“Lintang Panjer Isuk” Wes Angslup 1

Cerkak iki dimuat ing Majalah Panjebar Semangat no 18/1 Mei 2010, ngrengani kaca 23. Halaman favorit kanggo para penulis sastra jawa.

“Mbak, ana tamu ning ngarepan.” Febi ujug-ujug nyedaki aku lan menehi weruh yen ana tamu kang goleki aku.
“Sapa Feb?” pitakonku karo isih njinglengi gaweyan ing komputer tanpa tumoleh.
“Ora mudeng Mbak, priyayi lanang karo bocah wedok cilik. Wes kana Mbak gek ndang dipethuki dhisik. Gaweyanmu tak terusne.” Saure Febi kang wus siap-siap ing sandingku sak perlu ngenteni gaweyanku.
Aku panggah durung mingset saka lungguhku ing ngarep computer, isih penasaran dening angka-angka kang ora cocok karo kwitansi sing ana ing catetan.
“Uwis Mbak… tinggalen! Tak terusne. Mesakke tamune, selak kesuwen olehe ngenteni. Wong sajake dudu pawongan asli kene wae, saka adoh ketone.” Febi baleni maneh anggone nyaruwe gaweyanku, lan saiki ora gur waton omong wae. Nanging sinambi ngrebut keyboard komputer saka tanganku lan nyurung aku supaya sumingkir saka kursi kang tak lungguhi.
Aku ora bisa nolak maneh, aku ngadeg lan banjur metu menyang ruang tamu ing sisih ngarep ruang kerjaku. Nalika tekan lawangan kang misahke antarane ruang tamu lan lurung gedung sekolahan, saknalika aku mandeg jegreg. Getihku munggah tekan bun-bunan, jantungku deg-degkan ora karu-karuan. Rasane aku ora percaya karo apa kang tak sawang ana ing ruang tamu kuwi.
“Mas Satrio…..” grenengku lirih kanti lathi gemeter.
Iyo, ora salah maneh. Kuwi Mas Satrio. Mas Satrio kang biyen nate ngisi dino-dinoku kang endah. Jaman nalika isih pada sekolah ana ing pawiyatan luhur ing kuta Semarang. Wes sepuluh tahun aku pepisahan karo Mas satrio. Lan tanpa tak nyana-nyana saiki Mas satrio ana ing kuta iki.
Rumangsa ana sing teko, Mas satrio tumoleh marang aku kang isih ngadeg njegrek ing lawangan. Ngerti yen sing teko kuwi aku, Mas satrio banjur ngadeg saka palungguhane sinambi mesem banjur marani aku.
“Assalamualaikum. Kados pundi kabaripun Jeng?” Mas satrio nyapa karo nguluke tangane ngajak salaman.
Tak tampani astane Mas Satrio kanti gemeter lan rasa ati kang isih tida-tida.
“Waa…wa.. alikum salam…” aku njawab salame rada kapedot-pedot saking gugupe.
“Alhamdulillah kabarku sae mas. Mas… sa.. satrio pripun kabare?”
“E… mangga pinarak riyin mas….” Aku nerusake wangsulanku karo ngaturi pinarak marang mas satrio.
“Matur nuwun Jeng.” Mas satrio ngeculke gegeman tangane karo jumangkah bali ana kursi kang dilungguhi sakawit. Dene aku tut wuri ing sak mburine lan banjur lungguh ing kursi dhawa sak ngarepe mas satrio.
“Kabarku, Alhamdulillah sehat uga Jeng. Jeng Rastri isih kelingan karo aku to?” wangsulane karo mesem renyah nalikane aku lan dhewekne wes mapan lungguh.
Durung nganti aku wangsuli pitakone yang pungkasan, Mas satrio ujug-ujug ngadeg karo muni “Oh iyo… sek enteni sedelo yo Jeng.”
Banjur mlaku metu tumuju plataran kantor. Ora nganti sak wetara wes balik mlebu karo gandeng bocah wadon cilik umure udakara limang taunan. Bocahe putih, rambute lurus, mripate blalak-blalak, lan katone bocahe lincah.
“Tiara salim dhisik karo ibu ya wuk yo.” Aku rada njomblak nalika mas satrio nyebut aku ibu kanggo bocah wadon cilik kuwi, nanging rasa kagetku tak tutupi karo esemku nalika nampani tangan cilik kang diuluke marang aku.
“Iki Tiara Jeng, anakku wedok ontang-anting.” Mas satrio ngenalake bocah wadon cilik kuwi, kang tibake anake dhewe. Tiara nyekel tanganku banjur ngarasi tanganku.
“Aduh… pintere cah ayu…” ngomongku karo bales ngarasi pipine kang nyempluk semu abang. Pengen rasane aku nyiwel pipine kuwi.
“Tiara, endi mau oleh-oleh sing arep diature ibu.” Mas satrio ngelikake anake wedok karo mesem nyawang aku wong loro.
Rumangsa dielikake, Tiara saknalika mlayu tumuju mburi kursi sisih tengen kang cedak karo jendela. Banjur mlayu balik maneh marani aku karo ngulukne bungkusan kado werna jambon.
“Ini buat ibu.” Ujare karo lungguh njejeri aku.
“Apa iki sayang…” aku nampani kado kang diulukne karo ngrangkul pundake. Aku isa rada nguasani kahanan saikine lan atiku iso luwih rileks, santai, ora gugup maneh.
“Oleh-oleh buat ibu.” Wangsulane cekak.
Aku mesem, lan sepisan maneh tak arasi pipi kang gemesake kuwi.
“Matur nuwun nggih cah ayu…” aku ngucap panuwun karo ngelus-elus rambute kang lurus lan alus kuwi.
“Oh iya mas. Tindak mrene kok mung karo Tiara. Lha mamahe Tiara endi?” tekonku marang mas satrio karo ngalihake payawangku mring Mas Satrio.
Ana wangsulan kang dak tampa. Mung eseman kang metu saka lathine mas satrio, tanpa ana ukara kang kumecap kanggo wangsuli pitakonku mau.
“Ibu… Sekolahane luas banget ya?” Tiara ujug-ujug nyelani anggonku ngenteni wangsulane mas satrio, nganggo basa kang campur-campur antarane basa jawa lan Indonesia. Maklum Tiara lahir ana ing kuta Jakarta kang dhuweni budaya sing majemuk.
“Oh… iya sayang. Ini namanya sekolah terpadu. Tiara mau sekolah disini?” aku mangsuli pitakone karo basa Indonesia.
“Hi.. hi… Mau. Emang ada TK-nya?” Tiara ngguyu karo balik takon maneh.
“Wow.. ya ada tho cah ayu. Nek Tiara sekolah disini, nanti dari TK bisa langsung ke SD, SMP, dan SMA sekalian disini. Mau ya sekolah disini?”
Aku ngrasa Tiara iki bocah sing cerdas lan lantip. Ndeleng saka cahya ing mripate kang sumunar padang ngatonake bakat kang sumimpen lan bakal dadi pangeram-eram ing tembe mburine.
Aku, Tiara, lan Mas satrio banjur kagubet ing rembug kang werno-werno kang njalari antarane aku wong telu dadi sangsaya akrab lan sumandulur. Nganti ora krasa anggonku jagongan wes luwih saka sak jam setengah kurang sithik.
Rumangsa wes cukup anggone omong-omongan, mas satrio medot anggonku lagi caturan karo Tiara.
“Emmm… Jeng. Nyuwun sewu. Menawa hotel sing cedak-cedak kene ana ora yo? Iki mau, aku karo Tiara saka bandara langsung jujug kene. Lan durung kober golek-golek panggonan nginep. Selak kangen Ibu jare Tiara.” Mas satrio takon karo mesem ngemu teges kang beda, tak bande saka omongane kang keri dhewe.
Aku mesem karo batin ing jero ati “Alah sing kangen ki Tiara apa sapa to mas.”
“Oh.. sek sedela yo mas. Aku tekon karo konco-koncoku dhisik. Apa selak kesusu po mas?” aku nyawang mas satrio.
“Iyoo… ora penak ngobrol suwe-suwe wayah jam kantor ngene iki.” Saure.
Aku banjur menyat saka lungguh, banjur mlebu memburi goleki febi maneh sak perlu tekon hotel sing cedak-cedak kene wae, kaya welinge mas satrio. Sak wise oleh pituduh saka febi, aku banjur mbalik marani mas satrio ing ruang tamu.
“Aduh… gek pada serius ya.” Sapaku marang mas Satrio lan Tiara kang lagi pada guneman sinambi ndeleng iwak ing jero akuarium.
“Iki lho mas, aku wes oleh informasi hotel kang cedak karo kene.” Ujarku sakbanjure karo nuduhke brosur hotel kang disilihi dening febi.
“Panggonane nyaman lan ora patiya rame, masakane enak-enak. Cocoklah karo selerane jenengan mas.”
“Tak telponke sek yo mas, nek kersa.” Aku nyoba nawarake kanggo mesen kamar.
“wes, ora usah Jeng. Aku tak mrana wae langsung check-in. Kiro-kiro nek saka kene aku kudu mlaku menyang ngendi?” mas satrio nolak tawaranku.
“Oh ngana, yo wes yen ngana.” Aku ora sido mijet hape kang wes tak gegem.
“Saka kene, Jenengan mengko nyabrang terus mlaku nurut trotoar mengiwa. Kurang luwih rong atus meteran ana Bank BRI. Lha jejere kuwi ana Hotel Kartanegara, panggone rada mlebu dadi ora katon yen disawang saka dalan gede.” Aku menehi ancer-ancer marang mas satrio dununge hotel kang dak karepake.
“Ok. Yen ngana aku pamit dhisik. Oh iyo aku njaluk nomor hape-ne, mengko bengi yen ana wektu kersa to, saumpama ngancani Tiara makan malam?” Mas satrio pamitan sajak wes mudeng banget panggonan hotel Kertanegara, karo ora lali njaluk nomor hape-ku lan nawani ketemu maneh mengko bengi.
“Yo Insya Allah Mas. Aku mengko bengi iso kok ngancani Tiara. Iki nomor hape-ku ana neng kene.” Jawabku karo ngulungke kartu namaku.
Mas satrio nampani kartu nama, diwaca sedela banjur dilebokne sak kemeja batik lengen cekak kang dienggo. Banjur ngawe Tiara supaya nyedak marang aku lan bapake.
“Tiara, kondur sek yoo. Salim dhisik sama Ibu.” Prentahe marang anake wedok nalika wes cedak.
“Tiara pulang dulu ya…” bocah wadon kenes kuwi nyalami lan ngarasi tanganku kaya nalika sepisan kenalan mau isuk.
“Wes yo jeng, pamitan dhisik. Assalamualaikum.” Mas satrio pamitan karo ngandeng Tiara metu saka ruang tamu tumuju hotel. Aku nguntapake tekan teras ngarep ruang tamu kantorku, tak enteni nganti wong loro kuwi metu saka regol sekolahan. Aku isih sempat males eseme Tiara kang kober mlengak sinambi dada.
------------$$$$-------------
Wengi kuwi, Mas satrio sido ngundang aku mangan bengi bareng ana ing hotel kertanegara panggonane nginep. Rada ngguyokane yen dieling-eling, ing ngatasi aku sing dadi tuan rumah ing kuta kuwi nanging malam Mas satrio sing aweh undangan jamuan makan malam. Ing wengi kuwi aku nyambangi mas satrio lan tiara ora dhewekan, ananging aku dikancani dening calon bojoku. Idep-idep sisan arep aweh kejutan marang mas satrio.
Iyo kejutan kang ora dinyana-nyana dening mas satrio. Biyen aku nate omong marang mas satrio, aku iso dadi apa wae sing aku pengen. Malah kadangkala karo keputusan-keputusan sing babar pisan ora ana ing jero pikirane. Kaya keputusan sepuluh taun kepungkur nalika aku luwih milih misah klawan dheweke, tinimbang natoni atine koncoku kang saiki dadi sisihane.
Acara makan malam wengi kuwi kanton regeng banget. Mas Satrio sajak akrab banget karo calon bojoku, ngobrol ngalor ngidul kaya-kaya konco lawas sing wes suwe ora ketemu. Dene aku luwih akeh omong-omongan karo anake wedok. Aku kesengsem banget karo bocah cilik iki. Ngomongane jan ngecipris ora ana entek-entek, kadang kala aku nganti kuwalahen ngladeni pitakonan-pitakonane kang kritis.
“Lha Mas satrio, rencanane pinten dinten wonten mriki?” keprungu calon bojoku tekon rencanane mas satrio arep nginep ing kutaku. Aku nyoba melu nggatekake wangsulane mas satrio senajan isih karo ngajak guyon Tiara.
“Rencanaku bangsa rong dino apa telung dino ning kene. Nanging ketone ora sido.” Wangsulane karo ngulate calon bojoku lan aku genti-genti.
“Lho kok mboten sido, kengin napa mas?” calon bojoku nyoba pengen weruh sebabe.
“Anu.. anu mas. Niki mau wonten telpon saking kantor, jare sesuk ana kunjungan saka wong Jepang. Wong kantor pusat arep mriksa proyek-proyek kang lagi dadi tanggungjawabku.” Ngana mas satrio menehi alasan anggone arep cepet-cepet mbalik Jakarta sesuk esuk.
“Wah kok kesesa banget nggeh mas?” calon bojoku sajak rada getun.
“Lha wes piye maneh…..” saure mas satrio kepungru rada angluh suarane karo mripate nyawang aku.
Ora rinasa wengi sangsaya dalu. Tiara wes keturon ana pangkonku. Aku lan calon bojoku banjur pamitan mulih, sakwise masrahake Tiara menyang gendongane Bapake. Nalika jupuk anake wedok saka gendonganku, mas satrio nyawang aku kanti panyawang kang beda banget. Panyawang kang nembus jero ngliwati mripati tumuju telenging atiku. Atiku rada keder nampani panyawang kang kaya mengkana. Ana sorot cahya mripat sendu kang sepuluh tahun kepungkur nate natap ing jero atiku.[ana candake]