Kamar Suwung

[Cerkak niki sudah dimuat di majalah Panjebar Semangat edisi Minggu ke-2 Desember 2010 - Ing rubrik Alaming Lelembut]

Wes sewulan iki aku mondok ing kos-kosane Mbah Prawiro. Campur karo konco-konco kuliah kang wes luwih dhisik mondok ing kos-kosan iki. Jarene bocah-bocah, mondok ning daleme Mbah Prawiro kepenak, wonge gemati lan ditanggung ora bakal kaliren yen nganti transferan sangu durung teka. Loman, yen dhuwe apa-apa mesti bocah-bocah pada diparingi, kayata jajan lan kadangkala bocah-bocah uga diparingi maem gratis. Kuwi sing marai bocah-bocah pada krasan mondok ing kene. Bocah cacah limalas kang mondok direngkuh kaya anake dhewe.
Aku dhewe uga melu dadi krasan manggon ing kene. Kejaba kagawa saka watak wantunipun Mbah Prawiro sing gawe ayeme atiku, kang tansah paring pitutur akeh-akeh marang aku lan kanca-kanca. Kahanan kos-kosan kang eyub lan latare jebar uga sangsaya nambahi rasa krasan, kabeh kanca-kanca kos sumadulur. Maklum rumangsa pada-pada lagi prihatin ngangsu kwaruh ing pawiyatan luhur Gadjah Mada.
Daleme Mbah Prawiro model omah joglo kang kaperang dadi telung bagian, omah ngarep, omah tengah lan omah mburi. Omah ngarep lan tengah kuwi kang saiki tak panggoni karo kanca-kanca kos, dhene Mbah Prawiro manggon ing omah mburi. Mbah Prawiro yuswane kiro-kiro wes nyandak antarane 65-70 taunan. Najan wes sepuh Mbah Prawiro isih katon bregas, saben isuk isih sregep tindak langgar lan resik-resik karangan omah. Ana omah mburi, Mbah Prawiro dikancani dening Yu Gemi kang dhuweni kajibahan resik-resik omah, masak, adang, lan umbah-umbah. Mbah prawiro wes urip ijen, mbuh mulai kapan anggone urip ijen. Wong senior-senior sing manggon ing kene sak durunge aku uga mrangguli Mbah Prawiro wes kaya sing saiki-iki. Urip ijen tanpa anak lan uga tanpa mbah Prawiro putri. Yo mung Yu Gemi kuwi kang saben dinane nggladeni Mbah Prawiro.
Sewulan manggon ing pondokan iki, aku sithik baka sithik dadi luwih ngerti lan ngenal lingkungan kiwa tengen. Lan ing pondokan iki, kebeneran aku kebagian manggon ing kamar sisih ngarep, pas ing sisih tengene lawang ruang tamu. Kamarku ngadep ngulon, adep-adepan karo kamar, mbuh kamare sapa. Wong wiwit aku teka nganti dina iki kamar kasebut tansah kuncinan, lan aku durung nate mrangguli bocah kang manggoni kamar kasebut. Mbok menawa sing nyewa pinuju KKN apa gek preinan, aku yo ora mudeng.
Nganti ing sawijining dina, nalika pada cangkruk ing teras ngarep omah; aku sing isih kapitung yunior, takon marang bocah-bocah.
“Mas sing manggon kamar ngarepku kok rak tau ketok yo? Apa gek KKN po yo?”
“Wow…. Cah iki rung ngerti sejarah to!” sing nyauri mas Jatmika, mahasiswa teknik mesin, asli Karanganyar. Disambungi karo bocah-bocah liyane sing pada cekikikan, aku melu mesam-mesem banjur nyambungi.
“Sejarah apa to mas? Mbok aku dicritani.”
“Mal… Jamal… kuwi diterangke. Dijlentrehake masalah kamar misterius, gen ra penasaran.” Mas Jatmika ora mangsuli pitakonku, nanging malah kongkonan Mas Jamal sing lagi asyik udut sedal-sedul ing lincak. Sing dikongkon malah nyedot rokok-e jero banjur kebule disebul kenceng mendhuwur, sinambi nguyu ngatonake untune sing loreng-loreng ireng putih merga kakean olehe seneng udut.
“Sst…. Heh ndul mengko kowe nek bar tak critani aja njuk pindah pondokan lho yo.” Mengkana Mas Jamal bukani critane.
“he he…. Lha emange ngapa to mas?” aku gumuyu lan sangsaya penasaran karo omongane mas Jamal.
“Wes mal… langsung wae. Rak sah kakean pertimbangan.” Mas jatmika nyelani rembug.
“Kowe ngerti rak?” bocah-bocah banjur pada meneng karo nyomak-nyamuk ngemil kacang godog olehe aweh Yu Gemi nalika mas Jamal miwiti olehe crito. Aku uga melu meneng ora nyauri pitakone mas Jamal, merga pancen kuwi dudu pitakon kang kudu tak wangsuli.
“Kamar kuwi, saben malem jumat wage….” Mas Jamal meneng sedelo karo ngrawuk kacang godog saka piring.
“Lampu kamar-e kae, saben bengi tengah wengi sok murub dhewe. Banjur kadang kala keprungu suarane kaki tuwa kang ngrintih-ngrintih, kaya-kaya lagi ana sing ditangisi. ” Sambunge karo ngletisi kacang.
“Padahal…… kowe ngerti ra? Kamar-e kuwi genah kuncinan rak tau dibukak.” Tutuge karo nyeleh kulit kacang kang ana gegemane ing asbak rokok
“Apa sampeyan ora tau ngincen saka jendela mas?” tekonku penasaran.
“Weee….. aja neh kok ngincen saka jendela. Wong arep nyedak wae wes mrinding kabeh je. Apa maneh jendela kuwi rak tau dibukak.” Saure.
“Kowe wes ngerti rung? Ning pawon sing biasane mbok liwati yen arep adus kae, ana kuburane cilik. Hiii……” Yitno ujug-ujug melu nambahi critone mas Jamal.
“Ah… mosok Yit? Ning sisih endi aku kok rak ngerti.”
“Lha kowe apa rak tau mambu menyan lan kembang kuburan yen liwat pawon?” Yitno malah malik pitakonku.
“Ya kadang kala mambu sih.”
Pancen tak akoni dhewe, kadang kala aku sok-sok mambu menyan diobong lan arum-e kembang kenanga yen pinuju liwat pawon. Ning kuwi tak anggep perkara kang biasa tumrape daerah Ngayogjakarta, kang pancen kabudayaan kejawene isih kuat.
“Lha ya kuwi, biasane angger bubar magrib dina selasa, mbuh selasa wage mbuh selasa paing, kuburane kuwi dicaosi daharan.” Yitno njletrehake.
“Njur kuwi maksud-e apa Yit?”
“Lha yo embuh?” saure cekak.
“hmmm……. “ Aku mung unjal ambegan, karo ngiro-ngiro ing njero batin
“Apa mbah Prawira kuwi ngingu pesugihan? Wah nek saumpama iya, gek-gek olehe loman maringi panganan bocah-bocah iki ngemu karep. Bocah-bocah arep dienggo wadal, termasuk aku sing wes melu ngrasakne pawewehe, hiii. Ah nanging aku durung tau krungu crita ana bocah pondokan sing mati ndadak. Apa wadale mengko jupuk saka anak turunku….”
Mikir tekan semana aku banjur nyoba takon marang bocah-bocah, kanthi suara lirih kuatir yen krungu dening Mbah Prawira, mundak dadi gendra.
“Eh… mosok Mbah Prawira ngingu pesugihan?”
“Husshh…. Ora waton kowe kuwi! Genah ne ora to le, wong Mbah-e kuwi sregep ning mesjid lan tahilan jee.” Mas Jatmika sing kagolong paling senior kang mangsuli pitakonku.
“He he…. Sorry mas.” Aku rumangsa salah karo pitakonku kang setengahe dakwa.

OOOOOOOOOOOoOOOOOOOOOOO

Bubar oleh crita saka konco-konco, aku malah dadi sangsaya penasaran pengen mangerteni crita kang sejatine perkara kamar suwung kasebut. Isuk kuwi aku pinuju ora ana kegiatan ing kampus, lan kok ya pas kebeneran udane ngreceh kawit subuh mau. Tak sawang menjaba langite sajak isih peteng lan ora ana tanda-tanda yen udan bakal terang. Kamangka iki wes jam sanga, weteng wes krasa luwe merga durung sarapan. Arep metu golek sarapan kesandung dening udan ngreceh.
Aku banjur ada-ada masak indomie kanggo ganjel weteng senep keluwen. Kesempatan iki mesisan tak anggo buktekne omongane bocah-bocah wingi kae, jare ing pawone Mbah Prawira ana kuburane. Tiwas kebeneran kahanan pawon nalika kuwi lagi sepi, Yu Gemi sing biasane jam yah mono gek masak, sajak-e durung teka saka pasar merga kepothok udan saengga ora isa ndang balik mulih.
Karo ngenteni banyu ing panci umob; aku milang-miling goleki ing sisih endi kuburane kuwi. Ing angen-angenku, kuburane kuwi wangune ora adoh karo kuburan-kuburan ing pemakaman umum ngana kae. Paling ora ana tanda-tanda yen kuwi kuburan, mbuh pathok, mbuh jubine pawon kang digawe rada dhuwur lan wangune digawe kotak ngana kae. Lha nanging aku kok ora mrangguli ciri-ciri kang kaya mengkana kuwi ing pawon iki. Sak ubenge pawon prasasat wes tak tlesih, tekan pojok-pojok pawon uga wes tak jinglengi, ning meksa ora nemu tanda-tanda kuwi.
“Ah… Yitna kae paling gur ngapusi. Gur arep meden-medeni aku wae palingan.” Grenengku.
“Madosi napa mas?”
“Astagfirullahaladzim…….. “ aku jondil kaget nalika ujug-ujug Yu Gemi wes ngadeg ing lawang pawon karo isih nyangking kranjang wadah blanjane.
“Anuu… anuu… ko… ko.. kodok Yu.” Saurku sak kena-ne merga kaget karo keweden yen nganti kaweruhan menawa sejatine aku lagi goleki kuburan.
Yu Gemi nyeleh kranjange ing dhuwur meja karo nyauri
“Woh…. Kodok nggih mas. Ah.. teng mriki niki anggere jawah nggih ngoten niku mas. Kodok bangkak-e sami mlebet griya.”
“Lha nggih Yu. Niki wau kula nembe godog mie, lha kok wonten kodok mlebet saking mriku niku. Kula gusah malah mlajeng mriki niki.” Aku gawe crita goroh kanggo nutupi rasa kuwatirku. Aku banjur ngrampungake gawe mie godog.
“Sluman… slumun….. slamettt…… slamettt……” batinku.
“Pun mas, mang paringke ngisor ngriku mawon pancine. Mangke kersane kula isahi.” Ujare Yu Gemi karo nudingi sisih ngisor meja kompor kang ginawe saka cor-coran semen.
“Nggih Yu, matur nuwun.”
Aku banjur ndeleh panci tilas anggonku godog mie ing ngisor meja. Nalika ndeleh panci kasebut, mripatku nyawang ana blendukkan cilik, dhawane kurang luwih bangsa mung telung puluh centi-nan. Blendukkan kuwi mujur ngalor ngidul, ing sandinge ana kendi cilik sing wes bleduken, uga ana pangaron cilik sing biasa kanggo bakar dupa. Lan sing gawe aku rada gragapan, aku uga mrangguli sisa-sisa kembang lan rajangan pandan wangi kang biasa kanggo nyekar ing sareyan. Aku babar pisan ora ngira yen sing tak goleki jebul papane malah ana ing ngisor kompor.
“Hmmm…. Yitna ora goroh. Apa kuwi mau sing dikarepake kuburan dening Yitna.” Aku benerake omonge Yitna, karo ngrahabi indomie rebus ing jero kamarku. Sauntara kuwi udan ing njaba wiwit riwis-riwis tekane, lan langite wes rada padang sithik, senajan thatit lan gluduk kadang kala isih byar-byar saut-sautan ing angkasa. Panyawangku tak sawatake marang lampu merkuri PLN kang isih murub merga kasinungan mendung. Dene pikiranku mbleyang nggagas blendukan cilik ngisor meja kompor mau.
“Ning saumpama bener kuwi kuburan, kok dhawane lan wangune gur sakmana? Ora kaya kuburan-kuburan biasane ngana kae. Yen gur sakmana kuwi pantese rak kuburan kucing. Kaya biasane yen aku ngubur kucing sing mati ning omah ngana kae. Nanging yen kuburan kucing, kok nganti diramut kaya mengkana. Ndadak dibakari menyan, diwenehi kendi lan kembang kaya patrape kuburane uwong mati.”
Angen-angenku yo gur mung tekan semana, lan ora arep golek sisik melik apa sing sak bener-e sing sumimpen ing ngisor meja kompor kuwi. Merga sing genah paling ngerti mestine yo Mbah Prawira dhewe, saumpama aku arep nlesih yo mestine ora sopan lan mundak malah gawe perkara sing ora-ora. Arep tekon Yu Gemi, iyo nek wonge ngerti. Yen ora ngerti terus malah banjur tekon marang Mbah Prawira, harak malah pada wae alias sami mawon mengko dadine. Nanging yen dasare aku wong kang pengen serba tahu, yo isih meksa ana rasa penasaran ing njero atiku. Sepisan perkara kamar suwung ngarep kamarku kuwi, lan saiki malah ketambahan kuburan cilik.

OOOOOOOOOOOoOOOOOOOOOOO

Dina kuwi aku bali rada kewengen, merga ana kegiatan ing kampus. Tekan ngomah wes meh jam rolas-an. Mlebu kamar langsung gletak ing kasur, tas gawanku angger tak deleh brukk ngana wae ing sisih dipan. Arep adus isih aras-arasen, arep mengko-mengko wae karepku; senajan awak rasane pliket kabeh. Merga saking keselku, ora krasa mak sliyuttt…. Aku keturon ngana wae.
Nanging lagi oleh sakwetara olehku keturon. Mak jenggirat! Aku tangi kaya wong kaget. Saka rumangsaku kaya ana wong kang nggugah anggonku turu. Pawongan kasebut kanggo sandangan beskap, blangkone ireng wulung, praupane kereng merbawani lan nyikep keris. Aku digetak lan dipisuhi arep dipateni. Merga saka wediku, aku bengok-bengok njaluk tulung.
Aku lenger-lenger ing dhuwur dipan, karo nata ambegan kang isih munggah muduh keweden. “Alah… tujune kok mung dapur ngimpi. Iki rak merga aku kekeselen wae.” Grenengku ing batin.
Arep neruske turu maneh wes kagol. Aku banjur metu kamar arep adus wae, merga wes rak betah karo rasane awak kang pliket kabeh. Nalika ngliwati lurung pawon, mak prinding…. Githokku mengkorok kelingan kuburan cilik ing ngisor meja kompor. Apa maneh sajake lagi bar disekar, sebab gandane kembang lan menyan dulek irung. Senajan atiku rada cilik lan jantungku deg-deg-kan; meksa tak wanek-wanek wae.
“Sluman slumun slamet… aku turune nabi Adam, golongane manungsa kang luwih pinunjul tinimbang mahluk-mahluk liyane” grenengku kanggo gedek-gedekne atiku.
“Slamet… slamet… Alhamdulillah bebas saka gangguan.” Batinku nalika bubar adus.
Aku iso mesem sithik saikine, atiku wes ora keder maneh.
“Alah… deneya yo ora ana apa-apa. Tiwas aku keweden huh…” ucapku lirih karo nglirik pernah ngisor meja kompor. Mangsiya mengkana olehku mlaku ya rada tak gawe cukat, piye-piyea ing jero ati ya isih ana rasa wedi-wedi sithik.
Nalika arep mlebu ing ruang tengah, jangkahku kadeg saknalika. Jantungku kaya wes pedhot-pedhota, awakku lemes sak-kal. Arep jumangkah wes ora kuwat, arep mbengok, tangen bisa. Gur mripat kang isih mlolo nyawang pernah kamar suwung. Aku kaget kapirungan merga saiki aku nyekseni dhewe dene kamar suwung kuwi lampune katon murub, katitik saka sela-selane bolongan angin-anginan ing dhuwur lawang, ana cahya lampu kang clumorot metu. Lan sing gawe aku sangsaya wel-welan merga saka njero kamar keprungu suara tangis mingseg-mingseg.
Aku mung gadeg ngejegrek nganti sautara wektu ing lawang butulan. Swasana kang sepi lan peteng sangsaya gawe keder atiku. Aku meneng karo dremimil donga ing njero ati saengga sithik baka sithik, aku wes iso ngendalekne atiku. Ambeganku sing kregosan merga keweden campur kaget wiwit tak atur maneh. Otot balungku kang lemes wiwit ana kekuatan maneh, getihku wes ora ser-ser-an lan wiwit ana sak tlenik kuwanen ing jero atiku.
“Kowe dudu bocah jirih.” Kaya ana sing bisiki atiku. Lan kuwanenku sangsaya kandel, apa maneh bareng kelingan karo rasa penasaranku kanggo bedah misteri kamar suwung kang sak suwene iki mung dadi pitakonan ing njero atiku.
Alon-alon aku mlaku nyedaki pernah kamar suwung kuwi. Mlakuku sengaja tak gawe jingkat-jingkat, pamrihe aja nganti ana sing krungu lan jugarake anggonku arep mecahke misteri kamar suwung. Nalika wes cedak, aku banjur nyoba ngincen saka bolongan kunci. Nanging aku ora nyumurupi apa-apa ing njero kamar kasebut, kejaba mung katon dipan kang dilambari sprei putih. Sauntara kuwi suara tangis isih keprungu saka njero kamar. Aku nyoba ngliling goleki pernahe suara kasebut, nanging tetep wae aku ora bisa mrangguli sapa kang nangis sesengukan kasebut merga winatese bolongan kunci. Arep ngunggak saka dhuwur lawang, ora gaduk. Lan emane ora ana barang kang iso kanggo ancik-ancik, arep njupuk kursi samar yen mengko malah gawe glodakkan. Sidane aku mung neruske olehku ngincen saka bolongan kunci.
“Oaalah cah ayu, kok ya nganti semana olehmu tegel ninggalke aku. Banjur suk kapan olehmu arep mbalik mrene. Aku tansah ngenteni tekamu, nganti suk kapan wae. Kamar iki yo gur kowe sing iso bukak. Yo mung kowe kang nyekel kuncine. Semana uga atiku.”
Keprungu suara panelangsan saka njero kamar kasebut, diselani karo tangis mingseg-mingseg. Yen tak gatekne suara kasebut jelas yen suarane wong lanang, lan kaya-kaya kok suarane memper karo suarane mbah Prawira. Ah apa iya kuwi suarane mbah Prawira?
Aku wes ora sabar maneh pengen mbuktekne apa kang dadi wadine kamar suwung kuwi. Tanganku nyandak gagang lawang, banjur tak untir alon-alon arep tak bukak. Nalika tak rasa wes cukup anggonku nguntir, banjur lawang tak surung. Ananging durung nganti lawang mengga, ujug-ujug keprungu suara sandal diseret ing jogan lan sajake ana pawongan kang arep tumuju ing ruang tengah iki. Gageyan aku ngeculne gagang lawang lan banjur setengah mlayu mlebu menyang kamarku, banjur ethok-ethok turu karo isih masang kuping, nganti mak less…. Aku keturon ngana wae.
Tangi-tangi wes jam pitu, srengengene wis nangkring ing sela-selane pang wit jambu klutuk. Manuk prenjak pating cruwet, ngoceh rame banget ing kebonan. Aku gage-gage menyat menyang jeding, adus gebyar-gebyur terus siap-siap mangkat menyang kampus. Dina iki isih ana kegiatan kang kudu tak tekani, jadwale jam wolu esuk. Bubar dandan sakpantese, banjur metu kamar siap mangkat. Ora lali ngunci kamar.
“Kerinan nak?” Mbah Prawira ujug-ujug wes gadeg ing buriku lan nyapa aku. Kamangka rumangsaku mau ora ana sapa-sapa ing ruang tengah iki. Aku mangsuli karo rada kaget.
“Inggih mbah…”
“Lha iya to nak, nek tilem niku ampun dalu-dalu.”
Aku mung mesem, dituturi ngana kuwi karo Mbah Prawira.
“Dalem bidal rumiyin Mbah.”
Mbah Prawira manthuk sinambi ngulatke aku karo penyawang sing rada aneh. Aku banjur mlaku mecaki lurung tumuju ing dalan gede. Atiku isih gojag-gajeg mikirke panyawange Mbah Prawira iki mau.
‘Apa Mbah Prawira ngonangi olehku nginjen kamar suwung mau bengi apa piye ya? Kok panyawange sajak ngemu teges sing kepiye, sing gawe goreh atiku’ bantinku.
Merga ngalamun lan kagawa ati goreh, aku nganti kurang prayitna ngulate dalan ngarepan. Nalika arep menggok metu saka lurung, aku ora ngawaske yen saka ngarepan ana pawongan numpak sepeda onta kang uga arep menggok mlebu lurung.
“Eeee……. Eee..” grubyak! pawongan lan sepedahe nyungsep ing pager hidup merga ngendani aku. Aku kang rumangsa salah, banjur age-age nututi sakperlu aweh pitulungan.
“Wahh… ngaputen nggih Mbah.” Aku njaluk ngapura marang pawongan sepuh kang mengkurep semampir pager lan kebrukan sepedah.Aku nyandak sepedahe terus tak jagangake, banjur arep genti nulungi wong sing dhuwe sepeda. Nanging saiba kagetku, jebul pawongan kasebut Mbah Prawira. Jangkahku kandeg lan domblong nyawang Mbah Prawira kang pringas-pringis karo nyekeli boyoke.
“Lha terus sing tak pamiti mau sapa?”[Cuthel].

I Can’t Live With or Without You (II)

[Tutug-e crita kang kapedot I can't live with or without you]
“Mas….. aku ora bisa menehi putusan saiki. Wenehi aku wektu kanggo nglimbang lan mikirke apa kang dadi karepe panjenengan.” Aku meneng sedela, karo nyawang menyang latar kang wis peteng dipangan wengi. Suara jangkrik lan gangsir siji loro wes keprungu saka pojok karasan cedak pager.
“Saiki becike Mas Ridwan kondur dhisik. Mesakne garwane lan bocah-bocah ing ndalem mundak diarep-arep, wes wengi.” Aku ngusapi eluhku karo njaluk Mas Ridwan supaya enggal bali.
Bubar kedadeyan ing wayah surup kuwi, bengine aku ora bisa turu. Arep ngeremke mripat ora bisa, gur glebakan molak-malik bantal lan guling. Pikiranku isih nglambrang marang apa kang dikarepake dening Mas Ridwan. Wewayangan lelakon nalika Mas Ridwan ngomong yen arep ngajak aku omah-omah kanthi cara diwayuh isih gumawang ceto welo-welo ing angen-angenku.
“Tak tampa, apa tak tolak. Yen tak tampa kok aku dadi uwong kebangeten tenan, wong genah wong wes dhuwe keluarga kok arep tak rusuhi. Iyo yen keluargaku apa keluargane Mas Ridwan nrimakake, lha yen ora! Apa ora ateges aku dianggep dadi tukang ngrusak rumah tanggane uwong, ngrebut bojone uwong. Kaya ngapa suara-suara kang bakal ngelek-elek awakku iki. Nanging yen tak tolak, kiro-kiro kapan maneh aku bisa sesandingan bebojoan karo wong kang dadi pepujane atiku selawase iki. Lan yen tak tolak kuwi atêgês aku kudu bakal urip kijenan selawase urip, dadi prawan tuwa.”
“Mbak, yen miturut jenengan kepiye Mbak, apike?” tekonku marang Mbak sari ing sawijining dino njaluk lelimbangane ngenani perkara kang lagi tak sandang iki.
“Dek, munggohna aku sing dadi kowe. Aku yo mesti bakal bingung. Terus terang wae aku ora iso menehi dalan keluar kanggo perkaramu iku. Sepurane yo Dek.” Aku malah gur oleh jawaban kaya mangkana kuwi saka Mbak sari sing wes tak anggep minangka Mbakayuku dhewe.
Wes seminggunan iki aku ora tau pethukan karo Mas Ridwan. Wiwit saka dina nalika dhewekne ngumbar ukara biyen kae, nganti dino iki Mas Ridwan ora ngetok nyambangi maneh ing kontrakan. Mbok menawa lagi sibuk, apa pancen sengaja menehi kalodangan aku kanggo mikir sing luwih jero, utawa…….. utawa gek gek dhewekne gur arep nggoda aku wae….
“hmmm… awas yen nganti omonganmu wingi mung gur guyonan. Sepisan iki ora bakal tak apura luputmu donya akherat.” Ngono pangingit-ingitku ing jero ati.
“Ah… rak mungkin. Ra mungkin yen Mas Ridwan gur arep gojekan wae ngenani perkara iki. Senajan seneng guyon, ning yen perkara ngene iki dhewekne ora wani sembranan.” Aku bantah pangingit-ingitku dhewe.
Nganti ngancik dino kang kasepuluh, aku isih durung oleh keputusan kang pinesti. Lan tujune Mas Ridwan kok kaya ilang diuntal bumi. Ora tau telpon, sms, apa maneh teka nyang omah kontrakkanku. Atiku nyicil ayem, mbok menawa pancen bener Mas Ridwan gur arep ngajak gojekan wae. Mikir tekan semana atiku rada lerem, lan wiwit bisa konsentrasi maneh marang gaweyanku ing kantor kang wes pirang-pirang dina iki rada katleyan. Lagi nggarap gaweyan karo rengen-rengeng, keprungu suara hp ing jero tasku muni. Sajak ana telpon mlebu, gageyan aku mbukak tas lan jupuk hp kang sumimpen ing jero dompet. Blaik…. Dhawa tenan umur-e wong siji iki. Lagi wae olehku ngrasani, kok ujug-ujug langsung nge-bel. Aku dadi deg deg-an maneh, hp banjur tak pencet….
“Haloo…. Ana apa mas?” aku ngangkat telpon karo ethok-ethok tekon, senajan aku wes mbade tujuane nelpon aku mesti ana sambung rapete karo rembug dek emben kae.
“Piye dek, gelem yo?” jiannn tenan wong siji iki, ora nganggo basa-basi langsung to nde poin wae. Aku dadi rada glagepan anggonku aweh wangsulan.
“Eh… oh… anu… durung mas. Ning anu mas, saumpama suk setu sore jenengan rawuh ning kontrakanku wae piye? Ketone luwih kepenak yen iso rembugan bareng sak meja.” Mangkana olehku nyauri sajak diplomatis, nganggo acara duduk semeja barang kaya politikus wae.
“Oh.. gitu ya. Ya wes yen ngana sabtu ngarep aku nyang kontrakanmu wae.” Saure.
“Iya mas….” Aku banjur nyeleh hp menyang jero dompet maneh. Konsentrasiku dadi buyar maneh, pikiranku molak-malik maneh. Arep nyandak gaweyan maneh wes ora bisa, sidane aku milih metu golek cemilan ning kantin.
----qAp----
“Waduh… adikku sing ayuu dhewe kok wajah-e katon cerah ceria dina iki yo.” Pangaleme Mbak sari esuk kuwi nalika petukan ing lawang arep mlebu ruang kantor karo terus ngarasi pipiku kiwa tengen. Aku mesem klincutan, seneng-seneng isin.
“Gek ana kabar apa iki cah ayu?” pitakone.
“Ah biasa wae kok Mbak, ora ana sing istimewa.” Saurku.
“Oh ngono. Perkara sing wingi lak wes rampung to?” sambunge karo mesem seneng.
“Sampun Mbak.” Esemku karo nyauri cekak.
“Sokur yen ngana. Aku melu seneng lho dek. Eh… anu lho….” Durung tutug olehe ngomong ujug-ujug saka jero ruangan ana sing undang-undang Mbak Sari.
“Eh… sek dek. Aku ditimbali ro Pak Kadir.” Mbak sari ora sido nutugke olehe arep omong malah banjur nglungani merga ditimbali karo Pak Kadir, Kabag Keuangan sajak ana sing wigati tenan. Aku mesem karo mantuk, banjur mlaku tumuju meja kerjaku.
Esuk nganti awan iki, aku isa kerja kanti tenang lan wes ora keganggu konsentrasiku. Aku wes oleh putusan manteb kanggo ngadepi Mas Ridwan mengko sore. Gaweyan sing numpuk bisa tak rampungi sithik baka sithik, sinambi ngrungokne lagu-lagu MP3 kang dak punter nganggo komputerku.
Jam telu kliwat limang menit, aku wes siyap-siyap ngringkesi mejo kerjaku. Sedelo maneh arep mulih, karo ngenteni adzan ashar. Sisan sholat ashar ning kantor wae, timbang mengko ana apa-apa ing dalan. Bubar sholat ashar, aku terus bali mulih menyang kontrakan. Tiwas kebeneran oleh nunutan mobile Mbak Sari kang kebeneran arep tilik dulure ing Panti Rapih dadi aku mengko iso mudun ing ngarep bengkel trisno jalan cik di tiro. Lumayan ora kudu numpak bis kota.
Tekan omah wes jam 4 kurang, leren sedelo kanggo ngilangke kesel karo nonton tipi. Kesel wes ilang, banjur nyandak anduk ing pemeyan trus adus jibar-jibur, jan seger tenan. Saiki ganti acara pokok, siyap-siyap ngenteni tekane Mas Ridwan. Kelingan ana janji karo Mas Ridwan, atiku dadi dag dig dug maneh, ana rasa was sumelang lan tida-tida maneh. Aku leyeh-leyeh ing dhuwur kasur, mripatku nyawang pyan kamar kang wes pating clemong ing pinggir-pinggire merga trocohan banyu yen wayah udan. Gegambaran urip alon-alon gumawang ing sela-selane lukisan trocohan banyu udan ing pyan werna putih mangkak. Lelakon nalika pepasihan karo Mas Ridwan biyen ngaton maneh ing angen-angenku, guyon bareng, mlaku-mlaku bareng wong loro, lan plasss….. ujug-ujug Mas Ridwan ngilang ngana wae.
Setengah jam tak enteni Mas Ridwan, durung ana teka. Aku banjur dudah laci meja belajarku jaman kuliah biyen. Sing tak goleki kardus tilas bungkus sepatu. Kardus tak buka, ing jerone isih sumimpen surat-surat kang biyen dikirim dening Mas Ridwan, nyampur karo surat-surat saka fansku liyane jaman kuliah biyen. Siji baka siji surat-surate Mas Ridwan tak waca maneh, ana sing lucu guyokake lan kadang norak. Ana uga sing isine romantis, ngalembana aku lan gawe bombonge atiku, rasane yen maca surat sing kaya mangkene iki aku mumbul dhuwur ing awang-awang.
Lagi enak-enak ngalamun, lan mesam-mesem dhewe ing kamar. Saka njaba keprungu ana motor mlebu karangan omah. Cekekal, aku banjur tangi saka paturon tumuju menyang jendela. Saka waliking kaca jendela tak injen sing teka Mas Ridwan lagi nuntun motore arep diparkir ing ngisor wit rambutan. Aku banjur nata dandananku, rambut sing acak-acakan tak sisir maneh. Benik-benik klambi sing bledeh tak kancingke maneh, aku dehem kanggo ngatur jantungku sing deg-degan, terus metu metuki Mas Ridwan.
“Kula nuwun….” Keprungu Mas Ridwan uluk salam.
Aku bukak lawang ruang tamu, esemku wutah bagekake tekane Mas Ridwan.
“Monggo pinarak mas.”
Mas ridwan mesem, banjur lungguh ing kursi persis ing sisihku karo njaluk ngapura rumangsa kesoren anggone janji teka ing omahku.
“Sorry, wes ngenteni yo?”
“Gak apa-apa mas, wong aku yo gek ora arep nyang ngendi-endi kok. Iki mau langsung saka kantor mas?” Aku nyauri lan mbales tekon marang dhewekne.
“Iyo…” saure cekak.
“Gek ngapa Dek?” tekone sak banjure.
“Gek ngapa hayooo?” Aku bales pitakone karo gumuyu bebeda.
“Gek ngenteni aku yoo… he he” wangsulane karo melu gumuyu. Cahya ing mripate katon sumunar padang, sajake seneng banget.
“Ihh… ge-er. Wong aku gek maca-maca wae kok!” Aku mesem mencep ngisin-isin dhewekne, senajan sejatine pancen aku ngenteni tekane. Sing diisin-isin malah gumuyu kelegaan karo dolanan kunci motore, banjur nlesih apa kang dak waca.
“Wah isih sregep maca buku yo? Dhuwe novel anyar apa iki?” pitakone sajak wes apal banget yen aku karem maca novel-novel cinta.
“Sapa sing maca novel, aku gek maca layang-layangmu sing biyen asring mbok kirim liwat jasa penitipan konco kost-ku.” Aku mangsuli karo melehne piye carane anggone asring titip surat kanggo aku biyen.
“He he…. Ngirit ongkos prangko.” Saure gumuyu gleges.
“Mas… yen tak waca-waca maneh surat-surat sing biyen mbok kirim.” Aku mulai rembugkan rada serius saikine.
“Tak pikir-pikir sejatine aku sing kurang tanggap ing sasmita yo. Senajan awake dhewe wes nate ‘mlaku bebarengan’, ning merga aku sing kurang prayitna sidane Jenengan pilih ngilang saka sisihku. Aku luwih pilih ngrampungke kuliahku lan terus golek gaweyan tinimbang bangun balewisma karo Jenengan. Kamangka, bareng tak waca maneh layang pungkasan saka jenengan. Aku lagi sadar apa sing dadi kekarepan jenengan, mbok menawa uga kersane bapak lan ibu panjenengan.”
“Hmmm…. Wes rak sah digagas maneh Dek. Sing penting saiki aku wes balik ana ngarepanmu lan aku teka mrene iki, saiki iki, arep ngrungokne keputusanmu.” Mas ridwan ngerih-ngerih lan ngelikake tujuane olehku janjian sore iki.
“Yo kuwi mas, sing arep tak ngomongke marang jenengan. Aku ora lali kok.” Wangsulanku.
“Mas, sakwise awake dhewe kepethukan telung sasi kepungkur tanpa sengaja ing Bentara Budaya kae. Terus Mas Ridwan dadi sok asring nyambangi aku lan kadang ngajak mlaku-mlaku barang. Bareng tak pikir-pikir maneh, ati wedokku kok dadi rumangsa dhuwe rasa bersalah mas.” Aku meneng sedelo, unjal ambegan lan nguncalke panyawangku marang Mas Ridwan. Dhewekne katon meneng amem karo bales panyawangku, ora ana ukara kang kawetu saka lathine, sajak pilih ngenteni bacute omonganku.
“Mas ridwan tak gatekne dadi luwih asring telat kondur menyang ndalem kanggo ketemu anak lan garwane, merga kekerepen anggone nyambangi aku ing kene. Aku dadi mikir, yen sak-umpama aku sing dadi sisihanmu…… mbok menawa atiku dadi lara.” Banyu bening wiwit tumetes saka mripatku.
“Aku kok rumangsa, nyuwun sewu, rumangsa dadi ‘maling’ yo mas. ‘Maling’ kang wus nyolong tresna asih panjenengan marang anak lan sisihan panjenengan.” Pangucapku karo ngusapi waspa kang wiwit dlewer nelesi pipiku lan tumiba ing pangkonku. Panyawangku tak sawatake adoh metu menjaba nembus petenge surup kang wiwit ngrukubi bumi, ing sebrang dalan lampu-lampu omah wiwit diurubne.
Mas ridwan unjal ambegan, mripate uga wiwit kumembeng waspa. Karo tangane loro digegem kanggo nyonggo uwangke banjur tekon marang keputusanku “Banjur karepe Dek Rina piye?”
“Aku ora isa nuruti kekarepane jenengan mas.”
“Kenapa?” sauté sajak ora narimakake marang putusanku.
“Apa jenengan wes mikir dhawa mas? Saumpama Mas Ridwan sing karep lan aku uga karep. Nanging apa ya keluargane Mas Ridwan gelem nampa aku, lan suwalike keluargaku uga mengkana. Apa oleh yen aku dimaru karo priyo kang wes krama.” Mengkana olehku mangsuli pitakone.
“Oh… apa merga kowe wedi yeng mengkone awake dhewe bakal dimungsuhi. Ngono?” pitakone ngoyak.
“Ora. Ora merga kuwi mas. Kanggoku yen barang wes tak niati, ora ana jeneng wedi kanggo ngadepi kabeh sing wes diniati.” Aku nyauri karo gedeg-gedeg negeske yen dudu kuwi kang dadi jalarane aku ora sediya dadi sisihane.
“Aku wanita mas, dadi pangrasaku beda karo pangrasa panjenengan. Senajan jujur wae ing njero telenging atiku, panjenengan isih cumondok lan mbuh nganti kapan aku bisa ngilangke rasa iki. Ning kanggone saiki iki. Aku wes ora bisa maneh nggayuh kekarepan kanggo urip bebarengan karo jenengan, lan uga aku ora bisa urip omah-omah yen ora karo panjenengan. Cekake aku ora bisa urip utawa urip bebarengan karo jenengan. I can’t live with or without you.” Aku njlentrehke karo ngudal-udal pangrasa atiku sing paling jero karo ngampet tangis kang wes meh ambrol nrajang pangrasaku. Dene Mas Ridwan mung meneng amarikelu, mung tansah keprungu ambal-ambalan olehe unjal ambeg-an.
Aku ngusapi eluhku, karo benerke olehku lungguh. Gegerku tak slendekake ing sandaran kursi kang tak lungguhi. Tanganku loro tak simpen ing pangkon, terus unjal ambegkan dhawa. Karo mesem aku banjur ngomong alus marang wong kang isih meneng anteng karo nyawang aku kedep tesmak.
“Mas… becike cukup semene wae anggon kita asring ketemuan. Saiki mas ridwan kondur wae, mesakne ibune bocah-bocah lan putrane ing ngomah mesti lagi pada ngenteni rawuhe bapake.”
“Mengko sek… aku isih pengen ing kene.” Tembunge ngosikake panjalukku.
“Arep ana apa maneh, kabeh wes tak critakne. Wes yo mas, aja malah ngebot-ngeboti atiku yen panjenengan nyata-nyata tresna karo aku.” Bacutku.
Aku nggadeg saka anggonku lungguh.
“Wes yo mas, salam kanggo ibune bocah-bocah lan salam kecup sayang kanggo putrane panjenengan.” Muni mengkana karo aku terus mlebu menyang kamar tanpa maelu karo dhewekne sing isih lungguh karo sangga uwang sajak ora kalegan nrima kanyatane. Mlebu kamar aku terus ambyuk mengkurep ing kasur uleng-ulengan ing bantal ngutahe tangis kang wes ora bisa tak tahan maneh. Yo gene lelakon tresna asmaraku kok kaya mengkene, yo gene kok kudu aku sing ngalami lelakon urip sing kaya mengkene.
“Rina…. Sepurane aku. Yen sewayah-wayah sliramu dhuwe sikep kang beda karo dino iki. Aku uga tetep kaya kekarepanku sak kawit.” Keprungu suarane Mas Ridwan saka ruang tamu. Nanging aku wes ora maelu maneh.
Lan ora gantala suwe keprungu swara sepeda motor di starter lan mbandang ninggalake latar. Ninggalake aku kang bali kesepen kaya dina-dina sak durunge ketemu karo Mas Ridwan maneh, tangisku sangsaya pecah, waspaku ambrol nelesi bantal. Lamat-lamat keprungu suara adzan isyak saka mushola ing pinggir sawah ngarepan omah, sajak ngemu karep aweh tembang panglipur rasa sepi ing jero atiku.[ Bandung, 10 Mei 2010].

Eviana

Wengi iki hawanê sumuk banget, yen wong sunda ngarani haredang. Najan aku urip ing kuta pesisir ing iring kulone gunung Muria akêh sithik aku yo ngerti basa sunda. Maklum kumpulanku mendring tukang kredit barang prabotan omah kang akêh-akêhê asale saka Tasikmalaya, Jawa barat. Ora kok merga aku seneng kredit termos apa panci utawa wajan aluminium, ananging kebeneran tangga kiwa tengenku ing perumahan Mulyaharjo Indah iki ana siji loro kang dadi tukang mendring.
Najan hawanê sumuk, ananging ing jaba kana langit sedela-sedela katon byar-byar dening thathit kang kala-kala sumusul suara gluduk ngebaki angkasa. Mbok bener ngendikane simbah-simbah biyen, biasane yen arep udan deres hawanê malah dadi sumuk kaya diungkepi. Amarga wes ora kuwat ngrasakne hawa kang sumuk, ditambahi swasana ati kang uga melu sumuk merga sak awan olehku nagih duit marang klien kang wes ngangkut barang-barang mebelan ora kasil, aku banjur bukak kaos oblong kang wes kebes dening kringetku.
“Wah…. Enak ngene iki. Mbloder othe-othe karo sarungan wae…” aku ngrenengan dhewe ing ruang tamu karo leyeh-leyeh ing kursi dhawa.
Tak sawang pandom jam ing tembok wes nuduhke jam 11.30, arep nyusul turu ibune bocah-bocah kok yo durung karep. Apamaneh saiki lagi ana stop-an palang merah, jan apes tenan. Tinimbang nglangut mikir sing ora-ora ing wengi sepi iki, iso-iso malah kangslupan bangsa alus, aku banjur ndudut rokok sak eler. Jress….. korek tak sumet banjur rokok tak slomot geni kang metu saka pentol korek. Balik leyeh-leyeh ing kursi dhawa. Grayah-grayah meja lan ngisor kursi golek remote control tivi ora nemu.
“Wes bocah-bocah ki yen nonton tivi remote dideleh ngendi yo yo…” sambatku dhewe nyalahke anak-anakku.
Remote ora sido ketemu, arep ngadek goleki ing papan liya wegah. Sidane aku nyandak henpon kang gumletak ing meja sisihku. Henpon weton anyar, fitur-fiture uga anyar. Yen biyen mung iso kanggo telpon-telponan lan sms-sms-an, saiki wes luwih canggih maneh. Henpon jaman saiki iso kanggo internet-an, chatting, lan sing lagi nge-trend iso kanggo dolanan fesbukan. Wes pokoke ora kalah karo ponakanku sing lagi SMP apa SMA, aku uga melu dadi jamaah fesbukiyah. Kejaba kuwi yen sakwayah-wayah anakku takon PR saka Bu Gurune, aku mung kari nyat nyet henpon bukak internet banjur tekon marang mbah Google sing serba tahu, utawa golek informasi ing perpustakaane mbak Wikipedia. Wes cespleng tenan pokoke barang cilik iki, kabeh informasi ana ing genggeman. Bener kandane Prabu jayabaya yen to ‘Bumi saya suwe saya mengkeret’, yo iki contone informasi donya ambane mung sak gegeman tangan.
Lagi asyik maca-maca status konco-konco jamaah fesbukiyah, mak bedunduk ing pojok dhuwur sisih kiwa ana suggestion add friend. Eviana, kuwi jeneng kang metu ing suggestion.
“Eviana…” grenengku ing jero batin karo mencet tombol kanggo deleng profil detil-e.
Bareng mlebu ing profil detil-e, aku dadi yakin yen kuwi Eviana tilas konco SMP-ku biyen. Eviana kang omahe cedak prapatan ngarep gedong Kethoprak jaman biyen, yen saiki wes malih dadi deretan ruko. Kethoprak wes kesisih karo kapitalisme, hiburan rakyat cilik ke gusur dening kemajuan jaman. Yo ora apa-apa pancen wes jamane kaya ngene, wong tv saiki dudu barang kang larang regane maneh. Dadi masyarakat sing biyen kurang hiburan saiki wes keblebek hiburan saben dinane.
Bubar maca profil-e aku banjur bukak-i menu album photo-photo kang di upload ing fesbuk-e. Aku mesem deleng foto-foto kang di pajang, eviana saiki katon luwih ayu lan keibuan. Esem ing photo-ne kang lagi mondong anake loro nuduhke yen uripe katon seneng. Marem deleng photo-photo keluarga, aku banjur bukak halaman photo profil. Panyawangku tumuju marang photo kang wes rada burem ireng putih, kanthi klambi seragam sekolah. Yen deleng saka potongan rambut lan pasuryane, jelas iki photo nalika jaman isih SMP biyen. Aku nyawang photo kuwi sauntara, banjur mesam-mesem dhewe…..
“Eh…. Sorry nggak sengaja vi.” Aku njaluk ngapura marang bocah wadon kang kanthi ora sengaja tangane tak cekel merga royokan tuku jajan ing kantin.
“Nggak apa-apa.” wangsulane cekak karo mesem.
Yo merga saka kedadeyan kuwi, aku banjur dadi tambah keling-kelingan terus marang bocah wadon kuwi. Mripate kang sipit kanti andeng-andeng kang temumpang ana ing alis sisih tengen. Kulite kuning mrusuh, lan eseme kang pait madu ngatonane untune kang gingsul gawe lan pantese.
Aku dadi GR dhewe, sebab sak suwene iki aku tansah gatekne dhewekne, wiwit nalika mlebu sepisanan ing kelas 2B. Evi, ngono undang-undangane, biasane yen kesenggol bocah lanang banjur murina. Lha nanging iki mau kanthi ora sengaja tak candak tangane kok ora nesu, malah meneng wae lan mesem marang aku.
“Ah… apa evi yo seneng karo aku po piye yo…” batinku nalika leyeh-leyeh ing kasur arep mapan turu bubar sinau lan garap PR. Sewengi kuwi aku tansah glebak-an molak-malik awak, ngekep guling, nyawang eternity kamar. Mripat ketop-ketop nggak iso merem, pikiran mlayang tumuju marang Eviana.
“Dra… tangi ndra… wes jam setengah enem. Sholat subuh sek….” Aku jenggirat tangi saka anggonku turu nalika krungu suara lawang kamarku ditotok saka njaba.
“Nggih bu….” Aku nyauri karo mudun saka amben lan tumuju menyang kamar mandi.
“Kok kadingaren ndra, yah mene wes tata arep mangkat sekolah. Biasane nek ra diopyaki ran ndang gage mangkat sekolah?” pitakone ibu karo sajak melehne karo kebiasaanku kang beda karo dino-dino sak durunge.
“Nggih bu, sakniki nek enjing wonten jam tambahan.” Wangsulanku goroh marang ibu. Arep blaka sutha yen jan-jane ngono aku gur selak kepengin cepet-cepet ketemu karo Evi, hayoo genah isin. Mengko gur kanggo poyok-poyokan wong sa-omah.
Rampung nganggo sepatu, trus nyandak tas ing dhuwur kursi teras. Sepeda jengki tak tokne saka garasi, banjur tak tumpaki tumuju dalan gedhe.
“Buk… bidal sekolah riyin.” Aku pamitan karo ibu-ku kang isih nyapu teras ngarep omah.
“lho.. lho… kok ora sarapan sek ndra?” saure ibu.
“Pun mboten sah… selak telat mangke. Sangune cukup mangke kangge sarapan kok.” Aku mangsuli karo neruske olehku mancal sepeda, ibu gur gedeg-gedeg.
Mulai dino kuwi jalur mangkat sekolah kudu tak rubah total. Yen biasane ngliwati stadion bablas ngalor liwat ngarep grejo, saiki belok kiri. Tekan prapatan POM Bensin lagi ngalor terus bablas liwat ngarep Gedung Kethoprak. Jan-jane ngono jalur anyar iki rada adoh sithik lan kudu muter liwat pasar barang, lha nanging merga ada ‘mau’-nya ora dadi masalah.
Tekan dalan ngarep POM Bensin menggok ngalor, atiku mulai trataban… harap-harap cemas. Mbok muga-muga mengko Evi yo pas metu saka omahe arep mangkat sekolah. Mengko yen pethukan arep tak jak bareng wae, tak boncengke sepeda jengki-ku. Aku mesam-mesem dhewe bayangke angen-angenku dhewe. Sangsaya cedak karo omahe Evi, atiku sangsaya dag-dig-dug. Mripatku tansah nyawang sisih tengen, aku ngarep-arep Evi gek mlaku ing pinggir dalan.
Sangsaya cedak omahe Evi, anggonku ngonthel sepeda rada dak alonke karo bola-bali clingungan namatke sisih tengen dalan. Ananging nganti kliwatan omahe, ora ana sapa-sapa. Sing ana aku malah dijegogki kirik merga ndlenger ngulate sisih tengen dalan wae, nganti ora weruh yen ing ngarepan ana kirik lan meh wae ketabrak sepedaku.
Tekan sekolahan isih kisuken, parkir sepeda isih sepi. Ruang kelas iyo isih pada tutupan, kepeksa aku lungguh ing buk ngarep kelas ngenteni Pak bon bukaki ruang kelas. Atiku rada gela, kuciwa merga angen-angenku ora kuturutan dino iki.
“Teng.. teng…” tanda bubar sekolah wes ditutuk kaping telu mertandani yen wayah sekolah wes rampung. Bocah-bocah pada ringkes-ringkes buku lan tas-e dhewe-dhewe banjur bubar metu saka kelas. Aku sengaja metu keri karo ngenteni kesempatan kanggo nyedaki Evi, aku wes nyusun rencana supaya bisa cedak karo dhewekne. Tiwas kebeneran dino iki ana PR bahasa inggris, dadi iso tak enggo pawadan kanggo nyedaki kanthi alasan belajar bersama, lan kebeneran Evi bocahe pinter bahasa Inggris.
“Ev…” aku ngundang jenenge nalika pas jejeran ing lawang kelas.
“Eh... Indra. Ana apa ndra?” tekone karo mesem grapyak.
“Anu… anu…… anu ev.” Aku rada gugup nalika arep nembung ngajak sinau bareng. Atiku dag-dig-dug… ora karu-karuan. Wedi yen salah omong lan gawe nesu-ne Eviana.
Evi mesem karo nyauri “Anu… anu… apa to ndra?”
“Anu ev, mengko sore aku tak dolan nyang omahmu yo? Oleh ora yen aku njaluk warah PR bahasa inggris.” Sidane aku omong apa anane.
“Oh… arep ngajak sinau bareng to? Yo oleh-oleh waelah.. ndra…” saure isih karo mesem. Plong rasane atiku bareng krungu wangsulane Evi.
“Mmm… mulih dhewekan apa dipethuk Ev?” tekonku sak banjure.
“Aku biasa mulih dhewe kok ndra.” Wangsulane.
“Bareng aku wae yoo… dak boncengke.” Aku tawa-tawa ngajak bareng dhewekne.
“Wes ora usah ndra…. Aku mlaku wae gak apa-apa kok.”
“Ora apa-apa kok Ev… tak boncengke yo?” aku setengah meksa.
“Hmm… yo wes. Ning ora ngrepoti kowe to ndra?” Evi sidane gelem tak ajak mulih bareng numpak sepedaku. Aku lan Evi banjur mlaku runtung-runtung menyang panggonan parkir sepeda. Tekan parkiran sepedaku isih kekupeng dening sepedahe bocah-bocah kelas telu sing durung bubaran. Kepeksa aku kudu rada kangelan ngetokne sepedah. Siji baka siji sepeda-sepeda sing ngaling-ngalingi sepedahku tak inggirke, atiku bungah dene sidane aku kasil cedak karo Evi. Merga kurang prayitna olehku geser sepeda rada keseron lan nyenggol stang sepeda kang ngapit sepedahku….

“Grubyakkk……!!!!!” aku jenggirat kaget, jumbul saka kursi dhawa anggonku leyeh-leyeh.
“Kucing kurang ajar…. Ngeget-ngegeti uwong wae.” Aku misuh-misuh dhewe bareng ngerti yen sing glodakan jebule kucing ngejloki payon dhuwur car-port. Lamunanku buyar sak nalika. Tak deleng jam ing tembok jebul wes nuduhke angka loro luwih seprapat. Aku banjur mencet tombol “Add as Friends” ing wall-e Eviana. Henpon banjur tak deleh ing dhuwur buffet, banjur mlebu kamar mapan turu.

~~ Cuthel ~~

JEGEG

Crito Misteri iki kapacak ing Majalah PS edisi No. 22/29 Mei 2010.

Jaman sing wes maju kaya saiki, kang sakkabehi wes sarwa elektronik isih ana wae kedadeyan-kedadeyan kang ora tinemu nalar. Kaya kedadeyan kang dak alami dhewe watara sasi kepungkur nalika pinuju mudik ing omahe wong tuwaku, karo bojo lan anakku loro. Sing barep umur limang taunan, dene adine isih umur udakara patang sasinan.
Omah kang dipanggoni dening wong tuwaku, pancen kapernah ing pinggiran kuta. Sisih mburi omah ana kali gede, lan ing sabrang kali kuburan umum kang dikebaki dening wit-wit barongan pring petung kang rungkut lan katon singup. Saben wayah bengi manuk daradasih muni ngaluk-aluk gawe suasana tambah sangsaya tintrim.
Ing sawijine surup ngadepake bubar magrib nalika suasana wes mulai repet-repet peteng, bapak lan ibuku ujug-ujug pada ribut mlayu menyang buri omah. Tumuju ing papan pemeyan kang biasane kanggo mepe klambi. Aku kang nalika semana lagi wudhlu melu-melu mlayu menyang buri omah nuntuti simbahe bocah-bocah.
“Wonten napa Pak?” aku nyoba takon marang Bapak kang lagi dremimil maca donga. Dene ibu katon lagi ibut ngentas popoke anakku kang mau sore dikumbahi dening sisihanku.
“Kuwi ana Jegeg.” Bapak mangsuli cekak, karo isih neruske olehe donga.
“Jegeg?” pitakonku maneh karo mlaku tumuju pemeyan sak perlu ngrewangi ibu ngentas popoke anakku, ana rasa kuatir lan was-was ing jero atiku. Mbuh merga saka keweden apa saka kagawa rasa kagetku nalika Bapak lan ibu pada mlayu mau.
“Jegeg kuwi napa to Bu?” aku isih penasaran karo barang apa kewan siji kuwi, lan saiki nyoba takon maneh karo ibuku sinambi ngewangi ngentas pemeyan.
“Kuwi bangsa alus kang seneng gelek mangsa bayi kanggo pakane.” Ibu nyoba njlentrehake marang aku.
“Lha ibu kok pirsa nek wonten Jegeg ajeng mriki?” tekonku maneh.
“Apa kowe mau ora krungu suara Weg.. weg.. kurrr….. weg.. weg… kurr….” Ibu malah ganti takon marang aku.
“Nggih miring wau.” Jawabku.
“Lha yo kuwi mertandani yen ana Jegeg.” Ngrenenge ibu.

Bubar mangan bengi, wong sak omah pada kumpul ing ruang tamu. Bapak mangku anakku sing gede, dene ibu ngendong anakku bayi karo pinarak ing dhuwur amben dijejeri karo bojoku. Aku lungguh ing kursi jejer Bapak, karo nyomak-nyamuk ngemil kacang godog aku nyoba nlesih perkara jegeg. Aku isih penasaran karo barang siji kuwi.
“Jegeg niku rupane kados napa to Pak?” aku bukani rembug.
“Mbuh aku dhewe yo durung tau meruhi dhewe.” Saure bapak karo mripate ngulate menjaba. Karo ngelus-ngelus sirahe anakku kang ana pangkone, bapak banjur bacutake ukarane.
“Ning biyen nalika aku isih cilik, tau mrangguli ana bocah bayi mati merga dipangan jegeg. Nalika semana wengi watara jam loro bengi aku ujug-ujug nglilir saka anggonku turu. Bengi kuwi tak rasakna kaya sepi banget, angin wae ora sumilir senajan wengi kuwi padang bulan. Nalika arep balik ngeremke mripat, bapak krungu suara kaya mau surup. Weg… weg… kurr…. Weg.. weg… kurr…. Ngono kuwi ambal-ambalan. Bapak banjur nyoba ngincen saka bolongan gedeg kamar, wektu semana wong isih cilik dadi yo durung wani metu saka ngomah yen wayah bengi. Tur ya jaman semana ora kaya jaman saiki lampu wes pating klencar, omah isih arang-arang lan jarake rada adoh antara siji lan sijine.”
Bapak mandeg anggone crita, nyandak cangkir isi wedang jahe di sruput sajak nikmat banget.
“Lajeng dospundi Pak?” aku ora sranta ngrungokake bacute crita.
“Bareng tak inceng, kahanan ing njaba omah ora ana apa-apa. Ning suara jegeg mau isih keprungu, saka rumangsaku suara mau sangsaya ngetan… sangsaya ngetan… tumuju ing pernah omahe mbah karni saikine.”
“Mbah karni, simbahe ratno Pak?” aku nyelani
“Iyoo… “ saure Bapak.
“Ah.. bapak ki nyela-nyela critane Mbah kakung wae.” Anakku protes, jebule pada melu ngrungokne critane Bapakku. Aku gur mesem karo nyaut kacang godog maneh.
“Lha ora watara suwe, ujug-ujug ana bayangan mak bleber kaya bangsa iber-iberan terus mlangkring ing pager wetan omah. Persis ing ngarep panggonanku ngincen saka bolongan gedeg sentong. Bentuke kewan mau kaya manuk merak ning, wulune abang semu ireng ana cenggere kaya pitik jago, ning anehe kewan mau murub kaya geni. Kewan mau banjur kluruk…. Cekekerrrr……. Kaya kluruke jago kate ngono kae. Bubar kluruk trus ilang mak lap ngono wae. Bapak banjur kluruban sarung merga saking wedine.” Ngono bapak mungkasi anggone crita.
“Lha trus…??” aku isih penasaran.
“Yo kuwi, esuke ana kabar yen anakke ragil Mbah Karni mati ndadak. Kulit mlepuh abang-abang kaya kulit kesiram banyu panas. Jare wong-wong dipangan jegeg, mbok menawa yo jegeg sing tak weruhi bengi kuwi.” Wangsulane.
“O.. berarti jegeg niku kados manuk ngoten niku nggih Pak.” Aku nyoba gawe kesimpulan.
“Dudu… kuwi dudu jegeg-e. Sing diweruhi dening Bapakmu kuwi sing anggon Jegeg.” ibu malah sing nyauri kesimpulanku mau.
Karo nyawang ibu, aku banjur nanjakake “Lajeng jegegipun piyambak wujud-e kados napa?”
“Jarene uwong-uwong sing tau mrangguli, jegeg kuwi wujud-e endase kaya ndas kucing ning awake kaya kirik. Ilate melet dhawa klembreh lemah, wernane abang malat-malat kaya geni. Mripate mlolo mencorong.” Ngono ibuku olehe wenehi gambaran wujud-e jegeg.
“Mau kok tujune aku lan bapakmu age-age mlayu ngentasi popoke anakmu, saumpama telat sithik mau, gek kepriye.. putu sing bagus iki.” Ibuku matur ngana karo ngambungi anakku sing cilik.
“Lha napa wau pun cedak napa Pak?”
“Genah mau pas Bapak bukak lawang pawon karo maca Al-fatekah jegegke langsung pada mlayu ngulon urut pinggir kali, apa kowe ra weruh? Mulane sesuk-sesuk maneh aja mepe popok bayi ana njaba maneh” wangsulane ibuku semu maido marang aku lan sisihanku. Aku mung meneng wae karo isih ngletisi kacang godog, setengah percaya - setengah ora percaya marang critane bapak lan ibuku kuwi.
-------$$$------
Esuk kuwi aku sanja menyang omahe Dhakir, konco dolanan nalika isih cilik biyen. Konco anggon kebo lan golek welut ing sawah. Dhakir wes misuwur minangka bocah kang kendel lan ora dhuwe wedi. Papan gawat keliwat-liwat, yen kanggone Dhakir malah kaya panggonan dolanan kang paling nyenengake. Ora gumun wong bocahe pancen senengane tirakat ing papan-papan wingit. Mula saiki bareng tuwa yo dhuweni keahlian sithik-sithik ing babagan alaming lelembut.
Olehku dolan ing omahe Dhakir, sakliyane kepengin ketemu kanca lawas uga ngemu karep liya. Yaiku arep ngajak Dhakir golek sisik melik perkara kewan Jegeg kang wingi arep mangsa anakku.
“Kir… kowe po tau ngerti Jegeg?” aku takon marang Dhakir sakwise cerita ngalor kidul lan kabar kinabaran.
“Tau krungu… ning rung tau kepethuk karo barange.” Saure. “Oh iyo malah lagi wingi magrib nalika liwat ngarep omah bubar saka jamaah, aku krungu suara jegeg baung.” Omonge sakbanjure.
“Lha yo kuwi Kir, jare wong tuwaku bangsa lelembut kuwi lagi ngincer anakku.” Sautku.
“Mula saka kuwi aku ki mrene, sepisan arep silaturahmi. Ping pindone arep ngajak kowe nyekel jegeg kuwi. Kowe kan ahline yen perkara bangsa-bangsa kasat mata ngene iki Kir.” Sambungku.
“he he… “ Dhakir guyu gleges.
“Piye Kir, kok malah guyu.” Sambungku maneh.
“Lha terus karepmu piye?” Dhakir mangsuli.
“Ngene Kir, piye yen saumpama Jegeg kuwi di jebak. Dijebak kanthi cara dipasangi popok bayi, trus disanggong wong loro. Mengko yen Jegegke njedhul banjur cekelen. Mengko aku tak siapke kamera infrared barang kanggo njupuk gambare wewujudan Jegeg kuwi mau. Piye Kir, setuju po ora?” mengkono anggonku jlentrehake rencanaku marang Dhakir kanti semangat merga aku penasaran banget karo jegeg.
“Hmmm yoo… lek ngana telung dina engkas rencanamu kuwi diwujudne. Aku tak nyiapake umbarampe kanggo ngala Jegege.” Wangsulane karo manggut-manggut.
“Kok leren ngenteni telung dino to Kir? Po ra isa mengko bengi apa sesuk bengi wae?” aku kurang setuju yen kudu ngenteni telung dina maneh kanggo nglaksanakake rencanaku mau.
“Mbok pikir gawean kaya ngana kuwi ora perlu disyarati barang po?” Dhakir nyauri karo nyawang tajem marang aku.
“Oh… ngana ya.?” Aku tumungkul.
“Tur maneh bangsa alus kuwi yo pinter, wingi wes conangan ora bakalan balik maneh ing wektu cedak-cedak iki. Paling ora golek lenane sing arep dimangsa.” Sambunge maneh.
“Yoh… yoh… aku manut wae karo kowe Kir. Lek ngana aku saiki tak balik sek yo” aku mungkasi rembug karo Dhakir sisan pamitan mulih merga tak kira wes cukup anggonku rembugkan karo Dhakir.

Ing dina katelu sesuai karo rancangan sakkawit, aku lan Dhakir sore kuwi wiwit tata-tata ubarampe kanggo wujudake rancangan nyekel jegeg. Slendang bayi, kembang boreh lan minyak telon dicawisake dening Dhakir. Aku nyiapake kamera infraredku lan popoke anakku kang isih teles kanggo pancingan. Ubarampe kang pungkasan iki sakjane gawe tida-tida ing njero atiku, sebab yen nganti si jegeg kedarung dilat popoke anakku bakal kejoderan tenan aku. Ning merga kuwi syarat utamane, mula tak tatagke atiku.
“Tenang wae, kowe rak sah kuatir yen nganti popoke anakmu di dilat jegeg. Mengko popok kuwi bakale tak ‘pageri’ “ ngono pratelane Dhakir sajak ngerti apa kang dadi pikiranku.
Bubar magrib Aku lan Dhakir wiwit basang kala kanggo jebak jegeg, panggonan kang dipilih ana ing tegalane Dhakir kang rada mencil, lan tiwas kebeneran tegalane Dhakir manggon mepet karo pakuburan umum.
Popok bayi wes disampirke ing dhuwur tali kang dibentang ing antarane wit mlinjo karo wit nangka, ngisore dipasangi slendang bayi kang pucuk-pucuke ditaleni nganggo tali lawe, kembang boreh lan minyak telon banjur disok ing dhuwure lendang mau.
“Iki mengko nek jegeg-e pas ing dhuwur slendang iki, awake dhewe kudu enggal-enggal narik tali lawe iki, saengga si jegeg bakal kebuntel ing jero lendang lan gumatung ing pang nangka sisih kene iki.” Dhakir njletrehake teknis kanggo nyekel jegeg.
Sak wise kabeh dipasang, Aku karo Dhakir banjur singidan ing gubug kang jarake watara sepuluh meteran saka papan gasangan. Dhakir nyandak tali lawe kang nyambung marang slendang calon jaringe jegeg. Dhene aku nyiapake kamera infrared kanggo jupuk gambar jegeg.
Sak jam…. Rong jam…. Telung jam… durung ana tanda-tanda yen jegeg bakal metu. Suasana wengi sangsaya mamring, cahaya bulan cukup kanggo madangi kahanan ing kiwa tengenku. Kanggo buang sepi lan rasa bosen aku karo Dhakir tansah guneman klesak-klesik wong loro.
Watara jam rolas benginan, ana suara manuk daradasih muni saka arah wit randu alas ing tengah kuburan. Suasana malih dadi tintrim lan kekes, Dhakir ujug-ujug nyenggol lengenku lan aweh sasmita supaya aku wiwit waspada maneh. Saka waliki bolongan gubug katon wit barongan pring ing pinggir kuburan obah-obah kemrosak. Tanpa dingerteni saka ngendi parane ujug-ujug ing sisih kulone gasangan ana kewan kaya manuk merak werna abang semu ireng mencorong kaya geni kang miber mubeng-mubeng karo wuni Weg… weg… kurrr… Weg… weg.. kurrr….
“Kir… kir… kae kir jegegke teka.” Aku omong lirih marang Dhakir karo wel-welan saking wedine nyumurupi manuk kang ora sakbaene kuwi.
“Tenang… tenang. Kuwi lagi sing anggon sing teka. Suarane kuwi undang-undang marang jegege. Rak sah wedi awake dhewe menungsa kang ditakdirke luwih unggul tinimbang bangsa alus kuwi.” Dhakir ngarih-arih aku.
Temenan ora sakwetara suwe ana wewujudan kang gegirisi banget metu saka walike grumbul ing pinggir tegalan saka arah kuburan. Wewujudan mau persis karo apa sing dicritakake dening ibuku, kewan setengah kucing setengah asu, ilate melet-melet abang, mripate mlolo mencorong, ning anehe mlakune ora mbrangkang kaya lumrahe kucing apa asu. Nanging mlaku ngadeg kaya menungsa.
Jegeg kuwi setengah mlayu marani popok kang wis dicawisake mau, nalika wes arep ngranggeh popok kuwi, Dhakir age-age narik tali lawene kang disambungake marang slendang ing sak ngisore jegeg saiki iki. Jegeg kegubet ing slendang bayi gumatung ing pang wit nangka kaya rancangan sakawit. Polahe ora karu-karuan karo gereng-gereng pengen uwal saka gubetan slendang, anehe suara gerengane malah kaya suarane wong ngeden. Dene manuk kang dadi tukang anggone ribut suaran sang saya rame Weg… weg.. kurrr…. Weg.. weg kurr… karo blebar-bleber nabraki tali. Merga saka kuwate anggone polah tali lawe kang dianggo naleni pedhot. Jegege ucul banjur tangi cekekal lan mlaku marani gubug kang tak enggoni sigidan wong loro. Mripate katon mencorong tajem banget, ilate melet-melet, ilere pating dlewer netes lan tetesane murub kaya geni kembang tetes. Kedadean sakbanjure aku wes ora ngerti, aku semamput ora eling apa-apa merga saka saking wedine.
Weruh-weruh aku wes ana omahe Dhakir, ditunggoni karo Dhakir lan bojone. Bareng sadar aku diombeni banyu putih, popok lan kameraku gumletak ing sandingku.
“Wes aman. Popoke anakmu uga aman saka jegeg.” Omonge Dhakir karo nyawang aku [cuthel].

I Can’t Live With or Without You

Selasa bengi tanggal 6 April 2010, aku nonton pameran lukisan kartun kang nampilake asil karyane duo kartunis Indonesia paling terkenal, sapa maneh yen dudu Benny Rachmadi lan Muhammad Misrad ing gedung Bentara Budaya, Kota baru Yogyakarta.
Tinimbang nganggur ngetekur ing omah kontrakan, nunggoni tivi karo menyeti remote control sing pating pecotot ora nggenah lan kakeyan iklan, lowung tak enggo mlaku-mlaku golek sesawangan liyane kanggo ngengar-ngengar ati sepi. Urip ijen ing umur kang itungane wes kadaluwarsa kanggo ukurane wanita kaya aku iki rasane sarwa ora kepenak. Yen sore bubar ngantor ora ana kegiatan kang bisa dicandak rasane sepa. Biyen ora patiya tak rasakne, ning suwe-suwe kok yo dadi ati. Meri karo konco-konco kantor sing wes pada omah-omah lan momong anak, saben esuk ana crito sing werna-werna bab keluarga lan anak-anake. Ana sing crito gek padu ro sing lanang, ribut ro anake sing yen ngluyur gak itung wayah, utawa crito sing guyokake saka anake sing isih cilik-cilik. Kaya wingi kae, Mbak Sari crito anake wedok sing gek sekolah playgroup ngene iki :
“Anakku wedok lho jeng, guyokake tenan. Mosok wingi tak tekoni ning sekolah diwulang apa sama bunda? Dijawab Assholatu imadudin – Sholat itu tiang agama. Lha aku kan terus ngomong ngene ‘Yen ngono Mbak ita kudu sregep sholat ya.’ Lha kok malah disauri ngene iki – ‘Emoh Bu, kesel yen aku kudu sholat terus. Mundak dadi tiang agama, kesel Bu.’ Aku guyu mekekelen, karepe ngono gak gelem dadi cagak, dipadakne karo cagak omah wae.”
Wong sak ruang banjur pada guyu rame krungu critane Mbak Sari kuwi, Bu darmi banjur genten crito :
“Wow… lha kuwi rak pada karo anakku lanang bu, tau tak nyanyike lagu kelinciku terus dhekne ki mlumpat-mlupat niru kelinci. Bareng syaire tekan – berlompatan sepanjang hari – kok olehe joged trus mandeg mak jêgrêg. Banjur ngomong ngene iki ‘Bu, yen berlompatan sepanjang hari kesel aku lak-an.’”
Sepisan maneh wong sak ruangan pada guyu gêr-gêran dene aku mung mesem kecut, apes dadi prawan tuwa. Arep crito, apa sing arep tak critakne, arep melu guyu rame mengko dikiro sok tahu wong durung omah-omah apa yo tau ngrasakne sing kaya ngono kuwi, mundak di isin-isin.
Lagi enak-enak jinglengi lukisan kartun sing lucu-lucu, kang akeh-akehe isine kritik politik kang kadang keladuk pedes kanggo sing dikritik. Ujug-ujug pudakku krasa ana sing nyablek saka mburinan. Aku jondil kaget, nanging aku ora langsung nyawang pawongan kang nyablek pundakku; kuatir yen sing nyablek kuwi termasuk komplotan tukang apus-apus nganggo cara gendam kaya critone konco-koncoku. Jare komplotan ‘tepuk pundak’ kuwi sering oprasi ing Malioboro, lha Bentara Budaya iki kan ora patiya adoh karo Malioboro. Aku ethok-ethok ora krasa lan terus ndelengi lukisan-lukisan kang di pajang karo alon-alon mlaku nyisih ngedohi wong kang nyablek aku.
Nanging sajake wong nyalawadi kuwi baleni sepisan maneh olehe nyablek pundakku, tapi sepisan iki karo nyapa aku.
“Dek… Dek Rina. Sek sombonge cah, disapa gak gelem noleh.”
Sek.. sek… yen saiki iki aku kudu deleng sapa sejati wong kuwi. Kok keladuk men olehe kurang ajar, wes wani nyablek ping pindo katik saiki wani nyeluk jenengku barang. E lha dalah…. Peda goreng sambel trasi, jebule sing nyablek aku priyo bagus, alise kandel brengose tipis eseme pait madu. Lha yen iki terang gawe jomblak temenan, sak umpama ora lagi ing kerameyan kaya ngene iki utawa sak umpama aku ora duwe rasa isin mesti wis tak gapyuk wani. Ning eling-eling wong aku iki mung sak derma prawan tuwa, aku mung trima mesem karo aruh-aruh wae. Arep gapyuk jelas rak wani, mundak dikiro prawan tuwa gatêlên, saru! Ngisin-isine wae.
“Oh… Jênêngan tho mas jebule.”
“He eh… lha mbok kiro sapa?” saure sinambi guyu lan ngulukake tangane ngajak salaman.
“Tak kiro anggota komplotan hipnotis saka Malioboro mas. Dhewekan tah mas?” Jawabku karo nampani tangane.
“Iyoo….. “ saure cekak.
“Kok ora karo ibune bocah-bocah?” sambungku.
“Ora. Wah lukisan iki lucu tenan yo.” Tembunge karo jejeri olehku ngadeg karo deleng lukisan kang gambarake kritik marang anggota DPR sing lagi konangan ngupil ing sidang paripurna.
“Lha sampeyan dhewe?” pitakone.
“Genah lagi dêlêng lukisan ngene lho.” Saurku sak kecekele.
“Karepku iki, dhewekan apa karo sapa? Wes ngerti aku yen gek dêlêng lukisan.”
“Yo genah dhewekan…., lha emange arep karo sapa to mas. Wong genah sing dianti-anti malah ngilang golêk senenge dhewe ngono lho ya….” Aku nyauri karo mencep.
Sing disauri tak lirik mung gumuyu gleges, sajak krasa yen tak sindir.
“He he… yo ora ngana lah dek.” Saure
“Ora kleru mas…. “ pedhotku.
“Dek, bubar iki arep ana acara ning endi maneh?” pitakone kanggo buang suasana sing ujug-ujug dadi kepiye ngono.
“Ana.” Aku nyauri cekak karo mlipir deleng lukisan cecak lagi cakar-cakaran karo bajul, lan ethok-ethok ora pati perduli karo dhewekne.
“Oh… acara apa nek aku oleh ngerti?” bacute.
“Acara nonton tivi ndek omah.” Aku nyauri karo gumuyu wes gak betah ngempet maneh karo sandiwaraku. Jroning ati aku yo mesakne ro Mas Ridwan iki, karepe arep ngajak gojekan kaya biyen maneh. Ning dadi salah tingkah merga olehku jawab tak gawe rada sengol lan serius.
“Halah… gur nonton tivi wae lho. Ayoo melu aku saiki….. “ muni ngono karo nyandak tanganku lan digeret dijak metu saka gedung Bentara Budaya. Anehe aku kok yo mung manut wae, wes ora kelingan maneh karo crito hipnotis-hipnotisan. Sing jelas aku pancen wes kena gendam, gendam asmara sing biyen nate ngrenggani atiku.
Wengi kuwi Aku sidane dijak mlaku-mlaku mubeng Yogya karo Mas Ridwan, ngubengi jaman-jaman endah kang biyen nate tak ronce bebarengan karo dhewekne. Nalika isih pada-pada kuliah mbangun impen ing awang-awang, nganti pungkasane Mas Ridwan ngilang saka impen kuwi. Lan ujug-ujug ora ana udan ora ana angin aku nampa kabar yen Mas Ridwan wes omah-omah karo wong liyo. Remuk rasane atiku rikala semana, samubarang sarwa dadi burem, impen-impen endah uga melu surem. Ning suwening suwe, aku iso nglimpe lan nglalekake impen kuwi, ananging aku tetep ora iso ngilangake Mas Ridwan saka jero atiku sing paling jeruuuu. Wes wong lanang pira wae sing kudu mulih nglantung merga tresnane tak tolak, dudu merga aku sombong utawa kumalungkung utawa sok setia. Ning aku emoh natoni atine wong-wong kang nyoba nyedaki aku mau, merga yo kuwi mau. Mas Ridwan wis kadung cumondok ing telenging atiku, senajan aku wes dikhianati. Wes ben aku dicap wong bodho lan olok-olok liyane, aku ora perduli! Wong jeneng wes kadung tresna mati arep kepriye maneh.
Wiwit saka sapatemon ing Bentara Budaya wengi kuwi, sesambunganku karo Mas Ridwan sajak tambah anget wae. Lan sing jelas kabeh iki ora ana sing ngerti kejaba aku lan Mas Ridwan, hubungan rahasia, kejaba salah siji kanca sinara wadiku kang nunggal gaweyan. Mas ridwan asring ngajak dahar awan ing restoran, apa kadang kala yen bali ngantor mampir dolan ning omah sedelo karo gawa-gawa jajanan sing dadi karemanku.
Nganti nuli ing sawijining sore Mas Ridwan ngajak aku metu, mlaku-mlaku ing jalan solo golek angin sore jarene.
“Mlaku-mlaku nyang jalan solo yuk dek, golek angin sore karo wedangan ing warung sego kucing.” Ngono pangajake karo lungguh ing kursi karet ing teras ngarepan.
“Halah mas, mosok warung sego kucing sih.” Aku mesem nyauri karo lunggu ing kursi sandinge.
“He he… aku gek kangen mlaku-mlaku karo sliramu kaya biyen. Gelem yo? Dilit wae kok.” Ucape lirih karo nyawang aku tajem banget. Aku mung meneng wae nalika panyawange Mas Ridwan tepuk karo panyawangku. Sunar mripat kang cemlorot sajak dadi daya hipnotis kang nuwuhke rasa beda, kaya kesirep ajian halimun aku alon-alon nutup netraku, lan lathine Mas ridwan alon-alon sangsaya nyedak marang lathi-ku. Jantungku dadi geter sangsaya kenceng, angete hawa kang metu saka irunge Mas Ridwan tak rasa sangsaya cedak.
“Yen ngono aku tak salin sek yo mas.” Aku mangsuli pangajake karo setengah nyurung dadane Mas Ridwan alus. Mas Ridwan sajak tumungkul amarga gagal anggone ngarasi aku.
“Iyo… “ saure ampang karo nyawang aku ngadeg saperlu salin sandangan.
Sore kuwi aku, wong loro mlaku-mlaku nikmati suasana jalan Solo ing kuta Yogya nganti meh magrib. Kaya rencana sekawit, aku lan dhewekne sido ngicipi wedang jahe lan jajanan kang di dasarke ing warung sego kucing ngarep U2 sing biyen dadi langgananku wong loro.
Bubar mlaku-mlaku, Mas Ridwan bali ngeterke aku menyang omah karo sisan jupuk sepeda motore kang ditinggal ing latar ngiringan omah sing tak kontrak. Tekan enggon ora langsung bali, nanging malah lungguhan maneh ing teras.
“Gak langsung balik tah mas?” pitakonku.
“Mengko ah jam nyah mene dalane isih rame. Wayahe wong pada bali mulih.” Jawabe.
“Dek…. “ sambunge alon sajak arep ana rembug wigati, ning ana rasa mangu-mangu arep ngomong.
“Ya.. aku isih ndek kene kok.” Aku nyauri ayem wae karo guyon.
“Anu… “ ngomongke, terus meneng sedela unjal ambeg-an; banjur neruske anggone omong.
“Ning sak durunge yen kowe gak setuju, aja njur nesu karo aku yo.”
“Emang arep omong apa seh mas. Kok nganggo setuju-setujuan barang.”
“Tenan lho yo aja nesu lan banjur nyirik aku. Janji.” Ujare sakteruse karo nyawang aku lan ngangkat tangane, aku mantuk ngiyani karo mesem lan bales panyawange.
“Anu… sak umpama. Iki sak umpamane lan yen kowe sarujuk. Piye mungguhna aku omah-omah maneh, yen menurutmu piye?.” Bacute.
“Halah… mas… mas… wong arep ngomong yen pengen dhuwe bojo maneh wae kok ndadak ngomong sing mbulet-mbulet. Tur jenengan ki kok aneh, kudune sing mbok tekoni kaya ngono kuwi kan bojone jenengan, dudu aku.” Aku nyauri karo mesem lan nyablek meja nganggo epek-epek tanganku alon.
“Ning eling ora, biyen jenengan nate omong yen anti karo sing arane poligami. Eling ora?” tembungku melehne.
“Iyoo…. Aku isih eling.” Jawabe.
“Lha sing arep wanita sing arep dipek bojo maneh wes ana rung mas?” aku nyoba nlesih luweh jero karo kekarepane Mas Ridwan sing tak pikir ora sakbaene dhuwe kekarepan kang kaya mengkana mau, sebab aku ngerti banget karo sifat sing sejatine.
“Ana… Sliramu dek. Dek Rina Setyowati sing saiki ana ing ngarepku. Mula saka kuwi aku njaluk lelimbanganmu. Piye?” saure manteb.
Aku jomblak kaget nalika krungu wangsulane kuwi. Aku nyawang dhewekne kanggo mestekne yen apa sing tak rungokne ngentas wae kuwi pancen nyata-nyata saka lathine. Mas Ridwan mesem karo mantuk lan kedep tesmak nyawang aku sajak dhuwe pengarep-arep supaya aku sarujuk karo kekarepane kuwi. Nganti sak wetara wektu aku ora bisa omong apa-apa, aku isih shock, kaget, lan bingung kudu omong apa. Mripatku kembeng-kembeng, lan siji baka siji dlewer metu saka tlapukan mripat nelesi pipiku.
.....................................................................................

Pripun crito sak lajengipun? Punapa Rina kersa nglimbangi kekarepane Ridwan?, punapa suwalike? Rina bakal nolak kabeh sedyane Ridwan. Sumonggo dipun entosi kalajenganipun criyos punika menawi sampun kapacak wonten ing Majalah Panjebar Semangat. Suwun.

Lintang Panjer Esuk Wes Angslup [2]

Bacute crito kang dipacak ing majalah PS no 19/7 Mei 2010

Esuk kuwi aku lagi ibut resik-resik kamar, kebeneran dino kuwi dino minggu. Dadi aku akeh wektu kanggo resik-resik kamar mess kang disediyani dening yayasan panggonku nyambut gawe. Lagi nedeng-nedenge ngresiki rak buku karo ngrungokne radio, ujug-ujug hapeku muni. Ana sms kang mlebu sajake, aku kelingan yen dino iki aku janji arep mlaku-mlaku karo calon bojoku. Gageyan aku nyandak hape kang gemletak ing kasur, mbok menawa sms saka dhewekne.
‘Jeng, Aku lan Tiara wes boarding pas kanggo penerbangan jam 10.00 saka Sepinggan. Sepurane wes ngrepoti Jenengan.” Oh jebul sms saka mas satrio.
Aku lagi arep mejet hape kanggo bales sms-e, hape-ku wes muni maneh. Ana sms siji maneh sing mlebu, aku wurung balesi sms-e mas satrio, lan milih bukak sms kang ngentas wae teka.
“Sakjane tekaku mrene iki, arep njaluk slirane supaya dadi sesulihe Ibune Tiara sing wes marak Gusti setaun kepungkur. Nanging aku pranyata telat. Selamat yo jeng, Muga-muga jeng rasti bahagia.”
Pleg… atiku kaya didodog. Awakku gemeter lan lemes saknalika, dadi mau bengi kuwi mas satrio wes goroh marang aku. Mas satrio balik Jakarta cepet-cepet ora merga ana tugas, nanging sak temene atine kuciwa marang kejutanku.
“Duh Gusti… sepuranen aku yo mas. Aku ora graita babar pisan marang kekarepanmu teka mrene kanthi ndadak iki.” Ora krasa pipiku teles dening eluh kang tumetes merga saking rasa trenyuh campur getunku. Aku ora nyelaki yen sejatine atiku isih mendem rasa tresna marang Mas satrio. Lan aku uga ngerti banget yen sejatine mas satrio isih nyimpen aku ana ing njero atine. Salahku geneye ora tanggap ing sasmita nalika limang sasi kepungkur mas satrio kirim email kang surasane nakoni kasediyanku menawa diajak urip bebarengan maneh. Nalika kuwi aku mung mangsuli “Yo mas, tak pikir-pikire dhisik.” Pranyata wangsulanku kuwi didadekne piandel dening mas satrio. Emane mas,emane kenangapa jenengan kok ora crito yen saiki wes dhewekan maneh.
-------$$$$------
“Mas satrio…. “ aku undang-undang rada rangu-rangu marang pawongan kang ngadeg ngungkuri aku. Pawongan mawa klambi batik motif kopi pecah-pecah lengen dhawa, kang pada-pada lagi ngestreni acara wisuda ing Universitas Gadjahmada.
Rumangsa ana sing ngundang jenenge, pawongan kuwi banjur mlenggak memburi. Meneng sautara karo ngulatke aku mengisor mendhuwur.

“Mas iki aku mas, Rastri…” aku nyoba mbaleni nyapa kanthi nyebut jenengku.
“He he… Jenengan to iki jeng. Masya Allah, pangkling aku Jeng.” Ngomonge sajak surprise banget.
“Piye-piye kabare Jeng.” Ucape sak banjure nakoke kabarku.
“Apik mas. Jenengan kok wes katon sepuh to mas?”
“Hehe yo wes ngene iki Jeng. Umur rak iso diendek. Sing penting sehat. Lak yo ngono to jeng” saure.
“Lha iki gek ngestreni putrane wisuda uga apa piye?” takone.
“Iyo mas. Wisudane anak lanang.” Wangsulanku.
“Lha endi putrane?” mas satrio goleki anakku lanang karo ngubengke payawange goleki anak lan bojoku.
“Lagi nyang mburi, ngeterke Bapake.”
“Lha jenengan dhewe?” aku mbalik takon.
“Aku yo lagi ngancani Tiara wisuda iki.” Jawabe.
“Oh… cah ayu biyen kae yo mas?”
“Iyoo… saiki bocahe kan lagi lulus S2-ne. Lha kuwi apa bocahe mrene.” Njlentrehe karo nudungi pernahe bocah wedok kang nyandang toga werna biru tua. Katon ayu banget.
Aku ngenut arah drijine mas satriyo, aku ora bakal lali karo sorot mripat rongpuluh taun kepungkur. Sorot mripat bocah wadon cilik kang manja banget marang aku.
“Tiara, iki Bu rastri. Salim dhisik nduk.” Prentahe mas satrio nalika tiara wes nyedak.
Kanti sopan, bocah wadon ayu kuwi nyalami aku lan ora lali ngarasi tanganku. Aku bales karo ngrangkul lan ngarasi pipi gemesake biyen kuwi. Kang saiki wes dadi prawan ayu.
“Isih kelingan ora cah ayu karo Ibu?” tekonku marang dhewekne.
Tiara mung mesem karo isih nyawang aku. Mbok menawa karo ngeling-eling pernah ketemu karo aku kapan lan ana ngendi.
“Ha ha….. wes lali sajake Jeng.” Mas satrio sing mangsuli pitakonku.
Aku mesem karo terus takon “Lha iki terus kapan nak Tiara arep dimantukne?” gunemku karo nglirik Tiara.
“He he mbuh kuwi jeng. Sakkarepe bocahe. Wong bubar wisuda iki mengko malah langsung bablas mambur ning Jakarta terus mblandang dines ning Prancis. Mboh sapa iki mengko sing arep ngurusi aku ndek kene.” Mas satrio mangsuli karo ngepuk-epuk pundake anake.
“Ngomong-ngomong, ning Yogja iki arep pirang dino Jeng?” tekone neruske olehe jagongan.
“Lho, aku saikikan manggon ning Yogja mas. Wes meh setahun iki.” Wangsulanku.
“Wow alah… tiwas kebeneran yen ngono. Aku ana bakale ora kesepen ditinggal dening Tiara. Aku saiki yo leren ning kene kurang luwih karo tengah taun.” Mas satrio sajak seneng lan mesem marem nalika ngerti yen saiki aku wes pindah ing Yogja uga.
----------$$$$---------
Sakwise sapatemon kang ora kajarag kasebut, antarane keluargaku lan mas satrio dadi akrab. Prasasat mas satrio kaya wes dadi sedulur dhewe tumpram aku lan anak bojoku, kang ora mangerteni menawa biyen nate ana crito liya antara aku lan mas satrio.

Lan esuk iki, ganep ing yuswane mas satrio kang kaping suwidak telu taun. Aku isih lungguh njegreg dhewekan ana ing teras rumah sakit Dr. Sardjito. Eluhku tumetes nelesi pipiku kang wes ora kenceng maneh, ngancani turahan tangisku kang isih mingseg-mingseg.
Sewengi aku ngancani mas satrio ing wektu-wektu akhir hayate ing rumah sakit iki. Subuh mau, nalika adzan subuh ngumandang ing mesjid; mas satrio tangi dadakan saka komane. Kapinujon aku lagi lungguh ing sandinge. Melek byar, katon pasuryane kang seger kaya ora lagi nandang lelara. Sorot mripate tajem, tajem kaya nalika isih muda taruna. Kang nate gawe atiku trataban biyen.
“Jeng… kok jenengan neng kene. Loh aku iki ning endi jeng?” pitakone.
“Iya mas, iki aku rastri. Jenengan saiki lagi ing rumah sakit. Mas satrio wes telung dino iki koma sakwise tiba kepleset ing kaliurang wingi kae.” Aku njlentrehke alon-alon. Tangane kang temumpang ing dadane tak cekel alon-alon. Aku ngrasake hawa kang lembut lan anget ing dhuwur dadane.
Mas satrio mesem alus, banjur njaluk tulung aku supaya bantu olehe arep tangi saka peturon.
“Jeng… aku pengen sholat. Tulungana aku sedela.”
“Mas… mas sarean wae dhisik. Aku tak ngundang dokter piket yo.” Aku nyoba nahan mas satrio supaya ora tangi-tangi dhisik lan arep ngundang dokter ben mriksa kahanane.
“Ora usah jeng…. Aku selak pengen sholat.”
Sidane aku ngalah, lan nuruti kekarepane. Mas satrio banjur tak tuntun menyang kamar mandi.
“Lha garwane endi. Kok dhewekan?” karo mlaku mas satrio isih kober nakonke bojoku.
“Ana mas. Lagi menyang mesjid, sholat subuh.” Wangsulanku.
Sak wise mas satrio mlebu jading, aku banjur golek sajadah. Kebeneran aku sangu sajadah saka omah, terus tak gelar ing sisihe dipan mujur ngulon.
Ngerti yen wis dicawisake pangonan sholate, mas satrio banjur miwiti anggone sholat subuh.
“Allah.. hu akbar…” ora suwe mas satrio wes katon khusyuk anggone shalat subuh. Karo ngenteni anggone sholat, aku lungguhan ana ing kursi cedak jendela. Kordene tak bukak saengga aku bisa nyawang lintang Joko Belek kang isih padang sumunar. Aku dadi kelingan marang puisi kang nate ditulis dening mas satrio kanggoku biyen. Puisi kuwi isih tak simpen nganti saiki. Aku mesem nyawang lintan Panjer Esuk kuwi kang ngelingake aku marang crito-crito lawas kang endah lan romantis antarane aku lan mas satrio.
Lamunanku buyar nalika aku sadar yen mas satrio olehe sujud sajak suwe banget. Kuwatir yen ana apa-apa, aku banjur nyedaki mas satrio kang isih sujud kuwi.
“Mas…. “ aku nyoba nanggu kekhusyukane merga kegawa rasa was sumelang.
“Mas.. mas satrio.” Tak baleni anggonku celuk-celuk kanti suara alon.
Merga ora ana reaksi, akhire tak wanek-wanekake nggugah anggone sujud. “Mas… mas satrio…” lengene tak candak karo setengah tak hoyag-hoyag. Panggah meneng wae….
“Mas… Masya Allah…. Mas…. Innalillahi……” tangisku pecah saknalika bareng aku ngerti yen pranyata mas satrio wes ninggalake ragane kanggo selawase. Bali ing alam kelanggengan tumuju marang Gusti kang tansah disuyudi sak suwene iki.
Saiki kari aku dhewekan kang meneng angluh ing emperane rumah sakit Sardjito iki. Lintang Panjer Esuk wes anglsup digenteni dening esuk kang rantak-rantak ing bang-bang wetan. Lintang kuwi angslup gawa janji prasetya kang nate diucapke marang aku. Aku isih kelingan ujare biyen, yen to mati suk-emben pengen mati ing kahanan sujud amarga ing mangsa sujud kuwi, jarene jarak paling cedak antarane kawula lan Gustine. Dheweke uga janji yen bakal tansah nurahake separo atine kanggo aku. Lan kuwi kabeh disembadani……

Bintang Fajar
Kala kau terjaga dari tidur malammu
Ketika kau terbangun dari mimpi indahmu
Sempatkanlah sejenak menengok aku
Disisi timur tempatmu berdiri.....
Kala sang fajar masih samar-samar bercahaya.

Aku menunggumu disitu...
Ada salam yang hendak kusampaikan
Dari seseorang yang merindukan cintanya.
Disana akan kau dapati aku yang bersinar terang.

Sadarilah bahwa disaat yang sama
Ada seseorang disisi lain bumi ini
Sedang tersenyum menatapku juga
Menitipkan salamnya buatmu.

Disana kelak dia akan berdiam
Menunggu dan menanti
Kehadiran cintanya yang sejati.

Kuwi puisi sing biyen ditulis dening mas satrio kanggo aku. Saiki Lintang kuwi wes angslup bali ing papane sakawit. Aku mung bisa dedonga lan ngucap… Sugeng tindak Lintang Panjer Esukku.
[Kaya kang arep dicritakake dening Rastri wolu likur taun candake].

------------ Cuthel -------------

“Lintang Panjer Isuk” Wes Angslup 1

Cerkak iki dimuat ing Majalah Panjebar Semangat no 18/1 Mei 2010, ngrengani kaca 23. Halaman favorit kanggo para penulis sastra jawa.

“Mbak, ana tamu ning ngarepan.” Febi ujug-ujug nyedaki aku lan menehi weruh yen ana tamu kang goleki aku.
“Sapa Feb?” pitakonku karo isih njinglengi gaweyan ing komputer tanpa tumoleh.
“Ora mudeng Mbak, priyayi lanang karo bocah wedok cilik. Wes kana Mbak gek ndang dipethuki dhisik. Gaweyanmu tak terusne.” Saure Febi kang wus siap-siap ing sandingku sak perlu ngenteni gaweyanku.
Aku panggah durung mingset saka lungguhku ing ngarep computer, isih penasaran dening angka-angka kang ora cocok karo kwitansi sing ana ing catetan.
“Uwis Mbak… tinggalen! Tak terusne. Mesakke tamune, selak kesuwen olehe ngenteni. Wong sajake dudu pawongan asli kene wae, saka adoh ketone.” Febi baleni maneh anggone nyaruwe gaweyanku, lan saiki ora gur waton omong wae. Nanging sinambi ngrebut keyboard komputer saka tanganku lan nyurung aku supaya sumingkir saka kursi kang tak lungguhi.
Aku ora bisa nolak maneh, aku ngadeg lan banjur metu menyang ruang tamu ing sisih ngarep ruang kerjaku. Nalika tekan lawangan kang misahke antarane ruang tamu lan lurung gedung sekolahan, saknalika aku mandeg jegreg. Getihku munggah tekan bun-bunan, jantungku deg-degkan ora karu-karuan. Rasane aku ora percaya karo apa kang tak sawang ana ing ruang tamu kuwi.
“Mas Satrio…..” grenengku lirih kanti lathi gemeter.
Iyo, ora salah maneh. Kuwi Mas Satrio. Mas Satrio kang biyen nate ngisi dino-dinoku kang endah. Jaman nalika isih pada sekolah ana ing pawiyatan luhur ing kuta Semarang. Wes sepuluh tahun aku pepisahan karo Mas satrio. Lan tanpa tak nyana-nyana saiki Mas satrio ana ing kuta iki.
Rumangsa ana sing teko, Mas satrio tumoleh marang aku kang isih ngadeg njegrek ing lawangan. Ngerti yen sing teko kuwi aku, Mas satrio banjur ngadeg saka palungguhane sinambi mesem banjur marani aku.
“Assalamualaikum. Kados pundi kabaripun Jeng?” Mas satrio nyapa karo nguluke tangane ngajak salaman.
Tak tampani astane Mas Satrio kanti gemeter lan rasa ati kang isih tida-tida.
“Waa…wa.. alikum salam…” aku njawab salame rada kapedot-pedot saking gugupe.
“Alhamdulillah kabarku sae mas. Mas… sa.. satrio pripun kabare?”
“E… mangga pinarak riyin mas….” Aku nerusake wangsulanku karo ngaturi pinarak marang mas satrio.
“Matur nuwun Jeng.” Mas satrio ngeculke gegeman tangane karo jumangkah bali ana kursi kang dilungguhi sakawit. Dene aku tut wuri ing sak mburine lan banjur lungguh ing kursi dhawa sak ngarepe mas satrio.
“Kabarku, Alhamdulillah sehat uga Jeng. Jeng Rastri isih kelingan karo aku to?” wangsulane karo mesem renyah nalikane aku lan dhewekne wes mapan lungguh.
Durung nganti aku wangsuli pitakone yang pungkasan, Mas satrio ujug-ujug ngadeg karo muni “Oh iyo… sek enteni sedelo yo Jeng.”
Banjur mlaku metu tumuju plataran kantor. Ora nganti sak wetara wes balik mlebu karo gandeng bocah wadon cilik umure udakara limang taunan. Bocahe putih, rambute lurus, mripate blalak-blalak, lan katone bocahe lincah.
“Tiara salim dhisik karo ibu ya wuk yo.” Aku rada njomblak nalika mas satrio nyebut aku ibu kanggo bocah wadon cilik kuwi, nanging rasa kagetku tak tutupi karo esemku nalika nampani tangan cilik kang diuluke marang aku.
“Iki Tiara Jeng, anakku wedok ontang-anting.” Mas satrio ngenalake bocah wadon cilik kuwi, kang tibake anake dhewe. Tiara nyekel tanganku banjur ngarasi tanganku.
“Aduh… pintere cah ayu…” ngomongku karo bales ngarasi pipine kang nyempluk semu abang. Pengen rasane aku nyiwel pipine kuwi.
“Tiara, endi mau oleh-oleh sing arep diature ibu.” Mas satrio ngelikake anake wedok karo mesem nyawang aku wong loro.
Rumangsa dielikake, Tiara saknalika mlayu tumuju mburi kursi sisih tengen kang cedak karo jendela. Banjur mlayu balik maneh marani aku karo ngulukne bungkusan kado werna jambon.
“Ini buat ibu.” Ujare karo lungguh njejeri aku.
“Apa iki sayang…” aku nampani kado kang diulukne karo ngrangkul pundake. Aku isa rada nguasani kahanan saikine lan atiku iso luwih rileks, santai, ora gugup maneh.
“Oleh-oleh buat ibu.” Wangsulane cekak.
Aku mesem, lan sepisan maneh tak arasi pipi kang gemesake kuwi.
“Matur nuwun nggih cah ayu…” aku ngucap panuwun karo ngelus-elus rambute kang lurus lan alus kuwi.
“Oh iya mas. Tindak mrene kok mung karo Tiara. Lha mamahe Tiara endi?” tekonku marang mas satrio karo ngalihake payawangku mring Mas Satrio.
Ana wangsulan kang dak tampa. Mung eseman kang metu saka lathine mas satrio, tanpa ana ukara kang kumecap kanggo wangsuli pitakonku mau.
“Ibu… Sekolahane luas banget ya?” Tiara ujug-ujug nyelani anggonku ngenteni wangsulane mas satrio, nganggo basa kang campur-campur antarane basa jawa lan Indonesia. Maklum Tiara lahir ana ing kuta Jakarta kang dhuweni budaya sing majemuk.
“Oh… iya sayang. Ini namanya sekolah terpadu. Tiara mau sekolah disini?” aku mangsuli pitakone karo basa Indonesia.
“Hi.. hi… Mau. Emang ada TK-nya?” Tiara ngguyu karo balik takon maneh.
“Wow.. ya ada tho cah ayu. Nek Tiara sekolah disini, nanti dari TK bisa langsung ke SD, SMP, dan SMA sekalian disini. Mau ya sekolah disini?”
Aku ngrasa Tiara iki bocah sing cerdas lan lantip. Ndeleng saka cahya ing mripate kang sumunar padang ngatonake bakat kang sumimpen lan bakal dadi pangeram-eram ing tembe mburine.
Aku, Tiara, lan Mas satrio banjur kagubet ing rembug kang werno-werno kang njalari antarane aku wong telu dadi sangsaya akrab lan sumandulur. Nganti ora krasa anggonku jagongan wes luwih saka sak jam setengah kurang sithik.
Rumangsa wes cukup anggone omong-omongan, mas satrio medot anggonku lagi caturan karo Tiara.
“Emmm… Jeng. Nyuwun sewu. Menawa hotel sing cedak-cedak kene ana ora yo? Iki mau, aku karo Tiara saka bandara langsung jujug kene. Lan durung kober golek-golek panggonan nginep. Selak kangen Ibu jare Tiara.” Mas satrio takon karo mesem ngemu teges kang beda, tak bande saka omongane kang keri dhewe.
Aku mesem karo batin ing jero ati “Alah sing kangen ki Tiara apa sapa to mas.”
“Oh.. sek sedela yo mas. Aku tekon karo konco-koncoku dhisik. Apa selak kesusu po mas?” aku nyawang mas satrio.
“Iyoo… ora penak ngobrol suwe-suwe wayah jam kantor ngene iki.” Saure.
Aku banjur menyat saka lungguh, banjur mlebu memburi goleki febi maneh sak perlu tekon hotel sing cedak-cedak kene wae, kaya welinge mas satrio. Sak wise oleh pituduh saka febi, aku banjur mbalik marani mas satrio ing ruang tamu.
“Aduh… gek pada serius ya.” Sapaku marang mas Satrio lan Tiara kang lagi pada guneman sinambi ndeleng iwak ing jero akuarium.
“Iki lho mas, aku wes oleh informasi hotel kang cedak karo kene.” Ujarku sakbanjure karo nuduhke brosur hotel kang disilihi dening febi.
“Panggonane nyaman lan ora patiya rame, masakane enak-enak. Cocoklah karo selerane jenengan mas.”
“Tak telponke sek yo mas, nek kersa.” Aku nyoba nawarake kanggo mesen kamar.
“wes, ora usah Jeng. Aku tak mrana wae langsung check-in. Kiro-kiro nek saka kene aku kudu mlaku menyang ngendi?” mas satrio nolak tawaranku.
“Oh ngana, yo wes yen ngana.” Aku ora sido mijet hape kang wes tak gegem.
“Saka kene, Jenengan mengko nyabrang terus mlaku nurut trotoar mengiwa. Kurang luwih rong atus meteran ana Bank BRI. Lha jejere kuwi ana Hotel Kartanegara, panggone rada mlebu dadi ora katon yen disawang saka dalan gede.” Aku menehi ancer-ancer marang mas satrio dununge hotel kang dak karepake.
“Ok. Yen ngana aku pamit dhisik. Oh iyo aku njaluk nomor hape-ne, mengko bengi yen ana wektu kersa to, saumpama ngancani Tiara makan malam?” Mas satrio pamitan sajak wes mudeng banget panggonan hotel Kertanegara, karo ora lali njaluk nomor hape-ku lan nawani ketemu maneh mengko bengi.
“Yo Insya Allah Mas. Aku mengko bengi iso kok ngancani Tiara. Iki nomor hape-ku ana neng kene.” Jawabku karo ngulungke kartu namaku.
Mas satrio nampani kartu nama, diwaca sedela banjur dilebokne sak kemeja batik lengen cekak kang dienggo. Banjur ngawe Tiara supaya nyedak marang aku lan bapake.
“Tiara, kondur sek yoo. Salim dhisik sama Ibu.” Prentahe marang anake wedok nalika wes cedak.
“Tiara pulang dulu ya…” bocah wadon kenes kuwi nyalami lan ngarasi tanganku kaya nalika sepisan kenalan mau isuk.
“Wes yo jeng, pamitan dhisik. Assalamualaikum.” Mas satrio pamitan karo ngandeng Tiara metu saka ruang tamu tumuju hotel. Aku nguntapake tekan teras ngarep ruang tamu kantorku, tak enteni nganti wong loro kuwi metu saka regol sekolahan. Aku isih sempat males eseme Tiara kang kober mlengak sinambi dada.
------------$$$$-------------
Wengi kuwi, Mas satrio sido ngundang aku mangan bengi bareng ana ing hotel kertanegara panggonane nginep. Rada ngguyokane yen dieling-eling, ing ngatasi aku sing dadi tuan rumah ing kuta kuwi nanging malam Mas satrio sing aweh undangan jamuan makan malam. Ing wengi kuwi aku nyambangi mas satrio lan tiara ora dhewekan, ananging aku dikancani dening calon bojoku. Idep-idep sisan arep aweh kejutan marang mas satrio.
Iyo kejutan kang ora dinyana-nyana dening mas satrio. Biyen aku nate omong marang mas satrio, aku iso dadi apa wae sing aku pengen. Malah kadangkala karo keputusan-keputusan sing babar pisan ora ana ing jero pikirane. Kaya keputusan sepuluh taun kepungkur nalika aku luwih milih misah klawan dheweke, tinimbang natoni atine koncoku kang saiki dadi sisihane.
Acara makan malam wengi kuwi kanton regeng banget. Mas Satrio sajak akrab banget karo calon bojoku, ngobrol ngalor ngidul kaya-kaya konco lawas sing wes suwe ora ketemu. Dene aku luwih akeh omong-omongan karo anake wedok. Aku kesengsem banget karo bocah cilik iki. Ngomongane jan ngecipris ora ana entek-entek, kadang kala aku nganti kuwalahen ngladeni pitakonan-pitakonane kang kritis.
“Lha Mas satrio, rencanane pinten dinten wonten mriki?” keprungu calon bojoku tekon rencanane mas satrio arep nginep ing kutaku. Aku nyoba melu nggatekake wangsulane mas satrio senajan isih karo ngajak guyon Tiara.
“Rencanaku bangsa rong dino apa telung dino ning kene. Nanging ketone ora sido.” Wangsulane karo ngulate calon bojoku lan aku genti-genti.
“Lho kok mboten sido, kengin napa mas?” calon bojoku nyoba pengen weruh sebabe.
“Anu.. anu mas. Niki mau wonten telpon saking kantor, jare sesuk ana kunjungan saka wong Jepang. Wong kantor pusat arep mriksa proyek-proyek kang lagi dadi tanggungjawabku.” Ngana mas satrio menehi alasan anggone arep cepet-cepet mbalik Jakarta sesuk esuk.
“Wah kok kesesa banget nggeh mas?” calon bojoku sajak rada getun.
“Lha wes piye maneh…..” saure mas satrio kepungru rada angluh suarane karo mripate nyawang aku.
Ora rinasa wengi sangsaya dalu. Tiara wes keturon ana pangkonku. Aku lan calon bojoku banjur pamitan mulih, sakwise masrahake Tiara menyang gendongane Bapake. Nalika jupuk anake wedok saka gendonganku, mas satrio nyawang aku kanti panyawang kang beda banget. Panyawang kang nembus jero ngliwati mripati tumuju telenging atiku. Atiku rada keder nampani panyawang kang kaya mengkana. Ana sorot cahya mripat sendu kang sepuluh tahun kepungkur nate natap ing jero atiku.[ana candake]