Senin, 10 Mei 2010

Lintang Panjer Esuk Wes Angslup [2]

Bacute crito kang dipacak ing majalah PS no 19/7 Mei 2010

Esuk kuwi aku lagi ibut resik-resik kamar, kebeneran dino kuwi dino minggu. Dadi aku akeh wektu kanggo resik-resik kamar mess kang disediyani dening yayasan panggonku nyambut gawe. Lagi nedeng-nedenge ngresiki rak buku karo ngrungokne radio, ujug-ujug hapeku muni. Ana sms kang mlebu sajake, aku kelingan yen dino iki aku janji arep mlaku-mlaku karo calon bojoku. Gageyan aku nyandak hape kang gemletak ing kasur, mbok menawa sms saka dhewekne.
‘Jeng, Aku lan Tiara wes boarding pas kanggo penerbangan jam 10.00 saka Sepinggan. Sepurane wes ngrepoti Jenengan.” Oh jebul sms saka mas satrio.
Aku lagi arep mejet hape kanggo bales sms-e, hape-ku wes muni maneh. Ana sms siji maneh sing mlebu, aku wurung balesi sms-e mas satrio, lan milih bukak sms kang ngentas wae teka.
“Sakjane tekaku mrene iki, arep njaluk slirane supaya dadi sesulihe Ibune Tiara sing wes marak Gusti setaun kepungkur. Nanging aku pranyata telat. Selamat yo jeng, Muga-muga jeng rasti bahagia.”
Pleg… atiku kaya didodog. Awakku gemeter lan lemes saknalika, dadi mau bengi kuwi mas satrio wes goroh marang aku. Mas satrio balik Jakarta cepet-cepet ora merga ana tugas, nanging sak temene atine kuciwa marang kejutanku.
“Duh Gusti… sepuranen aku yo mas. Aku ora graita babar pisan marang kekarepanmu teka mrene kanthi ndadak iki.” Ora krasa pipiku teles dening eluh kang tumetes merga saking rasa trenyuh campur getunku. Aku ora nyelaki yen sejatine atiku isih mendem rasa tresna marang Mas satrio. Lan aku uga ngerti banget yen sejatine mas satrio isih nyimpen aku ana ing njero atine. Salahku geneye ora tanggap ing sasmita nalika limang sasi kepungkur mas satrio kirim email kang surasane nakoni kasediyanku menawa diajak urip bebarengan maneh. Nalika kuwi aku mung mangsuli “Yo mas, tak pikir-pikire dhisik.” Pranyata wangsulanku kuwi didadekne piandel dening mas satrio. Emane mas,emane kenangapa jenengan kok ora crito yen saiki wes dhewekan maneh.
-------$$$$------
“Mas satrio…. “ aku undang-undang rada rangu-rangu marang pawongan kang ngadeg ngungkuri aku. Pawongan mawa klambi batik motif kopi pecah-pecah lengen dhawa, kang pada-pada lagi ngestreni acara wisuda ing Universitas Gadjahmada.
Rumangsa ana sing ngundang jenenge, pawongan kuwi banjur mlenggak memburi. Meneng sautara karo ngulatke aku mengisor mendhuwur.

“Mas iki aku mas, Rastri…” aku nyoba mbaleni nyapa kanthi nyebut jenengku.
“He he… Jenengan to iki jeng. Masya Allah, pangkling aku Jeng.” Ngomonge sajak surprise banget.
“Piye-piye kabare Jeng.” Ucape sak banjure nakoke kabarku.
“Apik mas. Jenengan kok wes katon sepuh to mas?”
“Hehe yo wes ngene iki Jeng. Umur rak iso diendek. Sing penting sehat. Lak yo ngono to jeng” saure.
“Lha iki gek ngestreni putrane wisuda uga apa piye?” takone.
“Iyo mas. Wisudane anak lanang.” Wangsulanku.
“Lha endi putrane?” mas satrio goleki anakku lanang karo ngubengke payawange goleki anak lan bojoku.
“Lagi nyang mburi, ngeterke Bapake.”
“Lha jenengan dhewe?” aku mbalik takon.
“Aku yo lagi ngancani Tiara wisuda iki.” Jawabe.
“Oh… cah ayu biyen kae yo mas?”
“Iyoo… saiki bocahe kan lagi lulus S2-ne. Lha kuwi apa bocahe mrene.” Njlentrehe karo nudungi pernahe bocah wedok kang nyandang toga werna biru tua. Katon ayu banget.
Aku ngenut arah drijine mas satriyo, aku ora bakal lali karo sorot mripat rongpuluh taun kepungkur. Sorot mripat bocah wadon cilik kang manja banget marang aku.
“Tiara, iki Bu rastri. Salim dhisik nduk.” Prentahe mas satrio nalika tiara wes nyedak.
Kanti sopan, bocah wadon ayu kuwi nyalami aku lan ora lali ngarasi tanganku. Aku bales karo ngrangkul lan ngarasi pipi gemesake biyen kuwi. Kang saiki wes dadi prawan ayu.
“Isih kelingan ora cah ayu karo Ibu?” tekonku marang dhewekne.
Tiara mung mesem karo isih nyawang aku. Mbok menawa karo ngeling-eling pernah ketemu karo aku kapan lan ana ngendi.
“Ha ha….. wes lali sajake Jeng.” Mas satrio sing mangsuli pitakonku.
Aku mesem karo terus takon “Lha iki terus kapan nak Tiara arep dimantukne?” gunemku karo nglirik Tiara.
“He he mbuh kuwi jeng. Sakkarepe bocahe. Wong bubar wisuda iki mengko malah langsung bablas mambur ning Jakarta terus mblandang dines ning Prancis. Mboh sapa iki mengko sing arep ngurusi aku ndek kene.” Mas satrio mangsuli karo ngepuk-epuk pundake anake.
“Ngomong-ngomong, ning Yogja iki arep pirang dino Jeng?” tekone neruske olehe jagongan.
“Lho, aku saikikan manggon ning Yogja mas. Wes meh setahun iki.” Wangsulanku.
“Wow alah… tiwas kebeneran yen ngono. Aku ana bakale ora kesepen ditinggal dening Tiara. Aku saiki yo leren ning kene kurang luwih karo tengah taun.” Mas satrio sajak seneng lan mesem marem nalika ngerti yen saiki aku wes pindah ing Yogja uga.
----------$$$$---------
Sakwise sapatemon kang ora kajarag kasebut, antarane keluargaku lan mas satrio dadi akrab. Prasasat mas satrio kaya wes dadi sedulur dhewe tumpram aku lan anak bojoku, kang ora mangerteni menawa biyen nate ana crito liya antara aku lan mas satrio.

Lan esuk iki, ganep ing yuswane mas satrio kang kaping suwidak telu taun. Aku isih lungguh njegreg dhewekan ana ing teras rumah sakit Dr. Sardjito. Eluhku tumetes nelesi pipiku kang wes ora kenceng maneh, ngancani turahan tangisku kang isih mingseg-mingseg.
Sewengi aku ngancani mas satrio ing wektu-wektu akhir hayate ing rumah sakit iki. Subuh mau, nalika adzan subuh ngumandang ing mesjid; mas satrio tangi dadakan saka komane. Kapinujon aku lagi lungguh ing sandinge. Melek byar, katon pasuryane kang seger kaya ora lagi nandang lelara. Sorot mripate tajem, tajem kaya nalika isih muda taruna. Kang nate gawe atiku trataban biyen.
“Jeng… kok jenengan neng kene. Loh aku iki ning endi jeng?” pitakone.
“Iya mas, iki aku rastri. Jenengan saiki lagi ing rumah sakit. Mas satrio wes telung dino iki koma sakwise tiba kepleset ing kaliurang wingi kae.” Aku njlentrehke alon-alon. Tangane kang temumpang ing dadane tak cekel alon-alon. Aku ngrasake hawa kang lembut lan anget ing dhuwur dadane.
Mas satrio mesem alus, banjur njaluk tulung aku supaya bantu olehe arep tangi saka peturon.
“Jeng… aku pengen sholat. Tulungana aku sedela.”
“Mas… mas sarean wae dhisik. Aku tak ngundang dokter piket yo.” Aku nyoba nahan mas satrio supaya ora tangi-tangi dhisik lan arep ngundang dokter ben mriksa kahanane.
“Ora usah jeng…. Aku selak pengen sholat.”
Sidane aku ngalah, lan nuruti kekarepane. Mas satrio banjur tak tuntun menyang kamar mandi.
“Lha garwane endi. Kok dhewekan?” karo mlaku mas satrio isih kober nakonke bojoku.
“Ana mas. Lagi menyang mesjid, sholat subuh.” Wangsulanku.
Sak wise mas satrio mlebu jading, aku banjur golek sajadah. Kebeneran aku sangu sajadah saka omah, terus tak gelar ing sisihe dipan mujur ngulon.
Ngerti yen wis dicawisake pangonan sholate, mas satrio banjur miwiti anggone sholat subuh.
“Allah.. hu akbar…” ora suwe mas satrio wes katon khusyuk anggone shalat subuh. Karo ngenteni anggone sholat, aku lungguhan ana ing kursi cedak jendela. Kordene tak bukak saengga aku bisa nyawang lintang Joko Belek kang isih padang sumunar. Aku dadi kelingan marang puisi kang nate ditulis dening mas satrio kanggoku biyen. Puisi kuwi isih tak simpen nganti saiki. Aku mesem nyawang lintan Panjer Esuk kuwi kang ngelingake aku marang crito-crito lawas kang endah lan romantis antarane aku lan mas satrio.
Lamunanku buyar nalika aku sadar yen mas satrio olehe sujud sajak suwe banget. Kuwatir yen ana apa-apa, aku banjur nyedaki mas satrio kang isih sujud kuwi.
“Mas…. “ aku nyoba nanggu kekhusyukane merga kegawa rasa was sumelang.
“Mas.. mas satrio.” Tak baleni anggonku celuk-celuk kanti suara alon.
Merga ora ana reaksi, akhire tak wanek-wanekake nggugah anggone sujud. “Mas… mas satrio…” lengene tak candak karo setengah tak hoyag-hoyag. Panggah meneng wae….
“Mas… Masya Allah…. Mas…. Innalillahi……” tangisku pecah saknalika bareng aku ngerti yen pranyata mas satrio wes ninggalake ragane kanggo selawase. Bali ing alam kelanggengan tumuju marang Gusti kang tansah disuyudi sak suwene iki.
Saiki kari aku dhewekan kang meneng angluh ing emperane rumah sakit Sardjito iki. Lintang Panjer Esuk wes anglsup digenteni dening esuk kang rantak-rantak ing bang-bang wetan. Lintang kuwi angslup gawa janji prasetya kang nate diucapke marang aku. Aku isih kelingan ujare biyen, yen to mati suk-emben pengen mati ing kahanan sujud amarga ing mangsa sujud kuwi, jarene jarak paling cedak antarane kawula lan Gustine. Dheweke uga janji yen bakal tansah nurahake separo atine kanggo aku. Lan kuwi kabeh disembadani……

Bintang Fajar
Kala kau terjaga dari tidur malammu
Ketika kau terbangun dari mimpi indahmu
Sempatkanlah sejenak menengok aku
Disisi timur tempatmu berdiri.....
Kala sang fajar masih samar-samar bercahaya.


Aku menunggumu disitu...
Ada salam yang hendak kusampaikan
Dari seseorang yang merindukan cintanya.
Disana akan kau dapati aku yang bersinar terang.


Sadarilah bahwa disaat yang sama
Ada seseorang disisi lain bumi ini
Sedang tersenyum menatapku juga
Menitipkan salamnya buatmu.

Disana kelak dia akan berdiam
Menunggu dan menanti
Kehadiran cintanya yang sejati.


Kuwi puisi sing biyen ditulis dening mas satrio kanggo aku. Saiki Lintang kuwi wes angslup bali ing papane sakawit. Aku mung bisa dedonga lan ngucap… Sugeng tindak Lintang Panjer Esukku.
[Kaya kang arep dicritakake dening Rastri wolu likur taun candake].

------------ Cuthel -------------

2 komentar: