Kembang Api

Warti lagi judeg. Amerga ditakoni wae dening Ardi, anak-e lanang ontang-anting kang lagi umur udakara limang taunan kuwi.
“Mak, Bapak sesuk yen bakda bakal teka yo Mak?”
“Iya le… Bapak suk mben teka.” Wangsulane kepeksa goroh kanggo ngayem-ayemi atine Ardi.
“Asyikkk…. Aku suk malem bakda iso dolanan kembang api karo Bapak, kaya Mbak Ade karo Mas Riyan yo Mak?” tembunge sajak seneng banget, bayangne; ndah neya seneng-e atine mengko iso dolanan kembang api karo Bapak-e, kaya sedulur-sedulur misanane yen angger wayah bakda idul fitri mesti pada ketunggonan dening wong tuwane sowang-sowang.
Warti ora wangsulan, mung manthuk karo ngunjukne katok kolor-e Ardi sing rada mlorod. Banjur ngarasi pipine Ardi sing pating plenthu kaya bakpao kuwi. Mripate mbrabak mbrebes mili, atine keranta-ranta merga ora ngerti apa sing lanang bakal bali tilik anak bojone maneh apa ora.
Biyen patang tahun kepungkur, sing lanang minggat saka ngomah merga ditundung dening mertuwane lanang, yo bapak-e Warti. Nalika semana Ardi isih umur sangang sasinan. Wartono sing rumangsa ketonyok atine merga diunek-unekake dening mertuwane lanang banjur minggat ninggal anak ninggal bojo, lunga mbuh menyang endhi juntrunge ora ana sing weruh, lan ora nate kirim-kirim kabar engga saiki.
“Wong lanang kok mung klular-klulur, saben dina gaweyan mung mangan-turu-mangan-turu wae! Anak bojo rak diopeni, sembarang dengah kari nyadong. Mbok macul-macul apa resik-resik kebon kana rak yo iso. Ngertiya yen biyen kowe mung arep dadi panji klantung, Sarjana rak gableg gaweyan! Rak bakal Warti tak wenehne kowe! Rak sembada karo umuk-mu biyen, jarene anak-e wong sugih blegedhu,anak pejabat, kajen kerinan. Preett… Endhi buktine?! Dapurmu rak gableg apa-apa, anak bojo ben dino sing nyandangi sing makani kok isih aku! Malah kowe barang yo melu mangan ngising gur trima nunut! Rai-mu rai gedeg, rak dhuwe isin! Wes kana minggata wae, timbang nyepet-nyepeti mataku!”
Di uring-uring kaya mengkana, Wartono banjur ringkes-ringkes sandangane. Banjur lunga minggat mbuh ning ngendi parane. Ora maelu karo Warti sing nangis mingseg-mingseg karo gendolan tangane.
“Kang… aku melu. Aku melu kowe!”  tangise karo lenden gawangan kori omah nalika Wartono nyegat colt ing pinggir ratan.
“Wes menenga kowe War! Nek arep melu dadi kere tretekan turut-turut dalan yo kana melua minggat sisan. Lanangan kaya mengkana dapurane wae mbok gendoli barang. Biyen wes tak tuturi rena-rena rak tau mbok gugu omonganku. Nek manut karo karepe Buapak-a-mu iki, biyen rak kowe wes dirabi karo lurah Karno. Uripmu mulya kajen kerinan!” Warti malah katut oleh srengen saka Bapak-ne.
Tinimbang ndedawa perkara, Warti banjur pilih mlebu kamar baleni nyusoni anak-e lanang. Senajan atine isih sedih ditinggal sing lanang, eluhe pating dlewer nelesi bantal. Atine disabar-sabarake lan ditatag-tatagne kanggo ngadepi dina-dina sak-banjure.
Lan ora krasa, gilir gumantine wektu sing muyer seser kaya kitiran iki. Saiki wes ganep telung pasa telung bakda, Wartono ora bali-bali ngêndhangi dhewekne; kaya lagu dangdut Bang Toyib-e Ade Irma, sing ‘… tiga kali lebaran tiga kali puasa abang nggak pulang-pulang…’ Warti kaya dielingne maneh dening pitakon saka anak-e lanang “Mak, Bapak sesuk yen bakda bakal teka yo Mak?” pitakonan lumrah ning kaya ngungrah-ngungrah rasa pangrasa ing atine kang wes meh kesirep lan kegiles dening puteraning wektu kang lumaku.
Ning watak kaya Warti kuwi patut diacungi jempol, ora gur jempol siji wae. Jempol loro patut diacungake, nek perlu jempol papat karo jempol sikil sisan. Senajan dhuwe rupa ayu, lan kathik awak yo isih sedet padet ora kalah karo prawan-prawan ning ndesane, nanging atine ora banjur goreh pengen golek gantine Wartono. Senajan sak-umpama gelema, sing antri ora ana entek-entek-e. Wiwit saka Lurah, Carik, lan Kamituwa gelem yen mung ngrabi Warti. Durung sing Duda Kamdi sing juragan Sapi, lan uga nom-noman PNS lan Guru-guru sing pada makarya ing sak kiwa tengen desane Warti. Kabeh padha antri, arep ngrabi Warti. Ning atine Warti ora sulap dening kuwi kabeh, isih tetep nganti-anti baline Wartono, guru lakine sing banget ditresnani kuwi.
“Mak… Bapak tekane kapan?” Pitakone Ardi nalika Warti lagi ibut nguleg bumbu opor kanggo kanca  kupat lan lontong sesuk esuk.
“Iki aku diwenehi Pak dhe kaos karo kathok Mak. Ana gambare mobil sedan. Apik yo Mak?”
“Di paringi” ujar-e Warti mbasakake anak-e.
“Eh iyoo di paring Pak Dhe.”
“Iyoo apik banget. Kana disinggahne njero lemari, gen ora reged.” Ujare.
Ning sing dikongkon ora banjur sumingkir, malah neruske kojah-e.
“Aku mau yo digawakne Kembang Api karo Mbak Ade. Ning Aku emoh Mak, kan mengko digawakne karo Bapak yo Mak.. yo..”
“Heekh ehk… wes kana dolanan karo Mbak Ade lan Mas Riyan dhisik. Emak tak ngrampungne gawe masakan kanggo sesuk.”
“Iyoo Mak.” Ardi banjur mlayu nyusul sedulur-sedulur misanane kang lagi pada teka saka Jakarta lan Surabaya. Ninggali Warti sing wiwit ibut ngelapi mripat-e kang wiwit kekembeng banyu eluh, ora merga kena uwab brambang sing lagi dirajang, ning merga kena uwab saka njero atine sing kerajang-rajang, trenyuh nyawang anak-e sing tansah ngarep-ngarep tekane Bapak-e.
“Ah… kok yo kebangeten to Gusti nasib awak niki. Dhuwe bojo wae kok yo ninggal anak ninggal bojo nyah mana-nyah mene ora tau ana kabar-e babar pisan. Ah… coba biyen aku manut karo kandane Bapak, apa yo bakal kelakon nasibku kaya ngene iki.” Pangresulane ing jero atine.
“Lhoo kenapa Dek, kok nangis.” Tanpa kinawruhan dening Warti, ujug-ujug Mbakyune ipe wes ngadeg ing sanding-e.
“Eh… Mbak Yun. Mboten-mboten napa kok Mbak. Niki napa kenging uwab brambang.” Tembunge goroh karo ngelapi mripate nganggo lengen kaos-e.
“Oalah…. Nganggo nggeget korek jress Dek. Jarene iso ngilangi perih ing mata.”
“Ah… napa nggih tho Mbak.”
“He he…. Jarene. Wes kene tak ewangi.”
Wong loro banjur lungguh ngadepi tampah wadah brambang lan baskom cilik isi banyu kanggo wadah brambang sing wes dikoceki.
 “Anu.. sapa? Bapak-e Ardi sesuk sida teka mrene yo Dek? Mau kok Ardi crita jare sesuk arep dolanan Mbang Api karo Bapak-e.” Mbakyune ipe bukani rembug sinambi uwal-uwil ngoceki brambang. Ali-ali lan gelang emas-e pating clorot kena sorot srengenge sing mlipir-mlipir nembus liwat bolongan-bolongan gentheng sing kurang rapet.
Warti sumendhal atine.  “Ah… duka nggih Mbak. Niku lak kula naming ngayem-ayemi Ardi kemawon. “
“Oh… alah. Sepurane yo dek, tak kira nek pancen iya teka temenan aku melu seneng.” Tembunge api-api. Warti meneng wae.
“Ma.. ma.. ayo main ke pantai.. ayoo ma.. wes ditunggu karo Papa diluar.” 
“Bentar, mama gek bantu Bulik Warti masak ngene lho.”
“Sampun Mbak ditilar mawon mboten napa-napa. Kersane kula rampungne tiyambak.”  Tembunge Warti nalika Mbakyune ipe digeret-geret dening anak-anak-e arep diajak mlaku-mlaku.
“Eh… alah arek-arek iki. Wong gek kangen-kangenan karo Bulik Warti kok ya diganggu wae. Tak tinggal dhisik yo Dek… wes jan bocah-bocah.”
“Nggih mboten napa-napa Mbakyu…” Warti mesem banjur neruske anggone ngoceki brambang.
--- QAP ---
Bubar buka pasa ing dina pungkasan, kabeh anak putu-ne Mbah Sarman pada kumpul ing ruang tamu. Kabeh pada gayeng crita ngalor ngidul, sinambi ngrahabi pacitan lan wedang. Suara takbiran wiwit kepungru saut-sautan saka langgar lan mesjid ing sak kiwa tengene desa. Nanging Warti ora melu awor kumpul karo sedulur-sedulur-e kuwi, dhewekne malah ribut korah-korah ing pawon.
Ardi sing sakawit dholanan karo sedulur-sedulur misanane banjur memburi goleki Simbokne. Mbuh apa sing ana ing pikirane bocah sak-mana kuwi. Mbok menawa dhewekne wiwit mikir yo gene kabeh pada kumpul lan guyon ing ngarepan, kok Simbokne malah ora katon.
“Mak… Mak… Mak kenapa kok malah ana kene?”
Warti ora semaur, mung ngulatke anak-e lanang sak keplasan. Banjur nerusake anggone korah-korah piring lan gelas sisa ajang mangan buka wong sak omah mau.
“Ayooo Mak… Ayoo ing ngarepan wae. Lungguh ngarepan karo ngenteni Bapak Mak.” Ardi wiwit ngrengek-ngrengek karo gondeli pundak-e. Atine Warti suwe-suwe ora mentala karo anak-e lanang kuwi.
“Yoo nggo sek. Emak tak ngrampungne isah-isah sek yo cah bagus.” Wangsulane karo mesem nyawang anak-e.
“Wes kana, emak dienteni ing ngarepan. Mengko disusul yen wes rampung.”

Bubar korah-korah, Warti netepi janji-ne. Nyusul Ardi sing lagi pada dolanan ing ngarep omah karo nonton pawai takbiran. Ning anggone nyusul mlipir lewat iringan omah, sengaja nyimpangi sing lagi pada jagongan ing ruang tamu. Atine ora kuat nyawang kabeh sedulur-sedulure sing dikanteni dening anak bojone, sedeng dhewekne mung saderma ijen karo anak-e lanang. Gek sak suwene iki mung dadi sanggan-e wong tuwa. Rasane jiann ora kuwat temenan. Isin, wirang, lan mbuh kepiye maneh rasane campur wor suh ing njero atine.
Tekan ngarep omah, Warti banjur lungguh lincak ing ngisor wit nangka. Sengaja milih lungguh ing kana, merga sak liyane isa ngawasne bocah-bocah uga panggonane rada nyisih lan kaling-kalingan ayang-ayang godong wit nangka. Yen kanggone sing ora kulina, ora ngira yen ana wong sing lagi lungguh ing panggonan kuwi. Ning ora kanggone Ardi, senajan kanca-kancane ora graita yen ana sing ngawasne. Ardi wes pana yen Emak-e lagi lungguh ing lincak ngisor wit nangka kuwi, sebab merga ing papan kuwi saben-saben Ardi karo Emak-e tansah lungguh ngenteni Bapak-e teka.
Wengi sang saya dalu, bocah-bocah sing pada dolanan siji mbaka siji wiwit pada ngantuk lan mapan turu. Semana uga Ardi uga banjur nyusul Emak-e ing ngisor wit nangka.
“Wes ngantuk cah bagus?” pitakone Warti nalika Ardi wis cedak karo panggonane lungguh.
“Iyo Mak.” Saure karo ngapyuk.
“Bobok kamar yoo… “ Warti ngrangkul anak-e banjur dibopong diunggahne ing pangkone sinambi diarasi pipine.
“Emoh… Aku arep ngenteni Bapak sik.”
Atine dadi ngendelong maneh, krunggu wangsulane Ardi. Rumangsane anak-e lanang wes keslimur, jebul ora. Bocah lanang cilik kuwi isih ngarep-arep tekane Bapak-e kaya sing dikandhakake dening Warti. Ah… rasa dosa ngebaki dadane, dosa wis kumawani goroh marang anak-e lanang sing banget ditresnani kuwi. Lan rasa kuwi ora isa diampet maneh saknalika tangis-e ambrol.
“Mak… nyang apa emak kok nangis Mak?”
“Ora.. ora apa-apa le.”
“Emak sedih yo Bapak kok durung teka-teka. Aku yo sedih Mak… nyang ngapa Bapak kok suwiii… gak mrene-mrene.”
Tangise Warti sangsaya mingseg-mingseg. Sakwetara kuwi takbiran ing Mesjid wiwit diganti dening swara takbir saka kaset. Pertanda yen wengine wis ngancik wayah tengah wengi, paling ora saiki wes jam sepuluh punjul. Ardi sing wiwit liyer-liyer ing pangkone Warti banjur digendong, digawa mlebu omah.
Esuk umun-umun kabeh wong sak omah wes pada umyeg, tata siap-siap kanggo soal ied. Ana sing ribut ngedusi anak-anak-e, ana sing ngeneng-eneng anake sing nangis merga isih ngantuk lan wegah tangi. Semana uga Warti uga wes ribut adang lan ngangeti olah-olahan kanggo sogatan mangan mengko nek pada bali saka sholat ied.
Rampung anggone cepak-cepak ing meja dahar, Warti banjur nggugah anake lanang
“Le, cah bagus. Tangi yoo… pakpung terus menyang mesjid.” Alon anggone nggugah karo ngelus-elus gegere supaya bocahe ora kaget.
Sing digugah banjur kruget-kruget, ngolet, banjur ngelek-e mripate.
“Bapak wes teka Mak?”
Warti unjal abegan landung, “Durung Le… isih ning ndalan, kena macet ing dalan mbok menawa. Wes pakpung wae sek yo.”
Wong loro banjur klunuh-klunuh, runtung-runtung metu saka kamar banjur adus ing padusan mburi omah.
Bubar sungkem-sungkeman, lan ngapura ing apuranan. Keluargane Warti banjur kembul bojana andra wina, ngrahabi sogatan lan masakan sing mirasa. Ana lontong opor, kupat, trancam kacang lan sak panunggale. Nalika lagi nedeng-nedenge pada mangan rame-rame, katon ing latar ngarep ana sedan Honda jazz ireng tleser-tleser mlebu karangan omah.
“Lho kae sapa yo, ana tamu teka.” Aloke Mbah Prawira sing weruh dhisik dhewe anane tamu sing teka.
Sak wis-e markir sedan ing panggonan kang eyub, sing nunggang sedan banjur mudun karo nyangking tas kresek lan rangsel ing pundak-e. Sajak-e priya umur-umuran udakara telung puluhan, nganggo kaca mata ireng, kaosan oblong werna biru, clana jeans. Rambute rada gondrong rada awut-awutan.
“Kula nuwun. Assalamualaikum.”
“Walaikum salam, sinten nggih?” Warti nyelehake piring isi lontong kang lagi arep dicori duduh lontong, terus bagekake tamu kasebut.
Tamu kasebut nyelehake gawane ing jogan, banjur mbukak kacamatane, tangane di daplangake karo ngumbah esem-e marang Warti.
“Masya Allah…. Kang Warta…..” Warti gapyuk sing lanang banjur nangis sesengukan ing dadane sing lanang kang banjur ngruket sing lanang lan diarasi bola-bali tanpa wigah-wigih lan lali yen lagi dadi tontongan wong sak omah.
“Iyooo iki aku wong ayu….”
“Ardi… Ardi endi? Le… Ardi.. Ardi iki Bapak. Bapakmu teka le..” Warti nyeluki anak-e lanang. Ardi mara sajak wedi-wedi lan bingung nyawang wong lanang rambut gondrong sing digandeng dening Emak-e.
“Ardi… Iki Bapak Nak. Sepurane Bapak yoo suwee ora tau tilik kowe lan Ibumu.” Ujare Wartono karo ngrangkul anak-e lanang. Bocah kuwi banjur digendong lan diajak metu mengarep jupuk oleh-oleh kang ditinggal ing jogan tritisan omah.
--- QAP --
Wengi kuwi kaya-kaya ora ana wong sing bungah-e ngungkuli bungahe Ardi, Warti lan Wartono. Wong telu pada gegojegan ing sak ngisore wit nangka. Ardi ora leren-leren anggone nyumed Kembang Api kang digawakne dening Bapak-e. Wengi kuwi dadi wengi sing paling endah banget kanggone Ardi [Cuthel].

Wates Wengi Ing Kutha Bandung

Aku gragapan tangi lan golek cekelan nalika olehku turu kaya arep tiba, merga lakune bis kang dak tumpaki mobat-mobit kaya diatemake ngiwa nengen.

“Aduhh… sepurane yo Mbak.” Aku njaluk ngapura marang wong wadon ayu kang lungguh di jejerku merga tanpa sengaja tanganku nyampluk sirah-e saking olehku gragapan golek cekelan. Nanging sing tak njaluki ngapura sajak ora perduli lan malah banjur ngungkuri aku, neruske olehe turu.

Sak wis-e ngombe banyu aqua botol, aku banjur dudut hape kang sememplit ing sak tas rangsel. Tak pencet tombol sak kenane pamrihe supaya lampune murub lan aku bisa ndeleng jam ing layar hape-ku. Wektu nuduhake jam loro kurang seprapat. Hape banjur dak dlesepake maneh ing panggonan sekawit ing tas rangselku.

Arep neruske turu maneh, sajak kagol lan ora bisa merem maneh. Wengi iki swasana kok kaya tintrim banget, kahanan ing kiwa tengen peteng ndedet. Apa maneh udan ora ana leren-lerene kawit bis Kramat Jati kang dak tumpaki iki mangkat saka terminal Terboyo Semarang. Sajak-e saiki lagi tekan Cadas Pangeran, layak kok lakune bis montang-manting ngiwa nengen wong pancen dalan-e kang menggak-menggok. Sopir bis kudu konsentrasi lan trengginas, merga dalan ing sisih kiwa jurang kang jero-ne puluhan meter, dene ing sisih tengen-e tebing kang dhuwur banget kathik kahanane peteng ndedet merga lampu-lampu penerangan jalan-e pada mati.

“Yen saiki wes tekan Cadas Pangeran, paling ora sak jam engkas wes mlebu kutha Bandung. Kok dingaren rikat temen bis iki jam loro wes tekan kene” Mengkono pangira-iraku dhewe ing njero batin.

Tak lirik wong wadon ayu kang lungguh ing jejerku, sajak kepenak banget anggon-e turu. Lan penumpang liyane kang cacah-e gur udakara wong sepuluhan, uga  pada kepenak anggone kegubet ing njero alam impen-e dhewe-dhewe. Malah-malah kernet-e uga keturon ngorok senggar-senggur ing kursi cedak lawang ngarep. Mung aku lan sopir bis wae sing sajak-e keri ora kathut ngeremake mripat.

Selimut werna oranye tak tarik kanggo nutupi awakku sing krasa anyem. Tak coba bola-bali kanggo ngeremake mripat, nanging panggah ora bisa anggonku arep mbaleni turu. Pikiranku malah banjur kelingan marang impen kang ngentas wae gawe aku tangi mau. Ing impenku mau, aku kaya-kaya dibujung-bujung dening pawongan kang nganggo klambi jubah ireng dhawa. Merga saking wedi-ku aku banjur mlayu separan-paran, lan merga kurang prayitna aku nganti meh tiba kejungkel ing kalenan. Untung-e aku isih kober gondelan….. lan ya kuwi mau aku jebule meh tiba saka kursi.

Ora krasa bis kang dak tumpaki wes wiwit mlebu kutha Bandung.

“Cibiru…. Cibiru….. dul tangia kae penumpange digugah ana sing mudun cibiru ora!” sopir bis aba yen bis wes wiwit mlebu Cibiru lan prentah marang kernet-e supaya tangi lan ngandani penumpang bis.

Kernet banjur ngadeg lan mlaku ing gang antarane kursi penumpang saka ngarep memburi

“Ayoo yang turun Cibiru… Ujungberung… siap-siap.”

“Turun mana mas?” pitakone nalika liwat ing sacedakku.

“Mudun ning Ambon wae aku.” Saurku.

Lega rasane, nalika bis wiwit mlebu ing dalan Ambon. Sak wise ngudunke sakwetara penumpang ing terminal Cihampelas lan ing Gedung Telkom Japati, cedak karo lapangan Gasibu. Tak deleng jam isih nuduhake angka telu kurang seprapat sithik, ateges bener pangira-iraku mau. Sakuntara kuwi kahanan ing njaba kana isih udan najan wes ora patiya deres maneh. Suara thatit lan gumebyar-e kilat kala-kala isih ana. Sajak wenehi pertanda yen udan isih durung bakal leren, lan malah-malah bisa uga udan-e sangsaya deres.

“Yaa…. Bandung habis-habis…!!!” Kernet bis aweh sasmita yen bis Kramat Jati kang dak tumpaki wes tekan ing agen pusat dalan Ambon.

Aku banjur menyat saka anggonku lungguh, lan ringkes-ringkes gawanku. Tas rangsel dak gendong ing geger, dene tas kresek isi jajan tak cangking banjur wiwit mudun sak njero bis. Ora lali pamitan karo wong wedok ayu kang sajak isih ibut nata rambut-e.

“Duluan Mbak.”

“Oh iya….” Sauté cekak rada ora cetha anggone semaur merga lambene lagi dienggo geget kain kuncir rambute.

“Waduhhh….. “ grenengku.

Kok yo tiwas kebeneran, pas arep mudun saka tlundakan lawang bis kang pungkasan udan kok ujug-ujug disunthak-e maneh saka langit. Lan mak pet… lampu kok yo  ujug-ujug mati njalari swasana dadi peteng. Untung-e lampu bis isih diurubne dadi ora patiya peteng ndedet. Aku banjur mencolot saka nduwur bis menyang emperan. Lumayan rada teles sithik kecipratan banyu udan.

Jiannn….. wengi iki sajak-e dadi wengi kang ora ngepenakake kanggoku. Biasane taksi akeh pating crenuk, nunggoni penumpang ing plataran parkir. Lha saiki kok blass…. Resik sik! Aku dadi mangu-mangu, kepiye olehku bali menyang kost-kost-an ing daerah Dayeuhkolot kana. Yah mene apa yo wes ana angkot sing wes narik penumpang, apa maneh udan-e kaya ngene deres-e.

Kalah cacak menang cacak. Akhire tak putusake arep tak tekad wae, sapa ngerti ing cedak taman lalu lintas Ade Irma kidul kana kae wes ana angkot, lan sapa ngerti saiki taksine pada pindah ngetem ana kana merga ngenteni tamu kang pada nginep ing hotel Hyatt. Untung-e mau kok digawani karo ibu payung barang. Ah wong tuwa kuwi pancen luwih pratitis tinimbang awak-awak ngene iki.

Payung banjur tak garne, lan terus wiwit mlipir-mlipir mlaku tumuju taman lalu lintas. Kanggo ngirit laku, aku sengaja liwat dalan sidatan kang ana ing sak njerone taman Maluku. Senajan kahanane peteng ndedet merga listrik mati ditambahi kahanan ing jero taman kang ditanduri wit-witan gede-gede tinggalan jaman landa. Nanging kahanan dadi rada suda nalika kadang kala thatit ing angkasa madangi, byarr… byarrr banjur disusul swara gluduk.

Olehku mlaku rada tak gawe rikat nalika ngliwati pas ing sak ngarepe Patung Pastor H. C. Vebraakk, SJ. Patung kang wus ngadeg wiwit taun 1919 ing pojokkan taman Maluku kaya-kaya dadi tukang tunggune taman kang ndak liwati iki. Aku dadi rada miris lan ana rasa wedi, kelingan jare patung kuwi kadang kala sok mudun karepe dhewe.

“Amitt… amit Pak pastur… kula tumut liwat mriki nggih.” Aku guneman dhewe jaluk palilah saka sing mbaurekso. Ujaring kandha, nek dlilalah liwat ing panggonan-panggonan kang wingit; becik-e uluk salam apa njalaluk palilah marang bangsa tan kasat mata sing mbaurekso panggonan sing diliwati.

Ati-ku rada deg-deg-an sak jane, lan rada ana rasa gelo kok mau ndadak liwat dalan iki. Ning barang wis kadung, arep kepriye maneh. Patung ireng saka perunggu kuwi, dak lirik pancen katon medeni. Banyu udan kang mili ing sakkujure awak-e sansaya tambah gawe mriding, apa maneh nalika kena pantulan cahya thatit.

Nalika panyawangku durung ganep olehku ngingerake mengarep, dumadakan ana kang nyauri.

“Iyaa nakk… hati-hati ya kalau lewat sini.”

“bledarrrr……….. “ dibarengi gumbyare thatit lan swara bledek kang mecah swasana sepi. Sak nalika aku dadi wel-welan…. Kaget! Ujug-ujug patung perunggu kuwi mudun saka panggonan karo nyangking sirah-e mlaku ngetutne aku. Sak nalika, payung tak buwak ngono wae… semana uga jajan kang dak cangking tak unjalne brung mbuh kana ra idep. aku terus mlayu sipat kuping. Nganti nabrak-nabrak tanduran pasren ing njero taman.

Ambeganku krenggosan, lan awakku teles kabeh merga kudanan. Karo cekelan cagak listrik ing sak ngarepe SMA 5 Bandung, aku leren dhisik nata ambegan. Banyu akua botol tak dudut saka tas rangsel, banjur tak ombe. Lumayan ati-ku rada dadi temata. Aku bola-bali noleh memburi, kanggo mestikake yen patung nyaking sirah mau wes ora ngetutne aku maneh.

“Aduhhh Gustii…. Tobatt… nyuwun ngapura Gusti….”

Udan isih durung leren, malah sangsaya deres. Awakku wes teles kebes kabeh. Gek durung ana angkot kang liwat, semana uga taksi uga ora ana. Aku isih lenger-lenger karo lenden cagak listrik. Dumadakan ana tangan kang nyekel pundakku saka mburi. Aku jondilll….. saknalika.

“Setannnn…….” Tanpa noleh aku langsung mlayu. Merga saking wediku lan saka kesusu-susu aku nganti tiba kesandung watu.

“Mas… iki aku. Sing mau lungguh jejer ning njero bis.” Ujare karo marani lan nulungi aku.

“Ah… atiku rada lega. Jebulane dudu dhemit kuntilanak, nanging wong wadon ayu sing barengan ning njero bis mau.”

“Sepurane mas, gawe kagetmu. Mau tak sawang sampeyan kok mlayu-mlayu kaya keweden. Banjur tak tututi arep takjak bareng. Wong aku yo wedi yen mlaku dhewe, gek isih bengi ngene.” Tembunge ngecipris ora entek-entek.

Aku mung he-ah he-eh wae ora nyauri lan yo ora patiya gathekne omongane, merga isih ibut ngelus-ngelus dengkulku sing ngilu merga tiba ngantem aspal ngentas wae.

“Wes ayoo mas numpak angkot kae wae.” Pangajake karo ngeret tanganku tumuju angkot sing parkir ing ngarep gerbang taman lalu lintas. Aku mung manut kaya kebo dikeluh, ning ing batin aku isih kober ngangen-angen

“Aneh… kok ujug-ujug ana angkot mandeg ndek kana. Padahal kawit mau aku ora ngerti kemliwere angkot kang liwat, kudune yen ana sing liwat mesti aku kliwatan wong iki dalan searah… Ahh… wes bah-bah kana. Penting saiki ana angkot sing bakal ngeterne aku mulih nyang kos-kosan.”

Aku wong loro banjur munggah angkot ing sisih mburi. Lampune rada bleret, wong pancen mung dop cilik paling gur pirang watt. Ora let sedela angkot banjur mlaku, penumpange mung aku wong loro ditambah karo sopir-e. Nanging aneh-e angkot sing dak tumpaki kok ora menggok ngiwa tumuju ing arah Kebun Kapala, ning malah muter nengen mbalik tumuju ing arah jalan Riau.

“Kok lewat sini Pak?” pitakonku marang sopir.

“Iyaa….” Saure cekak. Sauntara kuwi wong wedok ayu mung mesem nalika tak sawang, lan ora ana tanda-tanda arep protes apa kepriye. Sidane aku yo mung meneng wae.

Hawane sangsaya adem lan tintrim. Angin semribit kang lumebu kecampuran cipratan-cipratan banyu udan sangsaya gawe adem lan kekes. Sauntara ing njaba kana udane wiwit suda, najan durung terang temenan.Thatit uga isih pating gebyar sinaut suarane gludug. Lakune angkot tleser-tleser kepenak, sak dalan-dalan ora mondak-mandek merga ora ana penumpang kang nyegat. Alon-alon mripatku dadi krasa arip ngantuk. Lagi enak-enak-e liyer-liyer arep keturon dumadakan angkot-e mandek ndadag….

Aku sing lagi liyer-liyer kaantepake mengarep njeduk kursi sopir, merga olehku lungguh pancen persis ing sak mburine sopir.

“Ana apa Pak?” pitakonku karo ngulatke menjaba. Sajak iki pas ing ngarep taman Pramuka ing dalan Riau. Sopir kang dak takoni ora semaur, gur… ah uh ah uh karo tuding-tuding mengarep. Aku banjur ngulatke mengarep, mripatiku tak kucek-kucek sajak rada ora percaya, merga persis ing ngarep angkot jejer-jejer pasukan kavaleri nunggang jaran kang gede-gede.

Sak piro kaget-e aku nalika tak waspadakne jebul para serdadu tentara kavaleri kuwi tanpa sirah kabeh…. Aku njawil-njawil sopir tak akon gek ndak mlaku. Krasa yen tak jawil sopir angkot banjur menggo memburi…

“Whaaa…… “ aku sangsaya moplok wel-welan merga sopir-e ora dhuwe rai, alias rata kabeh raine. Aku merem dipet depipis ing njero angkot pasrah apa wae kang bakal kedaden karop nutupi rai nganggo epek-epek tanganku. Luwih-luwih bareng tak ijen saka walike epek-epekku, wong wedok ayu mau uga salin rupa dadi nini-nini tuwa kang nguyu lekeh-lekeh ing sisih pojok angkot ngatonake untune kang pating cringgih ngesess-ngesess kaya ula kobra, lambene abang iler-e dleweran mambu arus getih.

---- QAP ----

Ngono kuwi mau pengalamanku biyen nalika mulih saka ndesa, lan kewengen tekane ing kutha Bandung iki. Yen panjenengan sedaya pinuju tindak Bandung lan pengen nyekseni dhewe pengalamanku kuwi, golekana aku kang saiki seneng lelungguhan ing sak ngisore wit ringin ing taman balai kota. Mengko bakal tak terake muter-muter kutha Bandung ing wanci wengi. Golekana wong kang katon nglengeng lan kadang pendirangan karep-e dhewe, ya kuwi aku. Sumangga, tak enteni tekane ing watesing wengi kutha Bandung. Suwun.