratis lan ora ‘langgarisentris’. Pak Kaji Zamroni mono oleh kaji yo mentas wae, durung ana sesasi bali saka Mekah. Sakwise oleh baten gedhe soko anggone makarya gawe ukiran-ukiran relief tahun wingi terus daftar dadi Calhaj, lan lagi rong sasi kepungkur mangkat ibadah Haji ing Mekah. Omahe yo mung keletan patang omah sak wetan omahe Bapakku, wonge durung patiyo tuwa, malah kepara isih enom, umur-umurane kiro-kiro patangpuluh taunan. Sak durunge dadi Kaji, saben dinone yen sholat yo ning langgar kuwi. Malah ora mung yen pendhak Maghrib, Isyak, lan Shubuh. Yen sholat Dhuhur lan Ashar uga dilakoni ing langgar kuwi, nanging mung terbatas dadi makmum. Durung wani ngimami, najan ngajine yo apik lan pemahaman agama Islame uga luwih fasih tinimbang Pak Dul Khamid.

Rampung sholat Maghrib, durung nganti mingser anggone lungguh. Ujug-ujug soko buri krungu wong mlebu langgar karo muni-muni.

“Ora syah… ora syah sholate! Kudu dibaleni maneh!” blaik Pak Dul Khamid teka karo muring-muring. Sajake ora iklas yen jatahe ngimami digenteni karo Kaji Zamroni.

Saknalika kuwi Kaji Zamroni praupane dadi abang branang, isin campur emosi diuneke koyo ngono dening Pak Dul Khamid.

”Kok mboten syah pripun to?” Pak Kaji Zamroni mbelani awake.

“Yo pokoke ora syah, kudu dibaleni maneh sholate!” saute Pak Dul Khamid karo besengut.

“Lha sing syah niku dos pundi? Napa merga sanes Sampeyan sing ngimami jur sholate mboten syah ngoten napa?” jawabe Pak Kaji Zamroni karo nahan emosine lan melehke marang Pak Dul Khamid.

“Yo pokoke ora syah! sholate kudu dibaleni maneh. Wong aku durung teka kok wis diwiwiti” saute Pak Dul Khamid.

Sidane Pak Kaji karo Pak Dul Khamid padu rame banget ing langgar kuwi, najan yo ora nganti keprungu karo wong-wong kampung. Mung aku, Lik Karjo karo Kang Paiman kang nyekseni kedadeyan wengi kuwi. Pak Kaji karo Pak Dul Khamid padha geteneng anggone mbelani awake dhewe-dhewe. Tapi sing jan kebangeten ki yo Pak Dul Khamid-e kuwi lho, uwong kok olehe ora gelem kelangan ‘jabatan’ dadi imam langgar. Najan mung sepisan kuwi tok. Opo yo yen ora ngimami sepisan wae terus patheken ngono po piye? Kok le seneng dipadu uwong. Aku karo Lik Karjo lan Kang Paiman mung domblong wae nyawang wong loro padha engkel-engkelan karepe dhewe.

“Mpun-mpun Pak, sami sareh riyin. Saru surup-surup kok sami padudon wonten langgar” Lik Karjo sidane melu cawe-cawe nengahi.

“Yo ora iso Jo! Iki sholate kudu dibaleni maneh. Sholate ora syah. Kudu dibaleni!” Pak Dul Khamid isih nggeteneng sholat kudu dibaleni.

“Nggih mpun mangga dipun baleni kemawon sholate.” Jawabe Lik Karjo karo menehi tanda marang aku karo Lik Paiman.

“Yo wis yen ngono, dho dibaleni kono!” Pak Kaji Zamroni sajak gela atine merga dikalahake, karo terus lunga metu bali nyang omahe.

Sidane Lik Paiman komat maneh, terus Pak Dul Khamid miwiti sholat Maghrib maneh. Tobat-tobat Gusti Allah nyuwun ngapura, kok ana uwong koyo ngene. Mung perkara ora ngimami sholat wae kok yo dadi bengkerengan. Mangka yen dipikir-pikir anggone ngimami kuwi yo ora dibayar lho.

Eh alah donya-donya lelakon kok rena-rena wae. Jebul yo ora mung Pejabat lan Politikus sing royokan kursi. Ngimami langgar wae kok yo dadi royokan. Gek menungsa urip ning donya iki jan-jane ngono sing dikarepke ki piye to yo.. yo..?

Sak bubare kedadeyan wengi kuwi, Pak Kaji Zamroni dadi ora tau shalat maneh ing langgar kang biasane diparani pendhak wayah sholat. Katone Pak Kaji Zamroni tatu tenan atine. Rumangsa disepelekake dening Pak Dul Khamid lan ora diuwongke. Lha wong Kaji kok diuneke ora syah anggone mimpin sholat jamaah, ha mbok rumangsane dapurane kuwi sopo kok nganti mem-vonis sholat sing dipimpin ora syah, mungkin kaya ngono batine Pak Kaji Zamroni.

Dina kuwi lehku lunga langgar rada kasep, merga kesoren anggonku bali saka bal-balan ing lapangan pinggir desa. Tutug langgar sajake sholate wis diwiwiti, nanging kok sajake dudu Pak Dul Khamid sing dadi imame, ning kok bocah enom. Wow mas yoyok sing kuliah ing kutha sajake sing dadi imame. Wah iso bahaya iki mengko, bakal ana ontran-ontran maneh sajake. Lha rak tenan, durung ganep anggonku batin. Kok wis ana suara wong mbengok sora banget saka njobo langgar.

“He sopo kuwi sing ngakon miwite sholate! Bocah lagi wingi sore wis wani-wani nerak tatanan lan adat. Kowe ngerti po ora yen sing dadi imam ing langgar iki kudu aku! Ora sembarang uwong sing kena ngimami sholat ing langgar iki, KUWALAT!. Langgar iki tinggalane Mbah buyutku, dudu tinggalane mbahmu. Iki wis dadi pesene sing baureksa liwat impen, kowe kabeh aja pisan-pisan dho wani kurang ajar yo!” Pak Dul Khamid muring-muring karo bengok-bengok kaya wong kesurupan dhemit kali mburi omah.

Sak nalika jamaah sholat padha bubar mlayu mulih ning omahe dhewe-dhewe.


Ki Ageng Pamanjaran
Mangsa Kedinding Ketiga Dhawa 2005

‘CINTA PERTAMA’




Crito iki dimuat ing majalah PS edisi no 2 - 9 Januari 2010, kanti irah-irahan Kembang Katresnan ing kaca 45. Jan surprise tenan kanggoku

Lirikan mripate gawe getering atiku. Dekik pipine nalika lagi mesem, nambahi rasa kangenku marang slirane. Duh duh puspitaning jagad kok ayuuuuuu temen kenya siji kuwi. Kenal wae durung, ngerti jenenge wae yo durung…. Kok wis marahi gawe mrindinge atiku nalika wewayanganmu tansah ngiwi-ngiwi ing tlapukan mata iki. Rina wengi sing tak anti-anti, kepiye carane supaya anggonku bisa sakpatemon maneh karo sliramu. Duh bapa…… aduh ibu…… keng putra nembe nandang lara, lara wuyung ingkang kathah. Kathah ngangge sanget menika, saestu lhe…

Wah apa iki kang diarani “Cinta Pertama”, sepisan ketemu langsung nabet ing jero dada. Ketemune tanpa disengaja nalika lagi mlaku-mlaku golek angin sore ing gisike Tirta Samudra. Karepe ngono pengin buwang sumpegke ati, sak wise seminggu muput anggonku ujian akhir kelulusan sekolah. Pengin nyendekake pikiran dhisik, supaya sasi ngarep bisa konsentrasi maneh kanggo persiapan SPMB - ujian kanggo mlebu ing pawiyatan luhur negeri.


E.. lha kok malah ketemu karo kenya ayu kang sulitya ing warna. Lagi keceh dolanan banyu ombaking segara sinambi klesotan ndok watu kang sengaja ditata tarik-tarik kanggo nyegah ambrasi pantai. Nganggo kaos sport werna abang marun, clana jin werna biru dilingkis sak dengkul. Katon sikile kang putih mulus lan rintip-rintip wulu-wulu alus kang teles pating slirit saka dengkul tumekane kemiren nambahi endahing sesawangan. Rambute kang ngombak ngandan-andan dikuncir memburi nganggo karet kuncir werna ijo mupus. Sinome pating trempel ing bathuke kang putih resik, ati-atine kang ngembang turi nambahi endahing sesawangan. Wah jan begja kemayangan temenan aku dina iki, sore-sore kepethuk karo widadari kang lagi ngengar-ngengar ati ing taman ‘firdaus’. Muga-muga iki widadari tenenan dudu peri kang baureksa segara, lha wong ngepasi kahanane sepi ngene jee..


Nalika lagi kamitetegen anggonku nyawang widadari, tanpa dinyana-nyana kenya ayu kuwi nyawang ing panggonanku lungguh. Najan rada klincutan lan kisinan, aku meksa mesem kanggo buwang wirangku. We.. lah ora ngiro babar pisan yen esemku bakal diwales karo slirane. Atiku sak nalika kuwi dadi kumesar, jantungku dag dig dug sajak arep copot-copoto. Tujune aku isih iso jaga keseimbangan awak saengga ora tiba glangsaran dadi layatan wong sak pirang-pirang merga semaput. Eseme kuwi lho sing jan nggujiwat temenan, wis to manis temenan. Yen mung madu pitung puluh galon diudeg karo gula sak pabrik madukisma durung karuan yen iso ngalahke manis eseme. Mripate kang bawang sebungkul katon sumunar endah senajan rada kaling-kalingan kacamata minus. Muga-muga wae kaendahan kuwi dudu merga ‘efek pembiasan cahaya’, nanging kasunyatan kang resep dinulu mata. Alise nanggal sepisan, asli dudu rekayasa. Lambene abang ‘merekah’ ora merga polesan gincu ing sak duwure janggute kang njatis nambahi lan pantese, kesorot cahya candik ayu saka sang bagaskara kang pinuju angslup ing tengahing samodra.


Rasane nalika semana aku kepengin tepung sapa sejatine slirane. Nanging durung nganti aku ngadeg, kesusu kenya kuwi wis dhisiki minger saka panggonane tumuju ing plataran parkir kendaraan. Tanpa sadar aku ngetut saka kadohan karo rasa ati kang tidha-tidha. Tak sawang saka gapura taman wisata, kenya kuwi nyandak sepeda motor Grand Astreane. Nyemplak ing sadele, nyetater mesine, banjur kanthi alon-alon ninggalake plataran parkir. Nanging isih sempat ninggal lirikan lan esem ngujiwat senajan mung sak keplasan marang aku kang mung bisa nyawang meneng amarikelu, kaya patung kakean semen.


Lha kuwi wiwitane aku nganti nandang lara branta kaya ngene. Esuk sore rina wengi wewayangane tansah ngengeridu batin iki. Atiku dadi poyang-payingan, pengin wadul. Wadul karo sopo, anane yo mung disimpen ing jero ati kang paling jero.

ooooooooo


Dina iki aku mlaku ijen menyang sekolahan. SMA Negeri I kang panggonane watara mung kurang luwih setengah kilo nan saka omahku arah mengetan. Mlaku turut trotoar soko ngarep omah tanpa nyangking tas, dina iki arep nampa pengumuman kelulusan ujian EBTA/EBTANAS. Lan sengaja aku nganggo seragam putih abu-abu ku sing wis lawas. Sing biyen dakenggo nalika sepisanan mlebu SMA telung taun kepungkur. Biasa persiapan kanggo coret-coretan ngrayakake kelulusan, yen lulus he he he…. Jan-jane ngono yo eman klambi kok dicoret-coret, lha nanging piye maneh. Even kaya ngene iki mung sepisan saklawase urip. Idep-idep kanggo pangeling-eling “indahnya masa remaja”, yen kandhane wong-wong kae “Masa SMA adalah masa yang paling indah”. Iyo po ora?

Tekan pretelon ngarep tukang cukur “Bang Aris”, menggok nengen. Ngliwati kantor polisi, terus SMEA Negri. Mlumpat pager tembok sekolahan wis tekan komplek sekolahanku. Timbang adoh-adoh liwat gerbang sekolahan kang panggonan ing pojok sisih lor cedak prapatan tugu kartini, kepenak mlupat pager wae. Lumayan ngirit 50 meter kanggo mlaku, wong bocah-bocah yo akeh sing nglakoni kok. Senajan yen konangan karo guru BP iso dikon tunggu ruang guru karo ngrungoke ceramahe sing nrocos kaya pinter-pintera kae. Kadang aku mbatin apa biyen yen sekolah guru BP iki yo ora tau tumindak bandel po?....

Sekolah wis lumayan rame dening bocah-bocah sak angkatanku kang selak kepengin ngerti asile ujian EBTA/EBTANAS. Ana kang padha jagongan ing ngisor wit ketapang kang akeh-akehe konco lanang, nanjan ana bocah wadon kuwi yo mung siji loro wae. Akeh-akehe sing wadon padha lungguhan ing jero kelas. Aku dhewe pilih kumpul karo sobleh, bagus, hermawan, lilo, lan supar ing buk teras ngarep kelasku. Crita ngalor-ngidul perkara persiapan mlebu ing pawiyatan luhur.

Jam ing arlojine bagus nuduhake angka sanga luwih pitulas menit, saka ruang guru katon Bu Ani minangka wali kelasku mlaku tumuju ruang kelas karo ngasta amplop putih. Kabeh didhawuhi mlebu kelas merga saiki wektune pengumuman kelulusan. Atiku rada deg deg-an, kuwatir yen nganti aku ora lulus. Sak wise paring ular-ular kang ora akeh, paling mung sepuluh menitan. Bu Ani paring priksa yen kelasku lulus kabeh, saknalika kuwi bocah-bocah langsung pada sorak-sorak seneng. Bocah wadon padha rerangkulan lan salaman-salaman. Lega atiku yen ngene iki, kari ngenteni pengumuman hasil SPMB ing koran wulan candake.

Bubar nampa amplop kang isine surat keterangan kelulusan, aku lan konco-konco banjur pada ijol-ijolan tanda tangan nganggo spidol gedhe ing seragam sekolah. Ora luput uga adik-adik kelas kang pinuju pethukan uga menehi tanda tangan ing seragam kang dakanggo nalika kuwi. Merga saking ramene kadang aku ora maelu karo siji lan sijine kang aweh tanda tangan.

“Kene wae dik, sisih kene wae yen arep parap” pakonku marang adik kelas karo nudingi dada sisih kiwaku. Tanpa ngulatke pawongane, spidol tak uluke lan ditampani bocahe.

“Kene yo mas?” keprungu suarane kang alus lan empuk.

“Iyo kono wae, karo diwenehi jenenge yo ngisore.” Penjalukku pisan.

Wis mas, tak parap rada miring menduwur ben bedha karo liyane” saure karo mbalikake spidol sing mari dienggo tanda tangan.

Nalika nampani spidol kuwi, aku adu arep karo bocah kuwi. Tratab! Rasane jantungku langsung mak jedug jedug, ambeganku krenggosan, atiku dadi ora karu-karuwan. Jebule bocah wadon kuwi, kenya ayu pinda widadari kang biyen pethukan ing gisiking Tirta Samodra.

Aku lan dheweke mung pandheng-pandhengan sakwetara wektu, mungkin merga padha kagete pa piye. Mbuh sing genah nalika kuwi ora ana ukara kang kaucap. Sorot mripate sajak nembus langsung ing jero telenging atiku kang paling cuilikkk…… semana uga suwalike, ora tak selaki aku pancen wis ketaman asmara karo kenya siji iki. Wis kawiwitan saka pisanan nalika ketemu ing pinggir segara kae.

Sakumpama kedadeyan iki kok kaya nalika ketemu pisanan ing gisiking segara kang lagi sepi…. Wow wis sida tak rungket tenan kenya siji iki. Tak elus-elus rambut aluse kang ireng jangges, tak arasi pipine kang putih semu abang kuwi. Kok tujune kadeyan iki ing sangarepe kelas kang akeh dening bocah-bocah sekolah.

“Eh… sik sik. Sajake aku kok tau kepethuk karo slirane Dik.” Ujarku nalika kenya kuwi arep nerusake lakune.

“Emm…. Kowe lak sing ndek minggu sore wingenane dolanan banyu ing Tirta Samodra kae yo?” takonku karo swara kang rada gemeter. Kenya kuwi mesem, esem kang endah banget kaya sing tak weruhi biyen kae.

“Iyo… mas. Katone awake dhewe tau ketemu yo?” jawabe karo mesem, mesem kang muanisssssss banget.

“Kenalke jenengku Budi. Budi Prihantoro lengkape.” Tak ulunge tanganku ngajak kenalan. Mumpung ketemu maneh, durung karuan sesuk-sesuk aku iso ketemu karo dhewekne.

“Ayu Sulistyarini. Cukup diundang Ayu.” saure karo nampani tanganku. Tak remet tangane kang alus lumer, najan mung sedhela. Isin yen dikonangi bocah-bocah, iso disoraki entek ngamek kurang nggolek mengko.

“Ayu.. Ayu. Gek ndhang reneya?” keprungu swara ing mburiku.

“Eh mas aku arep meeting dhisik, sori aku selak dienti kanca-kanca panitia pelepasan kanggo acara perpisahan sabtu sesuk” omonge karo jumangkah moro ing arah bocah wadon kang ngundang awake.

“Dhik, aku oleh dolan nyang omahmu ora?” saurku karo reflek nyandak lengen kiwane. Dheweke nyawang aku rada kaget, karo ngulatke tanganku kang nyekel kenceng lengene. Aku yo radha cingak kok aku wis wani sembranan kaya ngono kuwi. Sadar apa kang wis dak tindake, cepet-cepat aku ngeculke lengene.

“Eh… sepurane dik.” Omongku lirih.

“Gak apa-apa mas, sampeyan dolan wae yen arep dolan. Tapi becike telpon dhisik, sapa ngerti aku pas ora ndek omah” jawabe karo mesem.

“Nomere piro dhik?” takonku nguber.

Ora ana ukura kang metu saka lathine kang kaya woh manggis sinigar kuwi, mung dheweke aweh sasmita karo nudingi perangan dada sisih kiwaku. Aku tumenggo nyawang klambi kang wis kebak dening tandatangan lan coret-coretan. Cetha ing panggonan kuwi ana parap kang posisine radha miring, ngisore ana tulisane latin Ayu S – 591722. Aku guyu karo nyawang dhewekne, ning sing tak sawang wis ngadoh karo mesem ngujiwat lan dagh dagh….

ooooooooo

“Halo” keprungu sauran saka telpon kang dak hubungi – 591722. Swarane ibu-ibu, mungkin ibune Ayu.

“Halo, nyuwun sewu punapa leres menika griyanipun Dhik Ayu?” jawabku.

“O.. Ayu. Nggih nak?” jawabe.

“Nyuwun sewu Bu, badhe ngrepoti. Dhik Ayu nipun wonten Bu?” omongku tak gawe sak sopan-sopane. Pendekatan pertama karo camer kudhu iso ngepek atine, batinku.

“Sekedap nggih nak.” Keprungu swara lamat-lamat nyeluk-nyeluk jenenge Ayu. Ora watara suwe wis keprungu maneh swara saka telpon wartel kang tak tempelke kupingku.

“Halo, karo sapa iki?” pitakone. Dhuh swarane sing renyah isih empuk keprungu ndek kuping, senanjan wis kena distorsi kabel telpon sing dhawane mbuh pirang kilometer iki.

“Aku Dhik, Budi. Lali yo?” jawabku karo ngguyu seneng.

“Oh.. Mas Budi to. Piye mas kabare?” saure karo swarane kang merdu mendayu-dayu.

“Arep nagih janji?” omongku karo nggoda dhewekne.

“Janji. Janji apa tah mas? katone aku nggak tau janji karo sampeyan lhe.”

“Yo janji. Janji jare aku oleh dolan nyang nggone sampeyan. Rong minggu kepungkurkan sampeyankan ngolehi aku dolan to?” sambungku.

“Wow kuwi to… yo ndolan wae mas. Kapan arep dolane?”

“Yen saiki oleh ra?” sautku.

“Mmm…. Piye yo.” Grenenge karo sajak mikir-mikir.

“Nganggu yo dhik? Yen ngganggo yo wis gak sidha wae” sambungku maneh karo radha kuwica.

“Anu sih mas, sakjane aku saiki arep dherek Bapak karo Ibu nyang nggone Pak Dhe-ku.Tapi… Mmm… yo wis lah, sampeyan rene wae mas tak enteni yo” jawabe

“Lho moh ahk, yen sampeyan arep lunga. Mengko mundak nganggu acara keluarga.”

“Piye to mas sampeyan kuwi. Nggak apa-2 kok, mengko aku tak matur yen aku raksah nderek wae. Wingi yo wis bar dolan rana kok aku.”

“Temen yo, ora nganggu sampeyan iki. Yo wis dienteni yo.” Jawabku.

“Eh…. Sik sik aja ditutup dhisik. Alamate ngendi?” penggakku nalika telpon arep dipungkasi.

“Sampeyan nyang jalan HOS Cokroaminoto 59A, wae mas. Ngerti to mas?” jawabe karo ngguyu renyah kae.

“OK, Insya Allah. Ngerti. Dienteni sepuluh menitan aku wis tekan kana.” Tembungku karo mungkasi anggonku telpon.

Gagang telpon tak seleh ing panggonane, metu KBU karo ngrogoh-ngrogoh sak clana sisih mburi; jupuk duit limang ewunan. Duit lembaran kang pungkasan, turahan sangu nyang jogja wingi. Duit tak ulungke karo sing jaga wartel, dibalekake 3 lembar sewunan lan 3 iji duit klitik limangatusan rupiah.”Matur nuwun mas” aku pamitan metu saka wartel, nyandak sepeda motor ngeblas menyang omahe pepujan atiku. Sak dawane dalam wis ngalamun sing endah-endah, karo kadang kala mesam-mesem dhewe. Atiku lagi berbunga-bunga, ana kembang mawar, kembang mlati lan uga sing genah kembang-kembang katresnan.

ooooooooo

Dina ganti dina, minggu ganti minggu. Ora krasa aku wis kenal luwih akrab karo Ayu ora kurang saka meh telung sasi iki. Ora meleset saka pangiroku biyen, Ayu pancen widadari kang tumurun saka kayangan. Ora mung ayu ragane, ning bebudene uga alus. Sopan santune wis ora usah diomong maneh, ora perlu diragu-na yen nyata-nyata kenya siji iki pantes nyandang gelar “Wanita Sulistya Ing Warna” jebles karo jenenge kang uga endah banget, Ayu Sulityarini.

Mbuh wis ping pira olehku kerep ketemu karo dhewekne sakwise sapetemon sepisanan kae ing gisiking Tirta Samodra. Lan sore iki, aku ing panggonan kang padha lan swasana kang uga meh padha, aku ketemu maneh karo dhewekne. Mung bedhane saiki aku wis wani lungguh jejer karo dhewekne.

“Dik, aku arep ngomong karo sampeyan.” Tuturku mbukak omongan.

“Omong apa ta mas…” jawabe karo isih dolanan banyu segara.

“Awake dhewe wis kenal, sakwetara wektu. Ora kurang saka telung sasinan miturut catetan tanggalanku.” Sambungku.

“Antarane aku lan kowe wis asring mlaku-mlaku bebarengan. Dolan bebarengan. Lan asring awake dhewe crita masalah-masalah pribadi kang dadi pikiraning ati.” Aku mandeg sedela unjal ambegan jero. Angin segara kang sumilir alon semribit nganggo dolanan rambute kang dikuncir nganggo kuncir ijo mupus.

“Ning ana siji sing nganti saiki durung tak ucapke marang sampeyan.”

Tak lirik, widadari ing sisihku kuwi nyawang adoh ing tengahing segara karo isih dolanan banyu nganggo sikile sing putih mulus kuwi. Tak buwang panduluku uga, ing tengahing samodra. Katon titik-titik ireng bagange nelayan ing kadhohan, uga kapal-kapal layar kang padha budhal golek mina.

Aku unjal ambegan sepisan maneh, jantungku dadi deg deg kan kaya biyen kae nalika sepisanan weruh eseme. Ing tengah-tengahi rasa mangu-mangu, antara iyo karo ora. Lambeku gemeter ngucap “Aku tresna lan sayang banget karo sampeyan”.

Plong…… rasane atiku saknalika. Wis ora tak pikir maneh arep ditampa lan dilelimbangi tresna sejatiku iki yo sokur. Yen ora kok yo kebangeten tenan, wis tiwas tak ewangi lara branta kok ora ditampa.

Aku meneng ngenteni reaksine. Swasana dadi amem, ora ana swara kang metu saka dhewekne. Mung swara ombak kang diselani dening kremisike gegodongan kang katerak angin, kaya tembang-tembang asmara kang cinapta dening Sang Kuwasa.

Dada sisih kiwaku rasane rada anteb, kaya-kaya ana barang kang semendhe lan ngrunggokne getering atiku kang lagi nandang asmara iki. Ora ngiro jebul sing semendhe kuwi widadari kang lagi dak arah tresnane. Alon nanging jelas, gendang talinganku krungu suara kang alus lan empuk. Kaya musik instrumentaliane saksofon Kenny G kae.

“Aku ora janji mas. Nanging sejatine atiku uga dhuwe rasa kang padha karo atine sampeyan.” Saknalika kuwi uga tanganku ngekep kenceng pundake. Tak elus-elus rambut lan tak arasi pipine. Ora krasa ana eluh kang tumetes ing pakonku. Eluh katresnan kang sejati, tangise titah kang lagi ketaman “Cinta Pertama”.

Muga-muga iki dadia pusaka kang sekti mandraguna kanggo mecaki dina-dina sakteruse. Merga sesuk esuk aku kudu ninggal kutha kelairanku kanggo mburu cita-cita. Kanggo golek sangu ing urip bebrayan agung, aku kudu sinau ing paran kang mestine abot banget kudu ninggalke tresna sejatiku.

“Dik, seneng lagune KLA Project sing judule Belahan Jiwa? Yo kaya ngono kuwi janjiku marang sliramu.” Janjiku marang dhewekne karo tak genggem kenceng tangane lan tak pandeng jero mripate kang edhum kuwi.


“…… Kan ku jemput dikau sang putri pada saatnya nanti berkreta kencana menuju istana disana ku bertahta…. “ (KLA Project)

[~~QAP~~]



Kumpulan Karya Sastraku

Hi Semuanya,
Teman di blog ini saya akan menyebarkan hasil-hasil karya sastraku untuk dibaca. Tulisan-tulisan ini saya buat di saat mengisi waktu senggang atau pada saat hati saya tersentuh oleh kejadian-kejadian yang saya liat setiap hari.
Kata orang bijak "sastra itu akan mengasah jiwa dan hati kita agar memiliki budi yang halus"
Semoga teman-teman menikmati dan berkenan dengan karya-karya sastra ini.
Mohon Maaf karya ini tidak untuk dikomersilkan, jika ada yang berminat untuk mengkomersilkan saya minta kesediaannya untuk membayar royalti sebesar dan mohon disalurkan ke Anak-anak yatim atau panti asuhan. Dengan terlebih dahulu meminta ijin kepada penulis.

terima kasih

Ki Ageng Pamanjaran